Είμαι αντίθετη με τους Ολυμπιακούς Αγώνες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου καθώς και με κάθε αθλητικό ανταγωνισμό, όχι όμως και με την επιδίωξη της καλύτερης επιδόσεως σε ατομικό επίπεδο.Αυτο που καταλαβαίνω όσο περνάνε τα χρόνια, όχι μόνο για τους Ολυμπιακούς, αλλά και για όλες τις άλλες μεγάλες γιορτές κι επιδείξεις χλιδης των άσπρων ανθρώπων είναι ότι είναι γιορτές κι επιδείξεις μακάβριες, γιορτές κι επιδείξεις κιτς και ψευτιάς.
Μισό δισεκατομμύριο Αφρικανοί, μαύροι άνθρωποι, ζούνε κάτω απο το έσχατο όριο της φτώχειας.Παιδια πεθαίνουνε ζαρωμένα σαν γέροι απο ασιτία και αβιταμίνωση, κι από το kwashiorkor, το πασίγνωστο οίδημα της πείνας, που φουσκώνει την κοιλιά σαν μπαλόνι και κάνει τον αφαλό να πετιέται εξω σαν φελλός. Άλλα παιδάκια από οχτώ χρονών πάνε να ρεψουνε στα ορυχεία καδμίου, χρυσαφιού και διαμαντιων, χρωμιου, πλατινας, κοβαλτίου, φυσικού αερίου και άλλων ορυκτών στην Αφρικανική ήπειρο, χωρις καμμια UNICEF (τι απάτη !) να ενδιαφερθεί, χωρίς κανένας δημοσιογράφος να πάει να τ’ ανακαλυψει, χωρίς να ξέρει κανένας πόσα πεθαίνουνε από δήθεν εργατικά ατυχηματα- στην πραγματικότητα εγκατάλειψη και αδιαφορια- και μετά έρχονται οι φιλανθρωπικές οργανώσεις με κάτι λίγες τροφές και τις ανοησίες τους για να μαθαίνουνε τα παιδάκια αυτά να διαβάζουνε… Τι να το κάνουνε το διάβασμα σ’ ένα χωριό με σπίτια από λάσπη και σβουνιες αγελάδας όπου δεν υπάρχει καμμία προοπτική; Και όπου σε κρυφά μέρη αδειάζουνε οι άσπροι άνθρωποι τα θανάσιμα θανατηφόρα απόβλητα τους;
Γι’ αυτο οι γιορτές αυτές κι οι επιδείξεις είναι μακάβριες και φτάνουνε στην καθαρή υβρη με τις ιπποδρομίες στο Ασκοτ, τις επιδείξεις μόδας, τις γιορτές τραγουδιού, και πολλά άλλα. Αλλα εδώ μόνον ακροθιγώς μπορεί να μιλήσει κανείς για αλλη μια πανάκριβη αποτυχημένη μαζική εκδήλωση η οποία δεν σώθηκε από τον παραλληλισμό της με τα σατουρνάλια.
