Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΟΥ ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ
Ένα παραμύθι που αγάπησα ως παιδί ήταν αυτό με την κότα που έπεσε στο κεφάλι της ένα φασόλι. Η κότα τρόμαξε τόσο πολύ που νόμισε πως έπεφτε ο ουρανός. Στην παιδική μου αντίληψη αυτό ακουγόταν αστείο, όχι όμως και τόσο υπερβολικό, δεδομένης της βλακείας της κότας. Άρχισε λοιπόν να φωνάζει : «Πέφτει, πέφτει ο ουρανός»! Σε συνέχεια άρχισε να τρέχει για να πάει να το πει στον βασιλιά. (Ήταν και βασιλόφρων η κότα, αλλά το προσπερνάω αυτό). Στο δρόμο της συνάντησε πρώτα έναν πλουμιστό κόκορα, μετά μια καμαρωτή πάπια, σε συνέχεια μια χήνα κουνιστή και παρακάτω τον διάνο τον κουτόδιανο. Κάθε ένας απ’ αυτούς την ρωτούσε που πάει, γιατί φωνάζει και τρέχει. Η κότα εξηγούσε σοκαρισμένη τι είχε συμβεί. Θα πρέπει εδώ να αναφερθεί ότι όλη η παρέα δεν ξεχώριζε για την ευφυΐα της, άλλωστε παρόμοιες παρέες δεν είναι καθόλου σπάνιες . Έτσι, η κότα η κοτούλα κατάφερε εύκολα να πείσει τους υπόλοιπους ότι πέφτει ο ουρανός και όλοι μαζί ξεκίνησαν για το παλάτι του βασιλιά, παραβλέποντας την ασήμαντη λεπτομέρεια ότι δεν ήξεραν ούτε που βρίσκεται το παλάτι, ούτε καν αν υπήρχε βασιλιάς. Παρόλα αυτά, υπήρχε ομοψυχία καθώς ο πανικός τους είχε αδράξει όλους για τα καλά, ο στόχος τους ήταν κοινός, οι δε προθέσεις τους, οι καλύτερες. Δρόμο έπαιρναν , δρόμο άφηναν, μέχρι που φάνηκε μπροστά τους μια αλεπού. Δεν υπήρχε περίπτωση μια παρέα ηλιθίων να μην αποτελέσει το καλύτερο συναπάντημα για την πονηρή αλεπού. Αφού άκουσε με προσοχή την ιστορία τους, τους διαβεβαίωσε δακρύβρεχτη ότι θα τους οδηγήσει με ασφάλεια στο παλάτι για τα περαιτέρω. Ποια ακριβώς ήταν τα περαιτέρω, κανείς τους δεν γνώριζε, αλλά ούτε αυτό μειώνει την αξία του παραμυθιού. Τα παραμύθια είναι ειδικευμένα στην απογείωση και όχι στην προσγείωση.
Κόβοντας δρόμο από άγνωστα και δύσβατα μονοπάτια, η αλεπού τους οδήγησε στην φωλιά της, που δεν έμοιαζε καθόλου με παλάτι, αλλά κανείς τους δεν το πρόσεξε καθώς ήταν εξουθενωμένοι από την πορεία και τις φωνές. Στην φωλιά της αλεπούς, όπου ως γνωστόν υπάρχουν πάντα δύο ή και περισσότερες τρύπες για κάθε ενδεχόμενο, περίμεναν πεινασμένα τα παιδιά της.
Εκεί άρχισε το μεγάλο φαγοπότι. Πρώτα έφαγαν τον διάνο τον κουτόδιανο, μετά την χήνα την κουνιστή, ύστερα την πάπια την καμαρωτή, σε συνέχεια τον κικιρίκου- κόκορα και τελευταία την κότα, την κοτούλα, που δεν κατάφερε να πει στον βασιλιά πως πέφτει ο ουρανός. Είχε καταφέρει ωστόσο να ξεσηκώσει όλη την παρέα της. Από τότε, η ικανότητα του ξεσηκωμού θεωρείται σημαντικότερη από την ικανότητα της παραγωγής αποτελέσματος.
Ο ουρανός, εξ όσων γνωρίζω, δεν έπεσε τότε, αφού ακόμη είναι στην θέση του. Η κότα, αν και μειωμένης αντίληψης, διέθετε πλούσια φαντασία και ήταν επιρρεπής σε κάθε είδους φαντασιώσεις. Άλλωστε κατά καιρούς, ακόμη και σήμερα, πέφτουν διάφορα φρούτα η ζαρζαβατικά, σαφώς βαρύτερα από τα φασόλια. Πέφτουν απρόσμενα σε διάφορα ανύποπτα κεφάλια και πολλές παρέες διπόδων, πέρα από τα πουλερικά, πιστεύουν ή είναι περίπου σίγουρες ότι πέφτει ο ουρανός. Οσο για τις αλεπούδες, ακόμη και οι χορτάτες καιροφυλακτούν, και τα φαγοπότια συνεχίζονται.
Το παραπάνω παραμύθι, όπως όλα τα παραμύθια άλλωστε, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα. Εμένα με γοήτευσε. Τώρα, αν εσάς, σας θυμίζει διάφορα, τι να πώ ; Έχετε μεγάλη φαντασία !
