Την ιστορία του διασημότερου αρχαίου παραμυθά, του Αισώπου, την γνωρίζουμε όλοι. Μας μιλάει για την φιλοπονία και την σύνεση του μυρμηγκιού που δουλεύει δίχως σταματημό σαν ταλαίπωρος προλετάριος και την επιπολαιότητα και την ανεμελιά του τζίτζικα που τραγουδάει όλη μέρα, σαν χαραμοφάης καπιταλιστής.
Βρισκόμενη εδώ και καιρό στο Σφεντούρι της Αίγινας, ένα ορεινό, παραπεταμένο χωριουδάκι, είχα την ευκαιρία να γνωρισθώ καλύτερα και με τους δύο πρωταγωνιστές του μύθου. Θαυμάζω και σέβομαι τον μυθοποιό Αίσωπο που με τις ιστορίες του θέλησε να μας τα αναλύσει όλα, (κάτι μου θυμίζει αυτό), αλλά ομολογώ, ότι όσο διαλογίζομαι πάνω στις συμπεριφορές των ηρώων του, τόσο οι ενστάσεις μου, σχετικά με τις αλήθειες του, μεγαλώνουν.
Το τραγούδι του τζίτζικα, αυτό το ιδιαίτερο τερέτισμα, μας γοητεύει. (Αυτό είναι δεδομένο). Αντίθετα, οι δραστηριότητες του μυρμηγκιού είναι ενοχλητικές. Στρατιές ολόκληρες κουβαλούν συνεχώς φορτία, συχνά δυσανάλογα με τον όγκο τους. Αντιλαμβάνομαι ότι το κάνουν σκεπτόμενα τις δύσκολες μέρες που θα ’ρθουν, η όλη δραστηριότητά τους όμως δεν παύει να είναι εξαιρετικά ωφελιμιστική για τα ίδια και ενοχλητική για τους γύρω τους. Ενίοτε εισβάλουν σε μέρη που κανείς δεν τους επέτρεψε και δημιουργούν ατέλειωτα προβλήματα. Για παράδειγμα στο ψωμί ή στο μέλι του σπιτιού.
Θα μπορούσα να επεκταθώ περισσότερο και να σας περιγράψω τις περιπέτειές μου μετά την εισβολή τους μέσα στις πρίζες και τις καταστροφές που προκάλεσαν στα καλώδια, αλλά δεν θέλω να σας αναστατώσω, ούτε επίσης να θυμάμαι όλη την ταλαιπωρία που είχα πριν ένα χρόνο, όταν αναγκάστηκα να καλέσω απεντομωτή προκειμένου να αντιμετωπισθεί η εισβολή των «αθώων» μυρμηγκιών. Μέχρι και εμπρηστές είναι ικανά να γίνουν σε ακραίες περιπτώσεις, καθώς η απαίσια συνήθειά τους να χώνονται στις καλωδιώσεις, μόνο κινδύνους εγκυμονεί. Επίσης σημειώνω, ότι όλα τα παραπάνω προξενούν ακόμη μεγαλύτερους μπελάδες σε νοσοκομεία και εστιατόρια.
Ο τζίτζικας από την άλλη, τραγουδάει δίχως σταματημό. Μήπως αυτό δεν είναι κοπιαστική εργασία; Αν μου απαντήσετε πως όχι, δεν είναι, θα σας θυμίσω πως οι τραγουδιστές και λοιποί διασκεδαστές αμείβονται, (μερικοί μάλιστα αδρά). Ο τζίτζικας αντιθέτως σκάει από την ζέστη και μοναδική αμοιβή του είναι κάποιες ώρες ύπνου, αναγκαίες για την συνέχεια της δικής του δραστηριότητας, ικανές όμως να του προσάψουν τον χαρακτηρισμό του «τεμπέλη».
Επισημαίνω ότι η όλη του συμπεριφορά είναι παντελώς ανιδιοτελής! Αν ήταν άνθρωπος θα τον είχαμε λούσει με επίθετα που δεν είναι κόσμια για να σας τα απαριθμήσω, σίγουρα όμως θα είχαν κοινό παρονομαστή την απέραντη βλακεία. Θα τον είχαμε κατατάξει στους απροσάρμοστους, περιθωριακούς, γραφικούς και όποιον άλλο δεν ωφελείται από το σύστημα. Ξαναγυρίζω όμως στο τραγούδι του, ερωτικό κάλεσμα στο ταίρι του και συχνά θανατηφόρο, καθώς, άθελά του προσελκύει και άλλα σαρκοβόρα έντομα, των οποίων εν τέλει γίνεται βορά.
Ξαναγυρνάω στα δουλευτάρικα μυρμήγκια. Όλη τους την ζωή αποταμιεύουν αθόρυβα, θυμίζοντας μας εκείνη την αντιπαθητική έκθεση που γράφαμε στο σχολείο περί των αγαθών της αποταμίευσης, την οποία ειλικρινά, δεν θέλω να θυμάμαι.
Εν τέλει πρόκειται για μεγάλη αδικία κύριε Αίσωπε μου! (Ωχ ! Παρασύρθηκα και ξέχασα ότι δεν αποκαλούμε κύριο, όποιον δεν βρίσκεται πια στην ζωή).
Όπως και αν έχει, θεωρώ ότι ο συγκεκριμένος μύθος αδικεί τον τζίτζικα και ευνοεί τον μέρμηγκα. Αδύνατον τελικά να παραμείνει κανείς δίκαιος, ακόμη και ως μυθοποιός! Ίσως αυτός είναι ο λόγος που οι πολιτικοί δυσκολεύονται με τις δίκαιες συμπεριφορές! Εδώ, ολόκληρος Αίσωπος και μας στέλνει λάθος μηνύματα…
