Η μνήμη και η απώλεια είναι τα κεντρικά στοιχεία στη συλλογή Ιδανικό Αόριστο, που αποτελούν έναν καθρέφτη του παρελθόντος, γεμάτο με σκηνές που αναδύονται και χάνονται, φέρνοντας μαζί τους αισθήματα απώλειας και νοσταλγίας. Κάθε ποίημα μοιάζει σαν μια αποθήκη αναμνήσεων, που άλλοτε γίνονται ζωντανές και άλλοτε ξεθωριάζουν με τον χρόνο.
Ο ποιητής φαίνεται να παλεύει με το ερώτημα αν η μνήμη είναι ευλογία ή κατάρα, αν είναι πηγή παρηγοριάς ή μια συνεχής υπενθύμιση της ανεπανόρθωτης απώλειας.
Η απώλεια, ως έννοια, διαπλέκεται με κάθε μορφή, όχι μόνο του θανάτου, αλλά και της απομάκρυνσης από την αγνότητα και την αυθεντικότητα των εμπειριών της ζωής. Οι άνθρωποι, οι στιγμές, οι επιθυμίες χάνονται, αφήνοντας πίσω τους μια αίσθηση κενού, το οποίο ο ποιητής αναζητά να γεμίσει μέσα από το ποιητικό του λόγο. Αυτή η αίσθηση του αόριστου είναι διάχυτη, καθώς το παρελθόν μοιάζει να ήταν πιο “ιδανικό” από το παρόν, αν και ταυτόχρονα αναρωτιέται αν ήταν ποτέ πραγματικά τέτοιο.
απόσπασμα από το ποίημα: Δανεικός φόβος
νύχτα αμφίβολη/ ακινησία/τίποτα δεν σαλεύει/ κανείς δεν ακούει/ γιατί καμιά φωνή δεν υπάρχει/ μόνο σιωπή/ μόνο απουσία εσκεμμένη/ κλεμμένη/ από φόβους δανεικούς.
Η υπαρξιακή αγωνία είναι παρούσα σε όλη τη συλλογή. Ο ποιητής στέκεται απέναντι στη ζωή και τον θάνατο, στην απόγνωση της ανθρώπινης μοίρας και την αναζήτηση νοήματος. Σε κάθε ποίημα, φαίνεται να απορρέουν ερωτήματα: ποιο είναι το νόημα της ύπαρξής μας; Ποια είναι η θέση μας σε αυτόν τον κόσμο που συνεχώς μεταβάλλεται και μας ξεπερνά; Η ποίηση γίνεται το όργανο μέσω του οποίου εκφράζει την αγωνία του για το πεπερασμένο της ζωής, για τη μοναξιά που συνοδεύει την ανθρώπινη ύπαρξη και για τη φθορά του χρόνου.
Τα σύμβολα που χρησιμοποιούνται συχνά είναι γεμάτα αλληγορίες, καθιστώντας τα ποιήματα πολυεπίπεδα. Η νύχτα, το φως και το σκοτάδι χρησιμοποιούνται για να αποδώσουν τα συναισθήματα της φθοράς, της μοναξιάς, αλλά και της ελπίδας που διαφαίνεται στο βάθος της αγωνίας.
Παρά την έντονη αίσθηση απώλειας και αγωνίας, στα ποιήματα διακρίνεται και η αέναη αναζήτηση για όμορφες μέρες. Αυτές οι μέρες δεν ανήκουν στο παρελθόν ή το παρόν, αλλά αποτελούν ένα όραμα για το μέλλον, μια ελπίδα που διατηρεί τον ποιητή ζωντανό. Η αναζήτηση δεν είναι μια εύκολη διαδικασία· συχνά φαίνεται ματαιόδοξη, σαν ο ποιητής να κυνηγά μια χίμαιρα. Ωστόσο, είναι αυτή η προσπάθεια που του δίνει κουράγιο, και που ίσως αντανακλά και τη δική μας ανθρώπινη ανάγκη να βρίσκουμε φως ακόμα και στις πιο σκοτεινές στιγμές.
