Σκηνικό: Ένας δερμάτινος τριθέσιος καναπές, 2-3 καρέκλες, ένα τραπεζάκι με αποξηραμένα λουλούδια σε μεγάλο βάζο και κάποια περιοδικά ριγμένα πάνω του. Μια γυναίκα γύρω στα τριάντα πέντε, με μακριά καστανά μαλλιά πιασμένα με επιμέλεια σε κοτσίδα, κάθεται στον καναπέ, ξεφυλλίζοντας ένα απο τα περιοδικά, έχοντας τα πόδια σταυρωμένα. Το ντύσιμό της είναι κομψό και μοντέρνο.
Η μισάνοιχτη πόρτα ανοίγει λίγο ακόμη, χωρίς θόρυβο, και μια δεύτερη γυναίκα εμφανίζεται. Βάζει πρώτα το κεφάλι της στο άνοιγμα και κατόπιν προχωράει με μικρά διστακτικά βήματα προς μια κενή καρέκλα, κοιτάζοντας διερευνητικά την γυναίκα που κάθεται στον καναπέ απέναντί της. Εκείνη, δεν έχει σηκώσει καθόλου το κεφάλι για να κοιτάξει προς το μέρος της… Η νεοφερμένη διαθέτει ευχάριστο παρουσιαστικό και μοιάζει να έχει την ίδια ηλικία με την πρώτη, μόνο με λιγότερο προσεγμένη εμφάνιση. Είναι ξανθιά, μικρόσωμη, με κοντοκουρεμενα μαλλιά.
-2η Γυναίκα: Καλησπέρα!
-1η Γυναίκα: (Σηκώνοντας στιγμιαία το κεφάλι) Καλησπέρα σας!
Η ξανθιά γυναίκα τακτοποιείται νευρικά στο κάθισμα της, βγάζει μικρούς ήχους και αναστεναγμούς, παίρνει και αφήνει περιοδικά και στο τέλος στρέφεται πάλι στην πρώτη:
2η Γυναίκα: Έχετε ραντεβού;
1η Γυναίκα: Ναι, ασφαλώς! (Της ρίχνει μια βιαστική ματιά και επιστρέφει στο ανάγνωσμά της).
2η Γυναίκα: Μάλλον έχει ασθενή ο γιατρός μέσα, έτσι δεν είναι;….Εσείς θα είστε πριν απο εμένα, προφανώς…(Περιμένει μερικά δευτερόλεπτα)
(συνεχίζει) Εγώ έχω ραντεβού στις…
1η Γυναίκα: (Σηκώνει το κεφάλι και δηλώνει, ξερά) -Εγώ έχω στις τέσσερις.
2η Γυναίκα: Ωχ! καλά το κατάλαβα ότι θα αργήσω, είστε στ’ αλήθεια πριν απο εμένα, είπα να έρθω λίγο νωρίτερα, και τώρα θα με φάει η αναμονή…
1η Γυναίκα: (Κουνάει καταφατικά το κεφάλι): – Ε, ναι ίσως, τι να σας πω…
2η Γυναίκα: (Παίρνοντας λίγο θάρρος παρά την χλιαρή αντίδραση): -Έτσι γίνεται άμα είναι καλός ο γιατρός, πρώτα δυσκολεύεσαι να βρεις ραντεβού και μετά δεν ξέρεις πότε πραγματικά θα σε δεχτεί. Κι αν χρειαστεί και δεύτερη και τρίτη επίσκεψη για να ολοκληρωθεί η θεραπεία, απελπισία! Είναι όμως πραγματικά εξαιρετικός! Όλοι λένε τα καλύτερα! (Περιμένει πάλι για λίγα δευτερόλεπτα την απάντηση που δεν έρχεται, και συνεχίζει) :
-Εσείς τον ξέρετε τον γιατρό; Έρχεστε καιρό;
(Η πρώτη γυναίκα σηκώνει το βλέμμα και την κοιτάζει ανέκφραστη)
1η Γυναίκα: Ναι, αρκετό καιρό.
