Τα χρονικά δεν αναφέρουνε ποτέ εκείνον τον στενό φίλο τού Φερνάντο Πεσσόα, τον ποιητή των τριών στίχων που τα λέγανε όλα έναν πρώην ναυτικό με διάφορα διπλώματα ευρεσιτεχνίας που κανείς δεν ήξερε από πού βαστάει η σκούφια του. Αυτός συγκατοίκησε για ένα διάστημα με τον μεγάλο συγγραφέα κι ήτανε τότε όταν αυτός ξανάφυγε για ένα απ’ τα ταξίδια του που βρεθήκανε σ’ ένα διπλωμένο χαρτάκι μέσα σ’ ένα απ’ τα συρτάρια που του είχε παραχωρήσει ο Πεσσόα, τρεις στίχοι μόνον τρεις που επηρεάσανε όμως βαθειά τον μεγάλο Πορτογάλο καθώς μέσα σ’ αυτούς βρισκότανε συμπυκνωμένο όλο το τίποτα όλη η τραγωδία της ζωής και του θανάτου των ανθρώπων από καταβολής όλες οι αντιφάσεις όλο το ανθρώπινο δράμα όλη η ψυχανάλυση όλη η ποίηση: «μισώ το αίμα μου μισώ το σώμα μου θέλω να ζήσω» λέγανε οι στίχοι που ήτανε η λεζάντα σ’ ένα σκιτσάκι από πάνω τους όπου εικονιζότανε ένας φοίνικας πάνω σ’ ένα μικροσκοπικό νησί που γύρω-γύρω είχε μια τάφρο με νερό και γύρω από την τάφρο υπήρχε γη και γύρω από τη γη αυτή υπήρχε πάλι νερό άφθονο νερό ώστε υπέθετε κανείς ότι αυτό ήτανε η θάλασσα ίσως αναφορές στη μήτρα ή στη μοναξιά κι άλλα τετριμμένα. Ανοιγότανε ένα τεράστιο φάσμα ερμηνείας των συμβολισμών αυτών. Ο Πεσσόα ένοιωσε φθόνο για τον ποιητή-ναυτικό που είχε μπορέσει ν’ απομονώσει το ουσιώδες με τόσο τέλειο τρόπο κι επηρεάστηκε πολύ στην θεωρία και στο γράψιμό του μάλιστα κάποια στιγμή σκέφτηκε να τα παρατήσει αλλά τότε περίπου κάποιος του είπε ότι ο κυρ Ραφαήλος ντελ Μαρ πέθανε από κίρρωση του ήπατος σ’ ένα νησάκι της Μικρονησίας όπου ζούσε μην κάνοντας τίποτα μόνον πίνοντας κι ο Πεσσόα συμβιβαστικά σκέφτηκε ας συνεχίσω τουλάχιστον εγώ αφού αυτός πάει, να ‘χει κάτι ν΄ ασχολείται και να τρώγεται με τα ρούχα της η άθλια οικουμένη έτσι έγινε.
