Αυτό είναι το τέταρτο βιβλίο του Δημήτρη Τερζή. Έχουν προηγηθεί δυο ακόμα συλλογές διηγημάτων και ένα μυθιστόρημα.
Τέσσερα βιβλία μέσα σε δέκα χρόνια (το πρώτο κυκλοφόρησε το 2013) είναι ένας επαρκής αριθμός κειμένων που επιβεβαιώνουν το στίγμα του συγγραφέα τους.
Ο Δημήτρης Τερζής είναι δημοσιογράφος και στο βιογραφικό του διαβάζουμε πως η βασική ειδικότητά του είναι το ερευνητικό ρεπορτάζ.
Μα και η εργασία του λογοτέχνη εμπεριέχει βασικά στοιχεία έρευνας και όχι μόνο πολιτικών και ιστορικών γεγονότων, αλλά κυρίως ψυχολογικών και συναισθηματικών.
Αυτό συμβαίνει και με τα περισσότερα από τα δέκα διηγήματα της συλλογής. Και το στοιχείο αυτό είναι που, κατά την άποψή μου, συνδέει όλα τα κείμενα έτσι ώστε να μπορεί κανείς να ισχυριστεί πως η συλλογή έχει μια συγκεκριμένη θεματικά -κατά κάποιον τρόπο- συνοχή.
Ο Τερζής αναζητά -με τη δημοσιογραφική ματιά του- το ασυνήθιστο και με την εμπειρία του την ερευνητική το αναλύει και το φωτίζει συχνά με απροσδόκητο τρόπο.
Έτσι τελικά επιτυγχάνει ένα συνταίριασμα παρατήρησης και σχολιασμού.
Η τεφροδόχη με τη στάχτη του παππού που θα σπάσει, παράλληλα σχολιάζει την τυπολατρία μιας μεγαλοαστικής οικογένειας* ο βηματοδότης που προσπαθεί να κρατήσει στη ζωή έναν καρδιοπαθή γίνεται σχόλιο πάνω στη σχέση ανθρώπου και μηχανής* το ταξιδάκι ενός ζευγαριού στη Σικελία γίνεται αφορμή να σωθούν πολλοί άνθρωποι από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και μια πυρκαγιά.
Θέματα τα πιο πάνω τριών διηγημάτων της συλλογής που με σαφήνεια περιγράφουν την διάθεση του συγγραφέα να αναζητήσει στην ουσία την παρουσία του θανάτου μέσα στην καθημερινότητά μας.
Και το ίδιο θέμα θα το χρησιμοποιήσει με μεγαλύτερη ακόμα διάθεση ανίχνευσης της μοίρας όσο και της ευθύνης κάθε ανθρώπου καθώς θα περιγράψει τις αντιδράσεις δυο ξένων που γνωρίζονται τη μέρα μιας ολικής καταστροφής της γης από ένα ουράνιο σώμα, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τα χρόνια επιφέρουν τη μη αναστρέψιμη φθορά του γήρατος και της κοινωνικής περιθωριοποίησης.
Αυτές είναι κάποιες από τις βάσεις που πάνω τους ο Δημήτρης Τερζής στήριξε τις διηγηματικές του συνθέσεις.
Δεν έχουν όλα την ίδια εσωτερική υπόσταση. Κάποια έχουν στραφεί προς μια περισσότερο περιγραφική κατάσταση. Άλλα τα διακρίνει μια ενδοσκόπηση.
Με μια παρόμοια ποικιλία έχουν και γραφτεί. Άλλοτε η γλώσσα εκφράζει μια άμεση και απλή συναισθηματικότητα –Φλυαρώ παιδί μου, και δε με σταματάς. Δεν είσαι εδώ να μου σκάσεις το φιλί εκείνο που άφηνε ίχνη παγωτού στο μάγουλο. Ήξερες πόσο μ΄ εκνεύριζε αυτό και πόσο μ΄ άρεσε ταυτόχρονα (‘Πικροδάφνη’, σελ. 15). Κι άλλοτε πάλι ψυχογραφεί – Κι εσύ έχεις όνειρα, μην τ΄ αρνηθείς, φοβάσαι πολύ για να μην κάνεις όνειρα. Τα όνειρα είναι το αντίδοτο στους φόβους σου. Η ζωή σου είναι γεμάτη φόβους, ακολούθως γεμάτη όνειρα (‘Η μηχανή’, σελ. 159)
Ενδιαφέρουσα συνύπαρξη μιας ποικιλίας διηγηματικών συνθέσεων που αναζητούν το βάρος του ανθρώπου μέσα σε ένα κόσμο που παραμένει αν όχι απόμακρος, σίγουρα ανεξήγητος. Πάντα πρόσφορος προς έρευνα.