2η Γυναίκα: Ε! τότε θα καταλαβαίνετε για τι μιλάω έ; (γελάει) Κλείνεις ραντεβού στις τεσσερις καλή ώρα, και περιμένεις, περιμένεις, κι αν τύχει να έχεις αφήσει το φαγητό στο φούρνο, ή θες να απλώσεις τα ρούχα μη σου μουχλιάσουν που λέει ο λόγος…
1η Γυναίκα: (Ξαναστρέφει προς εκείνη και την κοιτάζει σταθερά και αρκετά πιο επίμονα) -Ναι, συμβαίνουν κι αυτά…Κοιτάξτε, έχω ένα φοβερό πονοκέφαλο, δεν με έχει ανακουφίσει το παυσίπονο και δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο επικοινωνιακή αυτή την στιγμή…
2η Γυναίκα: Πω πω! Τι λέτε! Ναι, ναι, εννοείται! Σας αντιλαμβάνομαι απόλυτα, είναι φρικτό πράγμα ο πονοκέφαλος! Και να έχει κανείς επιπλέον να υπομείνει και μια επίσκεψη στον οδοντίατρο!.. Βεβαίως, βεβαίως καταλαβαίνω… Κι εγώ υποφέρω απο συχνούς πονοκεφάλους…ημικρανίες, ξέρετε… Μια φορά μάλιστα έπρεπε και να κάνω επείγουσα εξαγωγή φρονιμίτη σε αυτή την κατάσταση…
1η Γυναίκα: Μουρμουράει κατι δυσνόητο, αλλάζει πόδι και γυρίζει με θόρυβο την σελίδα.
2η Γυναίκα: Ωχ! σας κάνω να υποφέρετε, σίγουρα! Δεν το θέλω, είμαι πολύ ομιλητική και καμιά φορά χάνω το μέτρο… Έχετε κι εσείς τον πονοκέφαλό σας, έχετε κι εμένα… Ξέρετε, εγώ…
1η Γυναίκα: Εντάξει, εντάξει…
2η Γυναίκα: (Μένει για λίγο σιωπηλή, σαν να σκέφτεται κάτι…Τελικά ανακάθεται και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα σα να έχει αποφασίσει οριστικά γι αυτό που πρόκειται να πει, σηκώνεται και μεταφέρεται στον καναπέ. Αμέσως πλησιάζει περισσότερο κοντά στην άλλη, σκύβει λίγο προς το μέρος της και σε πιο εμπιστευτικό τόνο συνεχίζει την ομιλία της απο εκεί που σταμάτησε:
-Ξέρετε, χωρίς να θέλω να καταχραστώ το χρόνο και την παρουσία σας, θα ήθελα να σας εξομολογηθώ κάτι…
1η Γυναίκα: (Ακουμπάει με μια απότομη κίνηση το περιοδικό στα γόνατά της και καρφώνει το βλέμμα της στο βλέμμα της κοπέλας απέναντί της. Είναι φανερά εκνευρισμένη. Συνεχίζει να την κοιτάζει με ένταση, χωρίς να λέει τίποτα…
2η Γυναίκα: Συγγνώμη, δεν θέλω να γίνομαι φορτική, αλλά… αλλά βλέπετε είστε κι εσείς νέος άνθρωπος και μου εμπνέετε οικειότητα και εμπιστοσύνη. Σίγουρα θα με καταλάβετε…
1η Γυναίκα: Θα ήθελα να με πιστέψετε πως, ειλικρινά, δεν επιθυμώ να συμμετέχω αυτή τη στιγμή σε καμιά κουβέντα… Επίσης, θα ήθελα να σας παρακαλέσω για μια τελευταία φορα να σεβαστείτε αυτό που σας λέω, χωρίς να με αναγκάσετε να γίνω αγενής.
