Μνήμη π. Κωνσταντίνου Καλλιανού
«Βαθιά στο χώμα
και βαθιά στο σώμα μου θα πάω να βρω ποιος είμαι»
Οδυσσέας Ελύτης, Ο μικρός ναυτίλος, Είσοδος
Μουσική η λαλιά μου απ’ το στόμα
κι απ’ τα βάθη του χρόνου πολύ
κεντημένη με Δύσης πετράδια
τυλιγμένη με ωραία μετάξια
απ’ της Ασίας τη γη.
Με καλέμι και νύχια σκαλίζω το χώμα
το χρυσάφι, τ’ ασήμι βαθιά·
δεν βλέπουν τα μάτια
τυφλώνει του ασβέστη το χρώμα
ο καθρέφτης γυαλίζει και
χαμένη του βυθού η θωριά.
Ψηλαφώ τις σκιές στο σκοτάδι
έξω το άσπρο πολύ·
το καλέμι κοντό και δεν φτάνει
μες στο βάθος του χρόνου να μπει.
Η μικρή νεραντζιά στα λουλούδια
διαλαλεί τη χαρά, τη ζωή
στο σταλμένο απ’ τ’ άνθη μεθύσι
μόλις έρθει η νυχτιά θα λουστεί.
Κρεμασμένο στον βράχο ξωκκλήσι,
χρόνια τώρα αναμμένο καρτερεί το κερί
στον διαβάτη που θα ’ρθει για να προσκυνήσει
να βγει έξω και να του φωτίσει
στον γκρεμό που βαδίζει απάνω
μονοπάτι να βρει.
Με καλέμι και νύχια σκαλίζω τη γη μου
ίσως μάθω: ποια εγώ; ποια αυτή;
Σε χρυσάφια κι ασήμια σκοντάφτω
Θυμιατήρια με μύρο πολύ.
Με τα νύχια σκαλίζω τη γη μου
καθώς ψάχνω να βρω πού η αρχή·
σπίτια του άσπρου, της πέτρας πεζούλια
του μαρμάρου κολόνες, του Φήμιου τραγούδια
του πελάγου αφρός, της λαλιάς μουσική…
Μες στη νύχτα σκαλίζω στη γη μου
ίσως μάθω: ποια εγώ; ποια αυτή;
και είναι εκεί Εφιάλτες και όχλος
και σκουριά από πάνω αρκετή.
Με καλέμι και νύχια σκαλίζω στη νύχτα
χρόνια τώρα…
προσταγή και ελπίδα να ψάξω, να βρω·
βρήκα τόνους χρυσάφι κι ασήμι
αλλά… και σκουλήκι πολύ ζωντανό, ζωηρό…