Η έννοια του ιδανικού που υπονοείται στον τίτλο μοιάζει να αναφέρεται σε κάτι άπιαστο, σε κάτι που ίσως δεν υπήρξε ποτέ στην πραγματικότητα, αλλά που συνεχίζουμε να το αναζητούμε. Αυτή η ιδανική μορφή της ζωής και των στιγμών μπορεί να είναι μια ιδέα που ζει στο μυαλό μας, αλλά αποτελεί τον στόχο της ανθρώπινης προσπάθειας για ευτυχία και πληρότητα.
Η χρήση αλληγοριών και συμβολισμού προσδίδουν στα ποιήματα μια έμφαση που τους επιτρέπει να ερμηνεύονται σε πολλαπλά επίπεδα. Κάθε λέξη, κάθε εικόνα μοιάζει να έχει δύο όψεις: μία που βρίσκεται στην επιφάνεια και μία που κρύβεται στο βάθος.
Οι θεματικές που αγγίζουν κάθε πλευρά της ανθρώπινης φύσης – όπως η αγάπη, η θλίψη, η απογοήτευση, η λαχτάρα – μετατρέπονται σε πανανθρώπινες αλήθειες που αγγίζουν τον αναγνώστη σε προσωπικό επίπεδο.
Επιθέματα φθοράς
από τη πρώτη μέρα λόγια απλώθηκαν
σαν ψίχουλα ξεχασμένα σε αμάζευτο τραπέζι
ξύπνησαν τέλειους κορεσμούς
στα ευπρεπισμένα ξέφτια
μιας ξεχασμένης νοσταλγίας
μνήμες παραιτημένες
μάλλον μια αίσθηση να προλάβουν
όσα ποτέ δεν έγιναν
όσα δεν ειπώθηκαν
κι αναίτια ο χρόνος πέρασε
ήθελαν να προλάβουν την ματαίωση
όσα πίσω στο χρόνο έρμαια αφέθηκαν
κι ήταν παράπονο ετούτο μεγάλο
σ’ αλύχτισμα σκύλου
στην πιο βαθιά ρωγμή έπεσε η νύχτα
βαρύ το σκοτάδι έσκαψε τα έγκατα
ντύνοντας πάλι απ’ την αρχή
τις σάρκες με όνειρα
ανάσες γεμάτες και χαμόγελα
πόθους αιώνιους γέμισαν οι πόροι
η ανελέητη αφή κάθιδρη ένιωσε την όλβια νύχτα
η νύχτα άπνοα κρεμάστηκε στο στερέωμα
ώσπου
ώσπου
ανάμεσα στα δάχτυλα φυτρώσανε
τριαντάφυλλα
αγκάθια μάτωσαν την ανάγκη
να κόψουν τα σκοινιά.
επιθέματα φθοράς
Ο ποιητής δεν γράφει μόνο για τον εαυτό του, αλλά για όλους μας. Μας οδηγεί σε ένα ταξίδι μέσα από την ανθρώπινη εμπειρία, χρησιμοποιώντας απλές λέξεις και εικόνες που κουβαλούν μαζί τους βαρύ συναισθηματικό φορτίο.
Οι αναγνώστες καλούνται να συμμετάσχουν σε αυτό το ταξίδι, να στοχαστούν πάνω στις δικές τους εμπειρίες και να αναζητήσουν την ομορφιά μέσα από τη θλίψη, την απώλεια και την αγωνία.
Το Ιδανικό Αόριστο είναι μια συλλογή ποιημάτων που καθηλώνει με την ευαισθησία και την ειλικρίνειά της. Ο ποιητής καταφέρνει να αποτυπώσει με λέξεις τα πιο βαθιά ανθρώπινα συναισθήματα και τις αγωνίες που όλοι μας, κάποια στιγμή στη ζωή μας, έχουμε βιώσει.
Η μνήμη, η απώλεια, η αναζήτηση νοήματος και η ελπίδα για καλύτερες μέρες αποτελούν τους πυλώνες αυτής της ποιητικής συλλογής. Με τον συνδυασμό αλληγοριών και βαθιάς συναισθηματικής έκφρασης, το έργο λειτουργεί σαν ένας καθρέφτης για την ανθρώπινη εμπειρία και μια αναζήτηση για την αλήθεια μέσα από τη φαινομενικά ασύλληπτη φύση της ύπαρξης.
