Πρώτα κυνήγησαν τους Ινδιάνους, με σκοπό να τους πάρουν τα εδάφη. Στη συνέχεια, μεταξύ των λευκών κατακτητών κυριάρχησε ο νόμος της ζούγκλας πάνω στο μοίρασμα του κλεμμένου πλούτου. Εκ των υστέρων, όλες αυτές τις σφαγές, τις κλοπές της γης , τις εξολοθρεύσεις, τις ονόμασαν νόμιμη άμυνα, λες και οι εισβολείς ήταν οι Ινδιάνοι.
Έκτοτε, έμπειροι πλέον στο επωφελές αυτό παιχνίδι, στο όνομα της ελευθερίας πάντα, επιτρέπουν στον εαυτό τους κάθε βαρβαρότητα. Μια πολιτική βασισμένη στην υποκρισία. Αυτή υπήρξε (και συνεχίζει να υπάρχει), η ιστορία τους. Το καλύτερο δε από όλα τα παραπάνω, είναι ότι κατάφεραν να εμπνέουν σεβασμό, και για αιώνες αποτέλεσαν το όνειρο του κάθε πικραμένου.
Μετά τους Ινδιάνους βέβαια ήρθαν οι μαύροι δούλοι. Με το βαμβάκι, τους περιποιήθηκαν όσο καλύτερα μπορούσαν. Γκάγκστερ, Κου- Κλουξ- Κλαν και δικτατορίες, έγιναν ένας ωραίος αχταρμάς στην επίτευξη της ευημερίας. Αργότερα, εχθρός τους έγινε η Σοβιετική Ένωση. Τους απειλούσε με μόλυνση. Συνεργάστηκαν ακόμα και με νεοναζί, ώστε να γλυτώσουν από τον κομουνιστικό κίνδυνο.
Πάντα ελευθερωτές! Στην Ουκρανία, από «ευαισθησία» για τους κατατρεγμένους. Στην Γάζα από «ανθρωπισμό» για τους Ισραηλίτες, απέναντι στους τρομοκράτες της Χαμάς.
Όνειρό τους η κατάκτηση της κυριαρχίας του κόσμου. Στις μέρες μας, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ένωσης, ο φόβος τους μεταφέρθηκε στον τρίτο κόσμο. Αυτό επιτυγχάνεται με άμεσο (επέμβαση) ή με έμμεσο (συνεργάσιμη κυβέρνηση) τρόπο. Πάντα υπάρχει ένας μπαμπούλας ! Ο κουμμουνισμός ή η τρομοκρατία. Η Αμερικανική Δημοκρατία πάντα παλεύει για την «ελευθερία»!
Στην γνωστή σε όλους μας ιστορία του Δούρειου Ίππου, ο Λαοκόων, στον στίχο 49 της Αινειάδας του Βιργίλιου, εξέφρασε την αντίθεσή του απέναντι στο δώρο των Ελλήνων με την φράση : «Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας». Οτιδήποτε και αν είναι, φοβάμαι τους Έλληνες, ακόμη και όταν φέρνουν δώρα. Όταν λαμβάνεις δώρα, οφείλεις πάντα να είσαι καχύποπτος.
Οι Δαναοί της εποχής μας, (κάθε εποχή έχει τους δικούς της Δαναούς), βοηθούν τις χώρες του τρίτου κόσμου, έτσι ώστε η εξάρτηση και η καταπίεση τους να γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη. Οι πλουσιότερες σε φυσικά αποθέματα χώρες κατοικούνται από φτωχούς. Με πρόσχημα την «Oικολογική ισορροπία», καταστρέφονται περιοχές ολόκληρες. Με στόχο έναν «σωστό τρόπο ανάπτυξης», επέβαλαν μονοκαλλιέργειες, στυγνή εκμετάλλευση του εργατικού δυναμικού αλλά και συνεχή αύξηση των χρεών λόγω αύξησης των εισαγωγών. Οι πολυεθνικές ελέγχουν απολύτως την παραγωγή. Επι πλέον, ότι παλαιότερα εξασφαλιζόταν μόνο με στρατιωτικές δικτατορίες, μπόρεσε ευκολότερα να το εξασφαλίζει η «ελευθερία της αγοράς».
Σε ένα ταξίδι μου στο Βιετνάμ, συγκινημένη από την αυτοθυσία του ηρωικού και πολύπαθου αυτού λαού, ρώτησα έναν οδηγό ταξί, ποια είναι τα αισθήματά του απέναντι στους Αμερικάνους. Περίμενα να μου εκφράσει την οργή του. Έκπληκτη, τον άκουσα να μου λέει : «Ότι έγινε, έγινε. Την Αμερική την έχουμε ανάγκη για να προχωρήσουμε μπροστά». Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την απάντηση. Η σκληρή πραγματικότητα που βιώνει ο ταλαίπωρος υπήκοος μιας νέου τύπου αποικιοκρατίας, υπο την Αμερικανική ηγεμονία.
Ωστόσο, όλες οι παραπάνω σκέψεις, παγιωμένες για χρόνια στον πλανήτη μας, φαίνεται να μην διαθέτουν πλέον την σιγουριά που τους ενέπνεε η παγκόσμια ηγεμονία της Αμερικής.
Ήδη, η Αμερική έχει αρχίσει να πληρώνει τα εγκλήματά της. Αυτοκτονίες εφήβων, ναρκωτικά, διαφθορά, εγκληματικότητα, έχουν χτυπήσει κόκκινο στην χώρα της Ελευθερίας και του σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Χωρίς να παραβλέπω το γεγονός ότι ο πλανήτης έμοιαζε, μέχρι τώρα τουλάχιστον, να αμερικανοποιείται σιγά- σιγά, που σημαίνει, η ανθρωπότητα να ξεχνάει το παρελθόν της, θέλω να πιστεύω ότι θα υπάρξει ένας τρόπος διαφυγής.
Ίσως υπάρξει ένα καινούργιο μέλλον, αν ο καθένας από μας συνειδητοποιήσει:
Ότι ο τρόπος ζωής μας, μας οδηγεί σε πλανητική αυτοκτονία.
Ότι το «Αμερικανικό όνειρο» μας οδήγησε σε παρακμή.
Ότι κάθε εφιάλτης έχει ένα τέλος.
Ότι δεν υπάρχουν εκλεκτά έθνη, αλλά μόνον άνθρωποι.
Ότι ο πολιτισμός και η σοφία δεν ανήκει στο ένα τρίτο του κόσμου.
Ότι δεν είναι μόνο το μέρος του πλανήτη που πεθαίνει από την πείνα η τραγωδία, αλλά, άλλο τόσο ντροπιαστική τραγωδία είναι η χωρίς νόημα ζωή του υπόλοιπου μέρους.
Ότι άλλο η τρομοκρατία και άλλο η αντίσταση στο έγκλημα!
