Καλός παππούς Ηράκλειτος
Πατέρας μου είναι ο πόλεμος
Ο μόνος βασιλιάς
Τον κόσμο όμως
Τον έφτιαξε η μητέρα μου
Η αιώνια φωτιά
Όλα μες στο ποτάμι
Πέφτουν και κυλάνε
Δίχως τελειωμό
Και ίδιος δρόμος είναι
Η ανηφόρα κι η κατηφοριά
Τα ζάρια ρίχνει το παιδί
Νυν και αεί
Και στους αιώνες βασιλεύει
Το κάθε πράμα
Με το αντίθετό του ζευγαρώνει
Κι όποιο και να διαλέξεις, μοιάζει:
Η μέρα με τη νύχτα
Το χιόνι με τον καύσο
Το νείκος κι η φιλία
Τον εαυτό μου έψαξα και βρήκα
Κι ακόμα τον θαρρώ κρυμμένο
Γιατί έτσι αρέσκεται
Η φύση κάθε όντος –
Κι ελπίζω πάντα το ανέλπιστο
Και βρίσκω
Το μέτρο σέβομαι κι εγώ
Κι ο μέγας Ήλιος
Που κάθε μέρα νέος
Και φαίνεται και είναι
Την ύβρη σβήνω
Πριν με κάψει η πυρκαγιά της
Και πιο πολύ στα μάτια μου πιστεύω
Παρά στ’ αυτιά μου
Το αγκίστρι της γλυκιάς
Της ηδονής παλεύω
Στο μέγιστο κακό
Μην με τραβήξει
Οι γνώμες των πολλών
Είναι αστείες
Κι αν ένας είν’ καλός
Αξίζει όσο χιλιάδες
Ο κόσμος είναι
Για τους ξυπνητούς κοινός
Μα διαφορετικός
Για όσους κοιμούνται
Όποιος πολλά σου πει
Πως ξέρει,
Καλός δεν είν’ σε τίποτα
Η ίδια η θάλασσα
Που σώζει τους ιχθύς
Θα πνίξει τους ανθρώπους.
Για πες, καλή είναι ή κακή;
Όσοι έχουν βάρβαρη ψυχή
Στραβά τα βλέπουν όλα
Και στα γουρούνια
Πιο πολύ αρέσει ο βούρκος
Ο νόμος είν’ το σπίτι σου
Κι η μόρφωση ο δεύτερός σου Ήλιος –
Μία η Σοφία και μοναδική
Δεν ξέρω τ’ όνομά της
Γύρω απ’ τον κύκλο μην γυρνάς
Να βρεις πού είν’ η αρχή του
Άκου τον Λόγο
Μόνο αυτός υπάρχει.
Σαν οι ψυχές πεθάνουν, γίνονται νερό –
Άδης και Διόνυσος είναι ένας.
©Μαριανίνα Βεντούρη, Αύγουστος 2024
*
