Στο τέλος της μέρας, κάθεται στην άκρη του κρεβατιού και μελετά τα σχέδια πάνω στον τοίχο με βλέμμα προσεκτικό και αφοσιωμένο, όπως του χειρουργού πριν από δύσκολη εγχείρηση, παρατηρεί όλες τις λεπτομέρειες, τις διασταυρώσεις των γραμμών, τις καμπυλωτές πλευρές των σχημάτων που φράσσουν με απελπισία τμήματα της αφήγησης, φυλακίζουν τα πρόσωπα στις στιγμές τους, τότε ακριβώς που έγιναν πρωταγωνιστές και πρέπει πια να αφηγούνται στον αιώνα, ξανά και ξανά, το μέρος της φρίκης που τους αναλογεί. Αυτή ενορχηστρώνει μέσα στις συναντήσεις των κυματιστών γραμμών την αφήγηση, συνθέτει τη βουβή μαρτυρία, αγωνιά κάθε φορά να είναι ακριβής, όσο πιο ακριβής γίνεται, να μην παραλείψει τίποτε. Πρέπει οι άνθρωποι να μάθουν. Αλλά η φρίκη είναι πάντα πιο μεγάλη και την επόμενη μέρα πρέπει πάλι να αρχίσει από την αρχή.

Δέκα ιστορίες από τον Μύθο και τις Γραφές που μιλούν για τη μνήμη, τη θυσία, την εκδίκηση, την αναζήτηση του Θεού.