Περι κατατάξεων

Στην εποχή μας, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, οι  πραγματικές διαφορές μεταξύ των κομμάτων και των οπαδών τους, έγιναν τόσο δυσδιάκριτες, ώστε, ακόμη και οι πλέον ένθερμοι υποστηρικτές της μιας ή της άλλης παράταξης, δυσκολεύονται να τις προσδιορίσουν, χωρίς βέβαια αυτή η δυσκολία να τους οδηγεί στην ανακάλυψη ενός νέου τρόπου κατάταξης των σύγχρονων ανθρώπων. Οι λεγόμενες προοδευτικές αντιλήψεις έχουν τόσο χάσει την σημασία τους, που η θέση τους αλλάζει από τόπο σε τόπο, με την ευκολία που αλλάζει ο καιρός από μέρα σε μέρα.

Πορευόμαστε μέσα σε αυτή την αβέβαιη ατμόσφαιρα, με όλες τις βεβαιότητες να έχουν γκρεμιστεί, τις ιδεολογίες να έχουν καταρρεύσει, γαντζωμένοι ωστόσο, ο καθένας, ανάλογα με τις δυνάμεις και την όποια πνευματική παρακαταθήκη διαθέτει, από την προσωπική του φαντασίωση, σαν τον μισοπνιγμένο που προσπαθεί να κρατηθεί από ένα κλαράκι που επιπλέει. Τα  επιπλέοντα κλαράκια, -όσα απέμειναν, τα καταπίνει το ωστικό κύμα που δημιούργησε η παγκόσμια τρικυμία, με εμάς, ανίδεους ναυαγούς σε κοραλλιογενείς υφάλους.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία, πως ακόμα και μέσα σε αυτές τις συνθήκες, ο άνθρωπος ελπίζει. Αρνείται να αποδεχθεί την μετάλλαξή του σε ανθρωποειδές, ονειρεύεται κάποιο θαύμα που θα τον εξυψώσει σε κάτι καλύτερο, σε κάτι που θα του δώσει την δυνατότητα να αισθανθεί περήφανος και να κοιτάξει με αισιοδοξία το μέλλον. Κάτι τέτοιο όμως προϋποθέτει αντίσταση απέναντι στα δεινά που προκύπτουν κατά τη διάρκεια της πορείας του. Οι αντιστάσεις του γίνονται όλο και πιο αδύναμες, ενώ ταυτόχρονα, η τεράστια επιθυμία του να κοιτάξει με αισιοδοξία το μέλλον, τον οδηγεί πολύ συχνά σε ουτοπικούς παραδείσους.  Αναφέρομαι βέβαια στον σημερινό άνθρωπο, αυτόν που ακόμη διακατέχεται από ανησυχίες για έναν καλύτερο κόσμο. Αυτός συνεχίζει να εκφράζει τους προβληματισμούς του. Ο ίδιος ωστόσο,- καθώς το βιολογικό του τέλος δεν είναι μακριά, είναι ένας άνθρωπος κουρασμένος, ένας άνθρωπος κοντά στο τέλος του.  Υποψιάζομαι πως οι επόμενες γενιές, θα είναι περισσότερο ευτυχισμένες, μέσα στην απάθειά τους, προερχόμενη από την αδιαφορία και την  άγνοια!

 Από την άλλη, ένας ελεύθερος άνθρωπος δεν εντάσσεται σε κανένα θρησκευτικό δόγμα και καμιά πολιτική ιδεολογία. Ένας ελεύθερος άνθρωπος κουβαλάει μέσα του μια ωρολογιακή βόμβα, ρυθμισμένη να τινάξει στον αέρα όλα τα δόγματα. Κάθε ιδεολογία, ακόμα και η πιο ανθρωπιστική, δεν πατάει σε σταθερό έδαφος, το έδαφος βρίσκεται σε διαρκή μετακίνηση και ο άνθρωπος συνακόλουθα, μπορεί, στην αγκαλιά της, να ανασαίνει προσωρινά, μέχρις ότου αποκτήσει την αναγκαία δύναμη για να συνεχίσει τον ανήφορο της αναζήτησης του δρόμου που θα οδηγήσει στην βελτίωση της ζωής του.

Ναι ! Όταν το έδαφος κάτω από τα πόδια σου διαρκώς μετακινείται ενώ εσύ παραμένεις ακίνητος, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ευφυία για να αντιληφθείς τι σε περιμένει.

