Η  Ζόη ήταν σαγηνευτική πόρνη.  Πρόσφερε το πάλλευκο κορμί της για κάθε χρήση. Σε ένα γεύμα δολοφονικής δικαιοσύνης. Και οι ουσίες έρρεαν σαν μύρο πάνω στη σάρκα της. Δεύτε φάγετε, κατασπαράξτε με, είμαι δική σας και είστε ανελέητα δικοί μου.

Ήταν όμορφη, ήταν άσχημη; Δεν ξέραμε. Αντιλαμβανόμασταν διάφορες θετικές και αρνητικές διακυμάνσεις  της παρουσία της.

Τα άτονα χαρακτηριστικά του προσώπου της, δήλωναν την απουσία της από μας, ακόμα κι ο τρόπος που πλησίαζε τον χώρο, ανθρώπινο και μη, εσωτερικά και εξωτερικά, θαρρείς και δεν υπήρχαν πρόσωπα ζώα, φυτά, κτήρια, καλλιτεχνικές κατασκευές, όλα ήταν αόρατα γι αυτήν, που έλαμνε απαθής, ανάμεσά τους λες και ήταν η επικράτειά της, δική της οριστικά και αμετάκλητα. Με την ταχύτητα  Πάνθηρα καταλάμβανε τον χρόνο. Ποθητή παρόλα αυτά.

Κάπου – κάπου, το υψηλό, λεπτό, ευωδιαστό της σώμα, άσαρκο σχεδόν, τα κόκαλά της εμφανή, η φούστα έφερνε πέντε γύρους την μέση της, στερεωμένη μ’ ένα κουρελιασμένο σάλι,  καμπούριαζε, λύγιζε, σαν τόξο προστασίας πάνω μας. Η επιθετικότητα της έκλεινε το μάτι στο  αδύναμό της βάδισμά,  στους ανύπαρκτους διασκελισμούς των ποδιών της στα μακριά ερωτικά της χέρια  που κρέμονταν  φτάνοντας  ως το έδαφος, σα να  το σκούπιζε  για μας, για να περάσουμε, ενώ το σκούπιζε «από μας» για να περάσει εκείνη.

Δίπλα της, άρματα μάχης,  βόμβες,  ανοιχτοί τάφοι, ερείπια, αίμα,  πνιγμοί, έκφυλο σεξ, γυμνά παιδιά σε στύση.

Αυτή η ανάλγητη υπόστασή της ήταν δηλωτική του άναρχου κόσμου μας, που ήταν έτοιμος για ένα εντελώς ανεύθυνο και ανέραστο « Salto mortale στο μέλλον.