2η Γυναίκα: Δεν… δεν ξέρω τι πιστέψατε για εμένα, είμαι τόσο συγχυσμένη! Νομίζω πως, πώς να το πω, οτι και το δικό μου κεφάλι θα εκραγεί! Εσείς φαίνεστε τόσο ήρεμη, τόσο πειθαρχημένη, σίγουρα θα μπορούσατε να με βοηθήσετε με κάποιο τρόπο…Βλέπετε απο πάντα, όχι μόνο τώρα, αλλά απο παιδί, τους έτρεμα τους γιατρούς, όχι μόνο τον οδοντίατρο, ή μάλλον… περισσότερο από όλους, τον οδοντίατρο… Όχι, ίσως τώρα που το σκέφτομαι, λίγο παραπάνω να έφριττα με τον γυναικολόγο. Ε! γυναίκες είμαστε, καταλαβαίνετε…Στα καλά καθούμενα να τα πετάς όλα και να κάθεσαι με τα πόδια ορθάνοιχτα στον αέρα και ό άλλος να κάθεται μπροστά τους και να κοιτάζει…Μια φορά ξέρετε λιποθύμησα απο ντροπή και πανικό, κι εκείνος δεν ήξερε τι να με κάνει… “Μια γυναίκα ξαπλωμένη, δεν γίνεται ποτέ να λιποθυμήσει”, μου έλεγε, λες και παραβίασα κάποιο κανόνα…
-1η Γυναίκα: (εξοργισμένη) Για όνομα του Θεού, τι δεν καταλαβαίνετε;
2η Γυναίκα: (έκπληκτη) Τι εννοείτε;
1η Γυναίκα: Εσείς τι ΔΕΝ εννοείτε! Σας απέτρεψα, σας παρακάλεσα, σας απαγόρευσα, να συνεχίσετε αυτή τη συζήτηση, ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ συζήτηση: Εμπιστευτική, απόρρητη, ηλίθια, ΚΑΘΕ κουβέντα. Ήμουν ολοφάνερα σαφής, νομίζω. Έχετε πρόβλημα κατανόησης του αυτονόητου;
2η Γυναίκα: (πειραγμένη) -Δεν αντιλαμβάνομαι τι σας προκαλεί όλη αυτή την ένταση …Σας είπα, δεν αισθάνομαι καλά, έχω ανάγκη…
1η Γυναίκα: (Σηκώνεται, προχωράει με βήμα νευρικό και ανοίγει την μπαλκονόπορτα)
-Ορίστε λοιπόν, αν δεν είστε καλά!
2η Γυναίκα: (άναυδη) Τι εννοείτε; (γουρλώνει τα μάτια) Μου λέτε να πέσω απ’ το μπαλκόνι;
1η Γυναίκα: (Άναυδη επίσης) Πώς σας ήρθε αυτό; Εννοώ, (Μιλάει προσποιητά αργά) “Ορίστε, εφόσον δεν αισθάνεστε καλά, μήπως θα σας ωφελούσε να βγείτε στο μπαλκόνι να πάρετε λίγο καθαρό αέρα;” Αυτό και μόνο. Ούτε σας προτρέπω σε αυτοκτονία, ούτε έχω κάποια ένταση. Απλά θέλω λίγη ησυχία, λίγη ηρεμία, για όνομα του Πανάγαθου!
2η Γυναίκα: Δεν χρειαζομαι αέρα, χρειάζομαι, εφόσον πρέπει να εξηγήσω και να αναλύσω το ανθρώπινο, το αυτονόητο, χρειάζομαι λοιπόν, κάποια κατανόηση και ίσως λίγη συμπαράσταση σε μια δύσκολη στιγμή!
1η Γυναίκα: Απο ποιον;
2η Γυναίκα: Τι απο ποιον; Απο εσάς φυσικά! Δεν έγινε κατανοητό; Εσείς, βρίσκεστε σε αυτή την δύσκολη στιγμή μαζί μου, κοντά μου. Εσείς, είστε ο διπλανός μου άνθρωπος, ο “πλησίον” αν έχετε ακουστά!
1η Γυναίκα: Δεν είμαι κοντά σας, ούτε δίπλα σας! Ήμουν στον απέναντι καναπέ του προθαλάμου ενος οδοντιατρείου, ανάθεμα την ώρα που βρέθηκα! Εσείς αλλάξατε θέση και ήρθατε δίπλα μου, δεν σας οφείλω τίποτα, επειδή αλλάξατε κάθισμα, ούτε μας συνδέει κάτι, πέραν ενος οδοντιατρικού θέματος που χρήζει αντιμετώπισης… Γι’ αυτό το θέμα βρεθήκαμε εδώ, την ίδια καταραμένη ώρα, σε αυτό το ιατρείο! Απο μια αναθεματισμένη σύμπτωση! Δεν είμαι κάποιος απεσταλμένος του συμπαντος επιφορτισμένος με την επίλυση των προβλημάτων σας!
2η Γυναίκα:(Συγχυσμένη) Έτσι όμως θα έπρεπε να συμπεριφέρονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, είναι ευνόητο ότι στην ανάγκη του συνανθρώπου μας οφείλουμε να συντρέχουμε!
