Μικρός, µ’ άρεσε το παιχνίδι «όλοι τους και µόνος µου». Αλλά και τώρα που µεγάλωσα, το ίδιο «γοητευτικά ανώφελο» παιχνίδι παίζω. Ένα παιχνίδι που µπορεί να µην κερδίζεις ποτέ, αλλά δεν έχεις τίποτε και να χάσεις. Τουλάχιστον να µην τους δώσεις τη χαρά ότι σε νίκησαν. Τη µόνη χαρά που νιώθουν οι πνευµατικά πληβείοι και οι συναισθηµατικά στερηµένοι. Όλοι εκείνοι δηλαδή που ζευγαρώνουν αλλά δεν πολλαπλασιάζονται, που γονιµοποιούνται αποκλειστικά από µίσος και ζήλια, τρεφόµενοι µε µέλανα ζωµό και µαύρο γάλα. Το 90% των φιλικών σχέσεων, των «συµµαχιών», των ερώτων ακόµη, στις µέρες µας εδράζεται κυριολεκτικά στο κοινό µίσος που συνενώνει τα ετερώνυµα και ονοµατίζει τ’ ανώνυµα. Μισώ άρα υπάρχω. Και µάλιστα υπάρχω µόνο και µόνο γιατί µε συντηρεί ο φθόνος προς ό,τι δεν µπορώ να είµαι και ό,τι αδυνατώ να φτάσω. Και η αγάπη; Ο έρωτας; Ε, µην τα περιµένετε όλα από ένα βιβλίο.

Τα σύµµεικτα κείµενα αυτής της συλλογής είναι πρωτίστως ασκήσεις ύφους, µαγγανείες της γραφής, οι οποίες πάντως συστηµατικά αλληλοαναιρούνται. Τα περισσότερα είναι αυτοβιογραφικού χαρακτήρα και αδηµοσίευτα.