Ο Ηλίας Τσιαμήτρος γεννήθηκε, κατοικεί και εργάζεται στη Βέροια. Του αρέσουν τα αμερικάνικα αστυνομικά μυθιστορήματα και τα «νόστιμα» ιστορικά βιβλία. Μνημονεύει ολοχρονίς Διονύσιο Σολωμό και Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Ανάμεσα στον Σεφέρη και τον Ελύτη, προτιμά τον …Καβάφη! Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο του που εκδίδεται.
Το εξώφυλλο είναι αυτό που με παρακίνησε να διαβάσω αυτό το βιβλίο. Η κουκούλα του προδότη, του δοσίλογου, του άτιμου. Και ο υπότιτλος: Σύντομη ιστορία της ατιμίας στην Ελλάδα. Είναι το πρώτο βιβλίο του Ηλία Τσιαμήτρου που εκδίδεται και ένιωσα, όπως οι περισσότεροι αναγνώστες ότι έχω ξεχάσει ποιοι ήταν οι προδότες που έκαναν κακό στην μακρόχρονη ιστορία της ανθρωπότητας. Ξεχνούμε κι ένα φρεσκάρισμα της μνήμης ποτέ δεν κάνει κακό. Αντίθετα μ’ ένα τέτοιο βιβλίο, δεν επαναλαμβάνονται τα λάθη. Εκτός του Ιούδα Ισκαριώτη που γνωρίζουμε από τα θρησκευτικά του σχολείου, του Εφιάλτη της αρχαίας Ελλάδας και τους δοσίλογους της γερμανικής κατοχής στη χώρα μας-ίσως και σε άλλες χώρες, ο Ηλίας Τσιαμήτρος μας ταξιδεύει σε πολλά μέρη όπου ο δόλος και η προδοσία έχουν ανακατέψει την τράπουλα και έχουν φέρει ζοφερή κατάληξη στην ιστορία. Αν δεν υπήρχαν οι προδότες θα ήταν ίσως διαφορετική η ιστορία και οι χώρες στο διάβα των αιώνων θα ζούσαν πιο ήρεμα. Στο βιβλίο των 258 σελίδων, που μαζί με τη πλούσια βιβλιογραφία που χρησιμοποίησε, φτάνουν στις 270 σελίδες, ο Ηλίας Τσιαμήτρος μας ταξιδεύει στο παρελθόν για να τους γνωρίσουμε και ίσως να τους καταδικάσουμε ακόμη μια φορά. Σε πρώτο πρόσωπο αρκετές από τις ιστορίες γίνονται πιο άμεσες και ζωντανές. Ξύνουν πληγές και μνήμες. Μέσα από τα πρόσωπα που επιλέγει να παρουσιάσει, διαπιστώνουμε ότι πολλοί ήρωες κατέληξαν να φέρουν τη ρετσινιά του προδότη για λόγους φιλοδοξίας ή εκδίκησης. Ένας συγγραφέας πρέπει να είναι πρώτα ένας καλός αναγνώστης. Να έχει εμβαθύνει στην ψυχή των πρωταγωνιστών του ώστε να τους αποδώσει τέλεια στα δικά του πονήματα, με τη δική του οπτική. Οι ιστορίες είναι σύντομες: δεν πλατειάζουν και δεν κουράζουν. Διείσδυσε στις ζωές αυτών των σκοτεινών προσωπικοτήτων της ελληνικής ιστορίας, μελέτησε τους λόγους και τις αφορμές που τους οδήγησαν να φερθούν με τρόπο άτιμο απέναντι στην πατρίδα τους και μας διηγείται τις συνέπειες, τα κέρδη από την προδοσία τους αλλά και την κατάληξή τους. Δυστυχώς, η αρχαία Ελλάδα και η βυζαντινή αυτοκρατορίαείχαν πολλούς προδότες. Από τον τον Δημάρατο, τον βοσκό Εφιάλτη, τον Αλκιβιάδη, τον Τιμόχαρι και τον προσωπικό γιατρό του βασιλιά Πύρρου μέχρι τον Ανδρόνικο Δούκα, που εγκατέλειψε τον Ρωμανό Διογένη στην πιο κρίσιμη στιγμή της μάχης του Μάτζικερτ, ανοίγοντας τον δρόμο για την επέλαση των Σελτζούκων Τούρκων, αλλά και τις προδοσίες τα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης, η λογοτεχνική πένα του συγγραφέα, μας κρατά σε ενδιαφέρον. Κι