Η ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ
“Γιατί μας συμπεριφέρθηκαν μ’ αυτόν τον τρόπο;” αναρωτιέται ο Τ. Λειβαδίτης και σ’αυτή την ερώτηση προσπαθεί ν’ απαντήσει ο ήρωας του βιβλίου τού Λ. Καραγεώργου, “Η Συνέντευξη”.
Βρισκόμαστε στην μεταμνημονιακή Ελλάδα. Τέσσερεις φίλοι, γύρω στα σαράντα, αποκαταστημένοι κοινωνικά, σύμφωνα με την κρατούσα οπτική, ο Νίκος, το alter ego του συγγραφέα, η Λήδα, η σύντροφός του, ο Γιώργος, ο έμπιστος φίλος που δουλεύει στη Τουρκία κι η Νεφέλη, φίλη καλή της Λήδας, με αφορμή την εξαφάνιση του Νίκου, λόγω ενός ταξιδιού του στο Λονδίνο, προκειμένου να δώσει μία συνέντευξη αναζητώντας καλύτερες, όπως νομίζει, εργασιακές συνθήκες, ξεδιπλώνουν τους εαυτούς τους, χαρτογραφώντας ταυτόχρονα τα νερά μέσα στα οποία πορεύονται· την Ελλάδα της ανορθοδοξίας, του μπούλινγκ, του ασύδοτου ανταγωνισμού, της ασυγκράτητης ανθρωποφαγίας.
Ο συγγραφέας, χρησιμοποιώντας την αφηγηματική τεχνική του Φώκνερ, όπου ο κάθε ήρωας βλέπει ένα συγκεκριμένο γεγονός από τη δική του σκοπιά, βρίσκει την ευκαιρία να ξεδιπλώσει τα κοινωνικά και φυλετικά αδιέξοδα στα οποία έχει βρεθεί η χώρα του, μετά τη λαίλαπα των μνημονίων, την οποία κλήθηκε ν’ αντιμετωπίσει απροετοίμαστη και εντελώς ξεγυμνωμένη.
Οι τέσσερεις φίλοι που ο καθένας τους ζει ταυτόχρονα και τη δική του παρακμή, προσπαθούν να φτάσουν στην πηγή των τραυμάτων τους, προκειμένου ν’ απελευθερωθούν και να βοηθήσουν τον φίλο τους ν’ απεμπλακεί από την διελκυστίνδα στην οποία έχει εγκλωβιστεί, περισσότερο εξαιτίας των προσωπικών του αδιεξόδων. Από τη μία, το τοξικό περιβάλλον της πατρίδας του κι από την άλλη η ηρεμία και η ζεστασιά που αποπνέει η σχέση του με τη Λήδα που λειτουργεί σαν θύλακας λύτρωσης, τον εξωθούν σ’έναν διαρκή μετεωρισμό, σε τεντωμένο σκοινί, χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Ακούγεται σαν λύση ανάγκης η φυγή του, γιατί περί αυτού πρόκειται. Διότι κανένας παράγων από αυτούς που βιώνουν πολλοί συνάνθρωποι του, όντας άνεργοι ή ανέστιοι, δεν συντρέχει στην περίπτωσή του. Παρά ταύτα, η ζωή του μαστίζεται από εσωτερικές συγκρούσεις που πυροδοτούνται από μία αμετάκλητη πραγματικότητα. Ταυτόχρονα όμως ψάχνει ερείσματα στήριξης για τις χαμένες προσδοκίες του.
Αναζητά το “εμείς”· κι ενώ το έχει δίπλα του, από μία σύντροφο που κι εκείνη βιώνει την ίδια άθλια πραγματικότητα, με τον κίνδυνο της ματαίωσης και των δικών της προσδοκιών ορατό , βουλιάζει μέσα στο “εγώ” του, το οποίο ταυτόχρονα αποστρέφεται, λοιδορεί και καυτηριάζει.
Τελικά ο ήρωας θα βρει τον δρόμο του;
Ένα οδοιπορικό είναι αυτό το βιβλίο· ένα εσωτερικό οδοιπορικό προς την κάθαρση. Μία κραυγή αγωνίας στο μεταίχμιο της ανάγκης για επιβίωση και των ματαιωμένων ονείρων και προσδοκιών.
Συγκρατημένος λυρισμός, παράπονο, οργή, παρηγορητική φιλοσοφική διάθεση είναι τα μοτίβα που συγκρατούν τον ιστό του βιβλίου
Η μεταμνημονιακή Ελλάδα που μέσα από την αγωνία των πολιτών της προσπαθεί να βρει διέξοδο στη δική της αγωνία, να καθάρει την ψυχή της για να λάμψει όπως η ήλιος της. Κι επιτέλους να νοιώσει ευτυχισμένη, μετακυλίοντας αυτή της την ευτυχία στους πολίτες της. Γιατί τι άλλο είναι η ευτυχία; “Να νικάς τον θυμό, τον φόβο και την ανασφάλειά σου, γιατί έμαθες να τα αποδέχεσαι, να κοιτάς το αύριο[…] στοχεύοντας στο φως”.
Μαρία Βέρρου