1η Γυναίκα: Τι άλλο θα ακούσω σήμερα! Το αυτονόητο είναι ο κάθε “συνάνθρωπος” να αναλάβει την προσωπική ευθύνη να παρηγορήσει, ή να συνδράμει τον εαυτό του αν είναι απαραίτητο, χωρίς να να ξεφορτώνεται το πρόβλημα του στον τυχαίο, πλην φοβερά άτυχο, “πλησίον” του! Αυτό, μπορεί χωρίς καμία προσπάθεια, να το αντιληφθεί ο οποιοσδήποτε, και γι’ αυτό έφτασε να ονομάζεται “αυτονόητο”!
2η Γυναίκα: Αυτό ονομάζεται εγωισμός, αγαπητή μου!
1η Γυναίκα: Αυτό ονομάζεται ηθική επιλογή, καλή μου! Λυπάμαι τώρα που πρέπει να διακόψουμε ενα τόσο εποικοδομητικό και εντελώς ανεπιθύμητο διάλογο. Πρέπει να περάσω στο εξεταστήριο, καλή τύχη με τα αυτονόητα! (σηκώνεται)
2η Γυναίκα: Κι εσείς καλή επιτυχία με τα αυτοανόητα που έχετε να διαχειριστείτε!
….
Η πόρτα ανοίγει, και βγαίνει απο το εσωτερικό του δωματίου που θα πρέπει να είναι το εξεταστήριο, ενας άνδρας μέσης ηλικίας, χωρίς ωστόσο να φοράει ιατρική στολή…
Άντρας : Εντάξει! Εντάξει! Ας πούμε καλά! Για πρώτη φορά δηλαδή, καλά!
Αλλά, (προσποιούμενος οτι συγκρατεί την συγκατάβαση στον τόνο του, στρέφει προς την δεύτερη γυναίκα) Βρε συ Μαργαρίτα, “Αυτοανόητα”; Αλήθεια τώρα; Δεν νομίζεις πως είναι λίγο φτηνό το λογοπαίγνιο για μια τέτοια σκηνή; Να μην διατηρήσουμε και κάποιο ποιοτικό επίπεδο; Να μη προσπαθήσουμε να κάνουμε, ας πούμε, “τέχνη”;
( Η κοπέλα χαμηλώνει το κεφάλι, και προσπαθεί να δικαιολογηθεί…)
2η Γυναίκα: Ξέρετε, απο την σύγχυση της στιγμής, δεν μου βγήκε κάτι καλύτερο να πω, πρώτη φορά κάνω άσκηση αυτοσχεδιασμού…
Άντρας: (συνεχίζει στον ίδιο τόνο προς την άλλη γυναίκα πιο εύθυμα, αλλά σαφώς ειρωνικά): Κι εσύ ωρέ Μπουμπουλίνα, σιγά μη τη δείρεις κιόλας! Δεν σκηνοθετώ την Παξινού, ερασιτεχνική ομάδα είμαστε, το ξέρω, βάλε όμως και λίγο μέτρο, σκέψου: (κάνει μια κίνηση ακουμπώντας το δάχτυλο στο κεφάλι) “Πόσο θα το τραβήξω; Μήπως το παρακάνω λιγάκι;”
(Η Πρώτη γυναίκα δεν απαντά. Μοιάζει απογοητευμένη, ωστόσο κοιτάει κατάματα τον άνδρα χωρίς να μιλάει).
Άντρας: Εντάξει, λοιπόν, θα το δουλέψουμε και θα στρώσει…Μπράβο! μπράβο! πολύ ωραία! Πηγαίνετε τώρα και τα λέμε την άλλη βδομάδα! Σας φιλώ, έ; Γειά σας! Γειά σας!
Τις συνοδεύει βιαστικά προς την έξοδο. Όταν η πόρτα κλείνει πίσω απο τις δύο γυναίκες, ο άντρας μισοξαπλώνει στον καναπέ του “ιατρείου” και φέρνοντας στα χείλη του τη συσκευή ατμίσματος που κρατούσε όλη την ώρα στα δάχτυλά του, ξεφυσάει αφήνοντας έναν αναστεναγμό απογοήτευσης. Κουνάει το κεφάλι ειρωνικά: “Οπωσδήποτε θα στρώσει, τι να λέμε τώρα; Τα αυτονόητα;”
