Επιμελώς

 Είμαι εδώ να σας θυμίζω,

όσα θέλετε επιμελώς να ξεχάσετε

 Τα μυστικά κρύφτηκαν
σε εκείνα τα χρόνια,
όμως  τα κράτησα σφιχτά

 κλειστές οι χούφτες,

να μην χαθούν σε δρόμους
που δεν επέλεγα πάντα εγώ

Τώρα, ξεσφίγγω τις μικρές γροθιές,
τ’ αφήνω να πετάξουν ανάλαφρα

πουλί  και εγώ, με τ’ άλλα  τα πουλιά

Στις θλιμμένες νότες ενός  τάνγκο,

γεννάω με τα κύτταρα του εγκεφάλου μου

τις μυρωδιές και τις εικόνες μιας άγνωστης πόλης

Χορεύω για εκείνον* μόνο,

 που ξεκάρφωσε το πανί που με σκέπαζε,

μια σπιθαμή χώμα  τώρα είμαι

 ο σώμα μου είναι μια ανάμνηση, 

είναι μια φωτιά που τη σβήνει

παλεύοντας με το τώρα

Οι μέρες είναι άγιες

εκείνον  τον τελευταίο καφέ,

πότε θα πιω χαρούμενη

Το στόμα  είναι ιερό,

αφήστε να γευτώ τη γλώσσα

που τσακίζει

Ο υπέρτατος ήχος,

χωνεύει γκρεμισμένα όνειρα,

μαζί και την  ντροπή  της  Εύας

Τίποτα δεν θα μείνει, ό,τι κι αν  πλάσετε,

θα έρθει το πρώτο κύμα και θα  σβήσει το ίχνος

μόνο η μουσική,  θα ταξιδεύει,  δίχως τέλος

Από την ενότητα: Ποιήματα  σε εξέλιξη.

ΣΗΜ:

*Εκείνος,  μπορεί να ειναι πολλά πρόσωπα και πράγματα της γης και του ουρανού.