Ο Μιχάλης Μοδινός (Αθήνα 1950) αποτελεί μια ξεχωριστή παρουσία στο χώρο της νεοελληνικής πεζογραφίας καθώς συγγραφικά κινείται σε ένα διεθνές περιβάλλον καταγράφοντας ανησυχίες που έχουν να κάνουν κυρίως με οικολογικά ζητήματα, ιδωμένα πάντα μέσα από μια πολιτικά παγκοσμιοποιημένη σκοπιά.
Άλλωστε διαθέτει σε αυτόν τον τομέα και επάρκεια γνώσεων λόγω των σπουδών του αλλά και των επαγγελματικών ενασχολήσεών του.
Έως τώρα με αυτούς τους προβληματισμούς και τις εμπειρίες του φρόντιζε από τη μια να δημιουργεί συλλογές δοκιμίων και από την άλλη να συνθέτει μεγάλες μυθιστορηματικές συνθέσεις.
Αλλά τώρα και μετά από δέκα μυθιστορήματα αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τη φόρμα του διηγήματος, χωρίς όμως και να εγκαταλείψει τους θεματικούς του άξονες -τα μακρινά ταξίδια αναζητήσεων και οικολογικών παρεμβάσεων, τις καταγγελίες πολιτικών μιας δήθεν ανάπτυξης απομακρυσμένων περιοχών, το στοχασμό του ανθρώπου ως μέρος του σύμπαντος, αλλά τα ποικίλα αδιέξοδα των διαπροσωπικών σχέσεων, άλλοτε φιλικών, άλλοτε ερωτικών.
Μα ούτε και τη γραφή του διαφοροποίησε -παραμένει πάντα ο συγγραφέας που στοχάζεται, σαρκάζει, αυτοϋπονομεύεται, χρησιμοποιεί δίπλα στο όνειρο τον ρεαλισμό του εφιάλτη.
Πρωτοπρόσωπες οι αφηγήσεις των διηγημάτων -κάθε φορά και άλλος ο αφηγητής. Κάθε φορά διαφορετική η ψυχοσύνθεση, η ιδεολογία, οι εμπειρίες αυτού που λέει την κάθε μια ιστορία. Μα ο Μοδινός ξέρει να υποστηρίζει την αυθύπαρκτη οντότητα των ηρώων του. Κι έτσι ποτέ η μια αφήγηση δεν μοιάζει με την άλλη, όσο κι αν η γραφή μένει πάντα συνδεδεμένη με το ύφος του δημιουργού-συγγραφέα.
Τα διηγήματα περιγράφουν διαφορετικούς τόπους το καθένα* ξένους όπως Πακιστάν, Γκάνα, Σουδάν, Αιθιοπία, Σκοτία, Γενεύη, Κούβα, αλλά και ελληνικούς -την Κρήτη, τις Κυκλάδες, τη Χαλκιδική, την Αθήνα.
Τα κεντρικά πρόσωπα συνήθως έλληνες. Μα όχι πάντα. Και σύγχρονοι -επίσης συνήθως- μα και παλαιότεροι. Ο διεθνισμός του Μοδινού δεν εμποδίζεται από χρονικά όρια.
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό της μορφοποίησης των διηγημάτων είναι οι συχνές ενδοκειμενικότητες, αλλά και οι αναφορές σε τραγούδια και μουσικούς ρυθμούς. Η ανάγνωση υποστηρίζεται από ζωντανές περιγραφές της φύσης και η παρουσία των πέντε αισθήσεων συμμετέχει στο πλησίασμα όχι μόνο της πλοκής αλλά και των προσώπων.
Τελικά αυτό που θεωρώ πως συνδέει ουσιαστικά τα διηγήματα είναι ότι μπορεί κανείς να ανιχνεύσει στον τίτλο της συλλογής. «Τα θαύματα του κόσμου».
Όμως η φράση χρησιμοποιείται σαρκαστικά και με αυτήν τελειώνει και το τελευταίο διήγημα που σε αφήνει με μια πικρή γνώση των συνθηκών που επικρατούν στην κάπως αρρωστημένα παγκοσμιοποιημένη κοινωνία μας.
«…ο κόσμος είναι γεμάτος από θλιμμένους τριχωτούς και πονηρούς λύκους, που δεν χρειάζεται καν να υποδύονται τον δικό τους ρόλο. Τους αρκεί να είσαι η Κοκκινοσκουφίτσα, που ατενίζει έκθαμβη τα θαύματα του κόσμου»
Μια ενδιαφέρουσα συλλογή διηγημάτων από ένα συγγραφέα που αν και μαθημένος στην απλάδα των πολυσέλιδων αφηγήσεων, καταφέρνει να προσαρμόζει ύφος και θέσεις και μέσα σε λιγότερες σελίδες.