Στο παρελθόν, υπήρχε η αριστερά, η μεγάλη ελπίδα της ανθρωπότητας. Οι μεγάλες κοινωνικές αλλαγές οφείλονται αναμφισβήτητα σε αυτήν. Με την πάροδο του χρόνου, αυτή η θαυμαστή κινητήρια δύναμη, όχι μόνο λόγω των δικών της λαθών και του πολέμου που της κήρυξαν οι αντίπαλοί της, αλλά κυρίως λόγω της εσωτερικής της παθογένειας, των αμετακίνητων εμμονών της που κατέληξαν σε διαστροφή,(σε ένα μέρος της), της άρνησής της, λόγω αδυναμίας  να την αντιμετωπίσει(σε ένα άλλο μέρος της), ή στην θλιβερή περίπτωση της απλής μετακίνησης προς τα δεξιά,(κυρίως λόγω εντυπωσιακής παρουσίας της τελευταίας), η Αριστερά παραμερίσθηκε ταπεινωμένη (για να μην πω εξαφανίσθηκε και μου επιτεθούν οι θερμόαιμοι).  Ωστόσο, η κατάταξη των ανθρώπων σε αριστερούς και δεξιούς (με ενδιάμεσες αποχρώσεις), εξακολουθεί να υφίσταται.

 Κατά την ταπεινή μου άποψη, αυτό συμβαίνει εντελώς πλασματικά και λόγω κεκτημένης ταχύτητας. Με εξαίρεση την άκρα δεξιά, που ο χώρος της αποτελεί ξεκάθαρο τόπο κατάταξης τρελαμένων ανθρώπων, μη παραβλέποντας βέβαια το γεγονός ότι πέρα από τους τρελαμένους, υπάρχουν και οι υποκινητές που βαδίζουν σε δικούς τους επικίνδυνους δρόμους χρησιμοποιώντας τους τρελαμένους και ανεβάζοντας διαρκώς την δύναμη τους.    H  υπάρχουσα κατάταξη κατέληξε να μοιάζει με την κατάταξη οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων.

Παρόλες τις παραπάνω διαπιστώσεις, που προφανώς, όχι μικρή μερίδα του κόσμου αντιλαμβάνεται, η κατάταξη σε αριστερούς και δεξιούς καλά κρατεί. Η δική μου σκέψη με οδηγεί στο συμπέρασμα ότι αυτός ο διαχωρισμός είναι τόσο άτυχος, όσο και εξαιρετικά βολικός για το σύστημα, το οποίο μια χαρά πετυχαίνει τους στόχους του έναν -έναν, με τις ευλογίες και των δύο μερών.

Δεν προσπαθώ να υποστηρίξω  ότι ο κόσμος έπαψε να χωρίζεται σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους, μόνο που οι υφιστάμενοι την εκμετάλλευση, έγιναν επίσης μέρος των εκμεταλλευτών. Η νέα αυτή κατάσταση έχει σχεδιασθεί από τα κέντρα εξουσίας  με αριστοτεχνικό τρόπο, σχεδιασμένο έτσι, ώστε μέσα στον παγκόσμιο πολτό να μην ξεχωρίζει η όποια διαφορά. Δεν χρειάζεται πλέον να μας στέλνουν σε εξορίες, να μας κλείνουν σε φυλακές. Έχουν τον τρόπο να μας ρίχνουν μέσα στον πολτό αθόρυβα και αποτελεσματικά.

 Κάπως έτσι συνεχίζεται η ζωή μας. Με τεχνητές κατατάξεις, φαντασιακά οράματα, και κάποιες ελεγχόμενες κραυγές εκτόνωσης, ικανές μόνο να θρέφουν το τέρας που πλησιάζει μέρα με την μέρα, έχοντας απέναντί του τον  ανύπαρκτο  αντίπαλο που το ίδιο δημιούργησε.

Η εμείς ή εσείς ! (Για να θυμηθώ το κατάπτυστο σύνθημα).

Και εμείς και εσείς, στο ίδιο καζάνι της ντροπής !

Υ.Γ.

Θα αναρωτηθούν οι δύστυχοι αναγνώστες :  Τι θέλει να πει ο ποιητής ; (η ποιήτρια εν προκειμένω).

Εκείνο που θέλω να πω είναι πως τα παλιά συνθήματα είναι για το μουσείο και τα νέα, δεν κατάφεραν μέχρι τώρα να γεννηθούν.

                                                  και πλέουμε

                                                            όπως να’ ναι,

                                            λαθραία,

                                                    ολοταχώς για ποιος ξέρει που,

                                                                       στους δαιδάλους του διαστήματος,

(Από το ποίημα ΕΓΩΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ, του Γιώργου Φιλιππίδη).