Μια θεατρική διασκευή της Βέρας Βασιλείου -Πέτσα και Βασίλειου Ρ. Φλώρου σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μαντέλη, στο θέατρο Αλκμήνη, στην οδό Αλκμήνης που με αποζημίωσε για όλες τις θεατρικές παραστάσεις που με απογοήτευσαν τα τελευταία χρόνια.
Το μυθιστόρημα, «Μην περάσεις το ποτάμι» της Βέρας Βασιλείου Πέτσα, εκδόθηκε το 2006, βραβεύθηκε και ετοιμάζεται για την Τρίτη του έκδοση από τον εκδοτικό οίκο «Όταν».
Η μεταφορά ενός λογοτεχνικού έργου, προορισμένου να διαβασθεί, στην σκηνή, η μετατροπή των προσώπων της αφήγησης σε δραματικά πρόσωπα, το πέρασμα από το χαρτί στην σκηνή, δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Πολλές οι ανεπιτυχείς απόπειρες, οι πειραματικές ματιές, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι: Γιατί ;
Το «Μην περάσεις το ποτάμι», κατάφερε να ξεπεράσει αυτές τις δυσκολίες. Κατάφερε να «περάσει το ποτάμι».
Στην θεατρική του μεταφορά, μέσα από εξαιρετικές ερμηνείες οι ηθοποιοί κατάφεραν να αποδώσουν την μυθοπλασία, να την αναδημιουργήσουν, δίνοντάς της νέα διάσταση και αποδίδοντας όλες της τις αποχρώσεις. Κατάφεραν να μαγέψουν το κοινό με την ικανότητα απόδοσης όλων των ανθρώπινων συναισθημάτων. Η ιστορία διαδραματίζεται στην περιοχή της Θεσσαλίας την εποχή 1960 -1967, παραμονές της δικτατορίας και λίγο μετά, όταν η αριστερά στον τόπο μας, πέρα από το όραμα για έναν καλύτερο κόσμο, είχε και την δύναμη να μας εμπνέει με το ηθικό της πλεονέκτημα που σε συνέχεια δυστυχώς έχασε. Στο έργο συγκρούονται οι παλιές, σκουριασμένες αντιλήψεις με το φως και την χαρά της ζωής, μια σύγκρουση που εν τέλει ισχύει σε όλες τις εποχές. Ανάμεσα σε ότι ονειρευόμαστε και ότι ζούμε υπάρχει πάντα ένα ποτάμι. Αυτή την ποιητική εικόνα οι συντελεστές κατάφεραν να την ζωγραφίσουν.
Κρατάω την τελευταία φράση από το σημείωμα της σκηνοθέτριας : «Αν τα καταφέραμε θα φανεί στο χειροκρότημα». Και, ναι ! Το χειροκρότημα ήταν παρατεταμένο, θερμό, ενθουσιασμένο. Αυτό τα λέει όλα !
