Ο καλός Πάπας
Πρόσφατα ζήσαμε τον θάνατο του ογδονταοκτάχρονου Πάπα Φραγκίσκου, του «διαφορετικού» αυτού Πάπα, όπως τον χαρακτήρισαν, μια και ο τρόπος ζωής του και η όλη του συμπεριφορά διέφερε αισθητά από τις αντίστοιχες ενός κλασικού Πάπα. Διακρίθηκε στην ταπεινοφροσύνη και την έμφασή του στο έλεος του θεού. Στην κηδεία του παρευρέθηκαν πάνω από 150000 πιστοί όλων των αποχρώσεων. Βασιλείς και καταφρονημένοι. Ήταν ένας Καλός Πάπας, «ο Πάπας των φτωχών»- μας είπαν και εμένα, που η σκέψη μου είναι ατίθαση, -συμπαθάτε με, αλλά, αυτομάτως με άδραξε ο συνειρμός με τον χαρακτηρισμό ο καλός και ο κακός μπάτσος, ειδικά αν τον συγκρίνει κανείς με τους διαβολικούς Πάπες του Μεσαίωνα.
Κάπου διάβασα πως ο καπνός, που βγαίνει από την καπνοδόχο της Καπέλα Σιστίνα στο Βατικανό, μετά την μυστική ψηφοφορία για την εκλογή του Πάπα από το Κονκλάβιο, -όπως αποκάλυψε ο ίδιος ο εκλιπών Πάπας Φραγκίσκος, προέρχεται από τα ψηφοδέλτια που καίνε οι καρδινάλιοι και πως με χημικές ουσίες αλλάζουν το χρώμα του καπνού, ώστε να ξεχωρίζει το λευκό από το μαύρο. Το βρήκα πολύ χαριτωμένο αυτό το τρικάκι, καθώς είναι γνωστό τοις πάσι πόσο μεγάλη δυσκολία έχουν οι άνθρωποι να ξεχωρίσουν το λευκό από το μαύρο, παρά το γεγονός ότι οι περισσότεροι μόνο αυτά τα δύο αντιλαμβάνονται.
Ο καλός λοιπόν αυτός Πάπας, είχε αφήσει το Μπουένος Άιρες, το ταγκό, τους έρωτες και τις πάμπες για να αφοσιωθεί στον παπισμό, ευθύς αμέσως όταν ένιωσε το ιερό κάλεσμα. Του άρεσαν οι φτωχογειτονιές, οι φαβέλες, είχε αφοσιωθεί στο θείο έργο, ζούσε λιτά, έπλυνε πόδια φυλακισμένων, μεταναστών και μουσουλμάνων, αγκάλιασε αρρώστους με κίνδυνο να κολλήσει φοβερές ασθένειες, έμενε σε έναν ξενώνα στην Σάντα Μάρτα, αρνήθηκε τον πλούτο και την πολυτέλεια που του προσέφερε το Βατικανό, αρνήθηκε ακόμη και την λιμουζίνα,- βολευόταν με ένα απλό Ford, και άλλα τέτοια συγκινητικά. Υπήρξαν βεβαίως κάποια σκοτεινά σημεία για την συμπεριφορά του κατά την διάρκεια της δικτατορίας στην Αργεντινή, όταν χιλιάδες άνθρωποι εξαφανίζονταν σαν κατσαρίδες από aroxol, αλλά δεν θα μείνουμε σ’ αυτά, αφού η συνέχεια της πορείας του τα έσβησε όλα. Άλλωστε μπορεί να μην αντιλήφθηκε τι ακριβώς συνέβαινε, αφού, ως ανώτατος Ιησουίτης ήταν διαρκώς απασχολημένος με άλλες αγαθοεργίες. Αναμφισβήτητα είχε πολλά ταλέντα.
Το βιογραφικό του, πριν γίνει Πάπας, υπήρξε εξαιρετικά ανθρώπινο. Ξεκίνησε από πολύ χαμηλά, από οικογένεια Ιταλών οικονομικών μεταναστών και έφθασε στην κορυφή του κόσμου. Εργάσθηκε ως πορτιέρης, ακόμα και ως καθαριστής τουαλετών, σπούδασε στο Βίλα Ντεβότο, εντάχθηκε στο τάγμα των Ιησουιτών, ανέλαβε πανεπιστημιακό τίτλο στην φιλοσοφία, δίδαξε λογοτεχνία και ψυχολογία, χειροτονήθηκε ιερέας, δίδαξε ως θεολόγος, έγινε προϊστάμενος των Ιησουιτών, αρχιεπίσκοπος στο Μπουένος Άιρες,, του απονεμήθηκε ο τίτλος του καρδινάλιου και αφοσιώθηκε στον καθολικισμό. Εν τέλει, εξελέγη Πάπας και έλαβε το επίσημο όνομα Φραγκίσκος.
Οι απορίες μου σχετικά με τους λόγους για τους οποίους εγκρίνεται για Πάπας ένας αργεντινός ιερέας με όλο αυτό το ανθρώπινο βιογραφικό, θα παραμένουν, όπως τόσες και τόσες άλλες που μένουν αναπάντητες σε αυτή τη ζωή. Παρά τις απορίες μου αυτές όμως, δεν έχω καμία ελπίδα ότι η διαφορετικότητά του εκλιπόντος πρόκειται να αλλάξει κάτι σχετικά με το μέλλον του παπισμού και των αγαθών προθέσεών του σχετικά με το μέλλον της ανθρωπότητας κάτω από την ευσπλαχνία του θεού.
