Το Τέκνο του Θεού
Το τέκνο του Θεού ή Λέστερ Μπάλαρντ ή ένας από μας ή η επιστροφή στο καταγωγικό ανήκειν ή όλα μαζί;
Ο Κόρμακ Μακάρθυ ξεκινάει την αφήγηση αυτού του σκοτεινού βιβλίο μ’ έναν ανοίκειο τρόπο όπου ένας χορός τσαρλατάνων, μέσα σε μία ειδυλλιακή ατμόσφαιρα ετοιμάζονται να οδηγήσουν στην εξόντωση έναν συμπατριώτη τους, τον Λέστερ Μπάλαρντ, δημοπρατώντας την περιουσία του. Από ’κει και πέρα ξεκινάει γι αυτόν μία πορεία περιπλάνησης, ενώ ταυτόχρονα και με έμμεσο τρόπο ξεδιπλώνεται ο χαρακτήρας του.
Λέστερ Μπάλαρντ· ένας μικρόσωμος άνδρας -στοιχείο που αξιοποιείται αργότερα μ’ επιτυχία- μάλλον κακοφτιαγμένος, κακοντυμένος, λερός κινείται μέσα στις σελίδες του βιβλίου και τις στοιχειώνει.
Ο τόπος δράσης είναι οι άνυδρες, αφιλόξενες, φονικές περιοχές του Τενεσί. Ο τόπος, που ενσωματώνεται απόλυτα μέσα του, στιγματίζει τον πρωταγωνιστή, ο οποίος ενεργεί και συμπεριφέρεται όπως ακριβώς και το περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται· χωρίς έλεος.
Ένας αντιήρωας, μονοδιάστατος, άκαμπτος σαν μενίρ, προβαίνει σε αποτρόπαιες πράξεις χωρίς ηθικές αναστολές. Αποφεύγοντας τη χρήση άμεσων χαρακτηρισμών και μέσα από απλούς έως απλοϊκούς διαλόγους, με κοφτό και λιτό τρόπο εκφράζονται σκέψεις και συμπεριφορές αλληλεπίδρασης του με τον κοινωνικό περίγυρο -χαρακτηριστική η σκηνή με την ανταλλαγή των ρολογιών – υποδηλώνοντας ταυτόχρονα την ελλειμματική του φύση. Ο συγγραφέας οδηγεί την κτηνωδία του – δολοφονεί ανθρώπους, γιατί του αρνήθηκαν φαγητό ή την ικανοποίηση της γενετήσιας πράξης, βάζει φωτιά σε σπίτια – στα άκρα, φορτώνοντας τον αναγνώστη με μία παράλογη καταστασιακή ενσυναίσθηση. Δεσπόζουσα η σκηνή της νεκροφιλίας. Ωστόσο και πέρα από την ωμότητά της η συνουσία με μία νεκρή θα μπορούσε να υποκρύπτει στο βάθος διαστρεβλωμένη την πανάρχαια επιθυμία του ανθρώπου για κοινωνία καθορίζοντας έτσι την πολυπλοκότητα της ζωής και την αληθοφάνεια του μυθοπλαστικού χαρακτήρα. Κανένας άνθρωπος, όσο κακός και να είναι, δεν μπορεί να ζήσει μόνος. Μέσα από τις εκσπερματώσεις του σ’ένα νεκρό σώμα, που παραμένει ωστόσο ανθρώπινο, ίσως να κρύβεται η υπέρμετρη ανάγκη του για ζωή, σε παραλληλισμό με τον απεγνωσμένο αγώνα του να βγει στο φως, μετά την ατελείωτη περιπλάνησή του στο τέλος του βιβλίου στα έγκατα της γης. Αυτό βέβαια δεν απενοχοποιεί ούτε αυτή τούτη την πράξη ούτε τον διεστραμμένο χαρακτήρα του αντιήρωα.
Η τελευταία πράξη ανάβασης από τα σκοτάδια της γης στο φως θα μπορούσε να υποδηλώνει έναν άλλον Αδάμ που αποδιωγμένος σε μία ξερή κι αφιλόξενη γη, προσπαθεί, στην πρώτη του επαφή μαζί της, να την υποτάξει και να την αναγκάσει να παραγάγει ζωή, προσδοκώντας επιστροφή στον χαμένο Παράδεισο.
Μετάφραση: Παναγιώτης Κεχαγιάς
∞
