Περί Παραμυθιών
Όλοι μας μεγαλώσαμε με παραμύθια. Νεράιδες, δράκοντες, βασιλοπούλες, μαγικά φίλτρα, λύκους και κατσικάκια.
Η δική μου γιαγιά, βλάχα από ένα χωριό του Ολύμπου, ήξερε μόνο δύο παραμύθια. Το ένα ήταν «Τα τρία κορτσούθκια» και το άλλο (περισσότερο ευφάνταστο), «Ο γέρος , η γριά και ο πόντικας». Αυτά μου έλεγε και μου ξαναέλεγε, με μικρές παραλλαγές, που είχαν σαν αποτέλεσμα να την διορθώνω, όταν άλλαζε κάποια λεπτομέρεια. Εκείνο που θυμάμαι έντονα, πέρα από την απόλαυση που εισέπραττα πάντα, ήταν το γέλιο της γιαγιάς, προερχόμενο από την περηφάνια για την συνθετική της ικανότητα, μια και η ίδια τα είχε επινοήσει.
Αργότερα, όταν γεννήθηκε η κόρη μου, βρέθηκα να λέω και εγώ διάφορα παραμύθια, άλλα από τα γνωστά κλασσικά και άλλα κάπως ανάμεικτα. Εδώ, τα πράγματα δυσκόλεψαν. Με το που τελείωνα το παραμύθι, αρκετά εξουθενωμένη, μια και προσπαθούσα να το κάνω ενδιαφέρον, η μικρούλα μου έλεγε : «Πες το πάλι» ! Ή, άλλες φορές : «και μετά; και μετά» ; Και στις δύο περιπτώσεις, η αμηχανία μου ήταν έκδηλη. Στην πρώτη επειδή θα έπρεπε να επαναλάβω τα ίδια και τα ίδια και στην δεύτερη επειδή δεν ήξερα τι θα γινόταν μετά από ένα υποτιθέμενο τέλος που κάπως έβαζε τα πράγματα σε μια σειρά.
Πέρασαν χρόνια. Τα παραμύθια άλλαξαν καθώς και οι παραμυθάδες. Η προτροπή «Πες το πάλι», καταργήθηκε, αφού οι παραμυθάδες επαναλαμβάνουν από μόνοι τους τα ίδια και τα ίδια, ακούραστα και ανερυθρίαστα. Η δε ερώτηση «Και μετά, και μετά», (από όποιο τέλος), οδηγεί τα πράγματα σε χειρότερες εξελίξεις, και τους ακροατές, (όλους εμάς), σε απροθυμία να ρωτήσουν. Εξακολουθούν όλοι να απολαμβάνουν τα παραμύθια, αρνούμενοι να σκεφθούν τι θα γίνει μετά. Κάθε παραμύθι, ακόμα και τα πιο εντυπωσιακά, έχει αξία κατά διάρκεια της αφήγησης. Για το τέλος του, πολύ δε περισσότερο για την συνέχειά του, κανείς δεν δείχνει να ενδιαφέρεται, προτιμώντας να βαυκαλίζεται στην μαγεία του μύθου.
Αποτέλεσμα όλης αυτής της σχέσης με τα παραμύθια, είναι το παράδοξο φαινόμενο οι ακροατές να κραυγάζουν συνθήματα περι αλλαγής των παραμυθιών και μόνο. Την κατάργησή τους δεν την επιθυμεί κανείς.
Κάποιοι προτιμούν ρομαντικά παραμύθια, παρότι η ιστορία έδειξε πως ειδικά αυτά, τελειώνουν με δράκους. Κάποιοι άλλοι, κατακρίνουν τους ρομαντικούς, καταφεύγοντας σε «ρεαλιστικά» παραμύθια, παραβλέποντας το γεγονός ότι ένα παραμύθι, δεν μπορεί ποτέ να είναι ρεαλιστικό, αφού από την φύση του είναι δημιούργημα φαντασιώσεων του εκάστοτε παραμυθά.
Τα παραμύθια αρχίζουν από το σχολείο. Εκεί, ο συναισθηματισμός κυριαρχεί της λογικής. Τα παιδιά εξοικειώνονται από νωρίς στον τοξικό συναισθηματισμό, ώστε αργότερα, ως πολίτες, και με την πρόθυμη βοήθεια των μέσων ενημέρωσης, να είναι πανέτοιμοι στην αγανάκτηση και το μίσος, αντί του ήθους και της αποτελεσματικότητας. Ακριβώς δηλαδή, με τα συστατικά του παραμυθιού. Στα παραμύθια όλα μπορούν να συμβούν, όλα μπορείς να τα πετύχεις και όλα μπορείς να τα πάθεις. Οι κακοί(από τους οποίους προέρχονται όλα τα κακά) και οι καλοί, (τα θύματα). Στα παραμύθια δεν υπάρχει προσωπική ευθύνη. Στην πραγματικότητα, πίσω απ’ όλα βασιλεύει η αδιαφορία και η άρνηση να φαντασθεί το παιδί τι θα γίνει μετά. Άλλωστε οι πολίτες αντιμετωπίζονται ως παιδιά και η ερώτηση τι θα γίνει μετά, πάντα προκαλούσε αμηχανία. Ο πολίτης είναι ένας κοντορεβιθούλης που έχασε τον δρόμο του.
Κοντορεβιθούληδες χαμένοι στο δάσος, Χιονάτες που καταπίνουν δηλητηριασμένα μήλα, βασιλόπουλα που τις ανασταίνουν, λύκοι που καταβροχθίζουν κατσικάκια, γουρουνάκια που χτίζουν ακατάλληλα σπίτια που καίγονται ή πλημμυρίζουν, νεράιδες με μαγικά ραβδιά που μας σώζουν ή κακές μάγισσες που μας κυνηγούν, όλα αυτά είμαστε, έρμαια των αιώνιων παραμυθιών.
Τα γνωστά παραμύθια της Χαλιμάς κράτησαν χίλιες και μια νύχτες. Τα δικά μας φοβάμαι ότι δεν έχουν ημερομηνία λήξης.
