Ο Ροβινσώνας Κρούσος

 Η ιστορία αυτή άντλησε την πλοκή της από την πραγματικότητα, ο  Ντανιέλ Ντεφόε όμως  την προχώρησε, έτσι ώστε να μοιάζει με παραμύθι. Ένας ναυαγός πέρασε εικοσιοκτώ ολόκληρα χρόνια σε ένα ακατοίκητο τροπικό νησί, αντιμετωπίζοντας- πέρα από την απομόνωση και την απομάκρυνση  από τον πολιτισμό, κανίβαλους, αιχμάλωτους και στασιαστές.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι περιπέτειες αυτού του ήρωα αγαπήθηκαν από τους αναγνώστες. Ίσως ενδόμυχα, ο καθένας ονειρευόταν τον εαυτό του να βρεθεί στην θέση του Ροβινσώνα. Κάποιοι επειδή η ζωή τους έμοιαζε με ναυάγιο, οι περισσότεροι επειδή όνειρό τους ήταν να δραπετεύσουν από την θλιβερή τους καθημερινότητα και να αλλάξουν ριζικά την μοίρα τους, πιθανόν σε τροπικά νησιά.

Ο Ροβινσώνας τράβηξε πολλά είναι η αλήθεια, αλλά κατάφερε να επιβιώσει. Έφτιαξε κατοικία, κυνηγούσε ζώα για να επιβιώσει, καλλιέργησε ρύζι και κριθάρι, ή σιτάρι – δεν θυμάμαι ακριβώς, κρατούσε δε και ημερολόγιο. Επιπλέον, ανάμεσα στους κανίβαλους ανακάλυψε τον Παρασκευά που έγινε η παρέα του, ο σύντροφος αλλά και δούλος του. Ο πολιτισμένος άνθρωπος και ο αγριάνθρωπος έζησαν μαζί, – αυτό γεννάει κάποια ερωτηματικά αυτό, αλλά ας μην το κάνω θέμα.

Εν τέλει, επέστρεψαν μαζί στον πολιτισμό με ένα αγγλικό πλοίο που τους περισυνέλεξε. Θα μπορούσα να πω ότι όλη αυτή η περιπέτεια είχε ευνοϊκό τέλος, αν και δεν είμαι σίγουρη, καθώς δεν ξέρω τι έγινε στην συνέχεια. Κάπου διάβασα πάντως ότι στον Μαρξ δεν άρεσε καθόλου όλη αυτή η ιστορία με τα κατορθώματα του Ροβινσόνα, συσχέτισε δε τις εμπειρίες του με την εργασία και το κεφάλαιο, οπότε προτιμώ- καλού-κακού, να μην σχολιάσω περαιτέρω. Συχνά, αν δεν ασπάζεσαι τις ιδέες του Μαρξ, μπορεί να μπλέξεις άσχημα.

Γεγονός είναι ότι οι περιπέτειες του Ροβινσώνα ενέπνευσαν πολλούς συγγραφείς στην συνέχεια, τα δε ναυάγια, ακόμα και τα στημένα, απέκτησαν εξαιρετική δημοφιλία.