ΠΩΣ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΟΥΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

Κυκλοφορούν ανάμεσά μας οι ποιητές,

μα, δεν ξέρεις πώς να τους διακρίνεις.

Τους φαντάζεσαι

να φορούν βαρύγδουπα, φαρδιά πουκάμισα

και να γράφουν πάνω σε πάπυρο, με μια χλωμή plume

ενώ δίπλα τους σε πορσελάνινο πιάτο, βρίσκονται σε αρχικό στάδιο αποσύνθεσης, υπολείματα από λωτούς και σύκα και ψητα ορτύκια.

Καμία σχέση!

Δεν περιβάλλονται από τυμπανοκρουσίες.

Δεν είναι, ούτε καταραμένοι ούτε παιδιά-θαύμα.

Οι ποιητές, συνήθως εργάζονται σκληρά,  σε πόστα

υπεράνω πάσης υποψίας

που τους εξασφαλίζουν την απαραίτητη κάλυψη

για να περνούν απαρατήρητοι, καθώς  αναστοχάζονται

περί των διαδικασιών.

Πίνουν καφέ φίλτρου και τρώνε τοστ με ζαμπόν και τυρί.

Στα διαλείμματα της δουλειάς, κάνουν τράκα τσιγάρα, ό,τι μάρκα να’ναι.

Τους αρέσει ακόμα και με αυτόν τον τρόπο να μπαίνουν στη θέση του άλλου.

Θα τους συναντήσεις στην τράπεζα,

να σημειώνουν λέξεις στο απόκομμα με τον αριθμό προτεραιότητας (127  Ολοταχώς προς τη μοίρα σου)

και μετά, να το δίνουν στον ταμία,

και αν το εκλάβει ως σύνθημα

να τολμήσει να σηκώσει το κεφάλι και να χαμογελάσει συνωμοτικά,

αν τύχει να είναι κι αυτός ένας από αυτούς.

Στην παραλία, δεν θα τους δεις να κολυμπούν, ούτε να κάνουν ηλιοθεραπεία,

αλλά  θα τους εντοπίσεις να σκάβουν την άμμο με τα χέρια, ψάχνοντας την χαμένη Ατλαντίδα.

Ίσως τους ακούσεις να διαπλικτίζονται από τον φωταγωγό, ανακρίνοντας την Άνοιξη που άργησε φέτος να φανεί.

Αν εντοπίσεις έναν, στη γειτονιά σου,

[α, ναι, έχει τουλάχιστον έναν σε κάθε γειτονιά]

παρακαλείσαι, όπως τον αφήσεις στην ησυχία του.

Επιτρεψέ του να συνεχίσει να υπνοβατεί

 ανενόχλητος

γιατί, μπορεί αν προσπαθήσεις να τον αφυπνίσεις

από το σοκ και μόνο να υποστεί ανήκεστη βλάβη.

Υπεράνω πάσης θεραπείας.

Υπεράνω πάσης ευτυχίας._