ακόμη μας ταξιδεύει στη Σικελία και στην Ισπανία, με πρόσωπα και γεγονότα άγνωστα στους περισσότερους, με μία αφήγηση που μοιάζει με παραμύθι. Πέρα από την αρχαιότητα και την βυζαντινή ιστορία, έρχεται το διήγημα για τη Βέροια, την πατρίδα του συγγραφέα, για να μας θυμίσει ότι επί Τουρκοκρατίας ονομαζόταν «καρά Φέρια», δηλαδή «μαύρη Βέροια», λόγω του βροχερού της καιρού, ένα αφήγημα που μας καλεί να περπατήσουμε στους μαχαλάδες της πόλης και να γνωρίσουμε την ιστορία της βασίλισσας Βεργίνας. Κι ακόμη ο Ηλίας Τσιαμήτρος μας ταξιδεύει στα τετραχώρια του Σουλίου-μια ιστορία που με συγκίνησε γιατί κι εγώ κατάγομαι από εκείνα τα μέρη- για να δώσει τον λόγο στον Πήλιο Γούση. Είναι τελικά προδότης ο Γούσης όπως τον θέλουν τα περισσότερα βιβλία; Ο συγγραφέας, μιλώντας ως Γούσης, υποστηρίζει πως δεν είναι προδότης και πως Περραιβός και Παπαρρηγόπουλος, τον κατηγόρησαν άδικα. Και η Δούκισσα της Πλακεντίας με αφορμή την σχεδιαζόμενη απαγωγή της- τον Ιούνιο του 1846- περιλαμβάνεται στις ιστορίες του βιβλίου. Κι ακόμη μας πηγαίνει νοερά στον σιδηροδρομικό σταθμό της Κατερίνης κι από εκεί στα Πιέρια όρη για να μας διηγηθεί την ιστορία του Φώτη Γιαγκούλα. Ο συγγραφέας ερευνώντας τις ιστορικές πηγές, μας παρουσιάζει την πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του Βασίλειου Ζαχάρωφ, του αρχιεπίσκοπου της διαπλοκής, αυτού του πανούργου ανθρώπου, με ελληνική καταγωγή, που με δόλο μπήκε στο κόμμα του Βενιζέλου και το χρηματοδότησε ενώ δεν δίστασε να προμηθεύει παράλληλα όπλα και στον ελληνικό και στον στρατό του Κεμάλ, πυροδοτώντας τη σύγκρουση και αποδεικνύοντας ότι μπροστά στο κέρδος δεν είχε κανέναν εθνικό ή ανθρωπιστικό ενδοιασμό.
Να ένα ακόμη ενδιαφέρον πρόσωπο. Ποιος ήταν πραγματικά ο Αλκιβιάδης Διαμάντης, ο «πρίγκιπας της Πίνδου», αυτός ο προικισμένος απατεώνας που ήρθε από το Βουκουρέστι και τέθηκε επικεφαλής ομάδας ένοπλων βλαχόφωνων στη Σαμαρίνα και καταδικάστηκε από τα δικαστήρια των δοσίλογων; Από το πάνθεον των προδοτών δεν θα μπορούσε να λείπει ο Έλληνας Κουίσλιγκ, ο Τσολάκογλου και ο Ράλλης που λίγο-πολύ ξέρουμε τη δράση τους. Οι ιστορίες ολοκληρώνονται με τη μαρτυρική Κύπρο και τον προδότη Σαμψών. Άλλους πρωταγωνιστές τους γνωρίζουμε κι άλλους τους έχουμε μόνο ακουστά. Θέλω να κλείσω με τα λόγια του ίδιου συγγραφέα, στο προλογικό σημείωμαμε τα οποία συμφωνώ απόλυτα, ευχόμενη το βιβλίο του να είναι καλοτάξιδο.
«Ρουφιάνοι, δόλιοι, προδότες, απατεώνες, πουλημένοι και άλλοι πολλοί έλαμψαν δια της ατιμίας τους παρελαύνουν σ΄ αυτές τις ιστορίες, σαν μια αισχρή, σκοτεινή, αιματοβαμμένη και κάποτε, ιλαροτραγική λιτανεία. Η παραγωγή τέτοιων σκοτεινών προσωπικοτήτων υπήρξε ανέκαθεν ανθηρή σε τούτη την υπέροχη, ηλιόλουστη, θαλασσοφίλητη χώρα…. Φαίνεται δυστυχώς πως για όσο περισσότερους ήρωες δικαιούται να καυχιέται ένας λαός, για τόσο περισσότερους προδότες οφείλει να αισχύνεται »