του Γιώργου Φιλιππίδη, που πέθανε νέος, στα είκοσι

Δεύτερη φωνή

Η αποτυχία ήταν πολύ πιθανή.

Μια δεύτερη αφήγηση κρυμμένη μέσα στην πρώτη, ένα κουτί εγκιβωτισμένο σε μια στοίβα από χαρτόκουτα, παρατημένο στη γωνιά ενός πεζοδρομίου περιμένοντας το απορριμματοφόρο τα ξημερώματα. Αυτά είχε να πει η δεύτερη αφήγηση κι αν δεν υπήρχε η πρώτη ακόμη θα περίμενε να ακούσει την ιστορία.

Θα μπορούσες να σκοντάψεις επάνω της περπατώντας κάποιο πρωί, αγουροξυπνημένος, αμίλητος, αγέλαστος, άδειο περιφερόμενο σώμα που δεν ήπιε ακόμα τον καφέ του.

Και τι είχαν οι πρώτες αφηγήσεις; Μήπως τα έλεγαν πιο όμορφα και πιο ξεκάθαρα; Το πλεονέκτημά τους ήταν πως ήταν πρώτες. Ο δεύτερος δεύτει κι εξοβελίζει. Δεν προλαβαίνει να εδραστεί σαν τον πρώτο.

Είμαι

Εγώ είμαι ο υιός του θανάτου,

Ο σπόρος της ζωής,

Του ωκεανού η σταγόνα.

Σαν αράχνη έπλεξα ιστό στις μυτερές προεξοχές των βράχων

Για να αντανακλά στο φως το επτάτονο της ίριδας και να γυρίζει πίσω αδιάφανος και υπόλευκος χιτώνας.

Δεν μπορώ να σου δώσω άλλες αποδείξεις. Αυτά ήταν όσα είχα να πω, λέξεις που έπεσαν σαν γκρεμισμένοι Βούδες στην κοιλάδα του Μπαμιγιάν.

Και διαψεύστηκαν οι προφητείες στις βέδες που μιλούσαν για ουράνια αποκάλυψη.

Αν με θέλεις, αυτός είμαι.

Αυτογνωσία

Γύρω, ένδον και κατά του εαυτού μου προχώρησα στο βήμα πάντα πρώτος σαν να μην βρισκόμουν εκεί και τ αστέρια να λάμπουν για να με φέρουν στο δρόμο.

Ήταν άγνωστο αν θα σε γνώριζα στο σκότος και πάνω στο κεφάλι μου ένα ακατάπαυστο φως, φάρος στο Ταίναρο, άνοιγε μονοπάτια στο μαύρο της νύχτας σε περίπτωση που σε χάσουν τα μάτια μου.

Όλα ήταν τόσο μακριά ακόμα. Ο κόσμος κρεμόταν σαν θάλασσα στ’ ακρωτήριο κι η σκέψη μου ενοχλούσε στον ύπνο σου σαν μια πνοή αέρα στο καμπύλωμα μιας βλεφαρίδας.

Περίμενα πως θα με βρεις, μα αργούσες ακόμη. Φοβόμουν πως θα ξημέρωνε και θα βράδιαζε χωρίς να αγκιστρώνομαι στις άκρες των μαλλιών σου.

Αν με θυμάσαι ακόμα και δεν μ’ έχεις ξεχάσει, θα καθαγιαστώ σπάζοντας στο βράχο σαν κύμα.

Σε μείζονα ελάσσονα

Σε άδειους βολβούς ματιών δάνεισα τα τραγούδια μου. Τα λόγια κύλησαν σαν ρόδες σε βρεγμένη άσφαλτο. Ο τόνος είχε εκμηδενιστεί. Κατέρρεαν τα σολ και τα ημίτονα πλεγμένα σε μια κιθάρα με ξεκούρδιστα ακόρντα. Σε μια γωνιά άκουγες το τραγούδι μου με κερωμένα αυτιά σαν δεύτερος Οδυσσέας. Δεν σ’ ένοιαζαν τα φάλτσα κι οι χασμωδίες. Με ανυπομονησία περίμενες να βρεθούμε στα σκοτεινιασμένα στενά, παράνομοι επιμειξίες.

Είχαμε χάσει το τέμπο και τη συγχορδία. Αμφίβολο ό,τι έμενε, έπαιζε στο μυαλό μας μια μουσική χάους πριν το τελικό διαγώνισμα. Σταλιάζοντας στην ουρά για τ’ αποτελέσματα διαβάζαμε στους πίνακες νότες αντί για ψηφία και κωδικούς.

Ήτανε προφανές πια πως καλλιεργούσαμε το φάος. Αναζητούνταν βαποράκια και διακινητές.

Επί λησμόνηση δέηση

Κύριε, κάνε να με ξεχάσουν!

Κι αυτοί που μ’ ήξεραν κι αυτοί που θα με γνωρίσουν.

Να αποσυντεθώ στα εξ ων συνετέθην

στη γη να χωθώ, να συναντήσω τα υπόγεια ύδατα

και να απορροφήσω τον υδροφόρο ορίζοντα

μέχρι να ξεραθούν οι πέτρες στ’ αγκάθια.

Κι αν τότε κάποιοι διψάσουν,

ας βρέξουν το λαρύγγι τους με μια χούφτα άμμο.

Η Μένη Πουρνή γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1981. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Ιστορίας-Αρχαιολογίας τού Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου «Ανάγνωση, Φιλαναγνωσία και Εκπαιδευτικό Υλικό» από το Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του ΕΚΠΑ.
Έχει συμμετάσχει σε πανελλήνια και διεθνή συνέδρια. Κείμενά της για την παιδική λογοτεχνία και τη λογοτεχνία ενηλίκων, διηγήματα και ποιήματα έχουν δημοσιευτεί και δημοσιεύονται σε ιστοσελίδες, ηλεκτρονικά και έντυπα περιοδικά. Πρόσφατ εξέδωσε την ποιητική συλλογή “Οι άκανθες των αιώνων”, εκδ. Δρόμων, 2022