Ο εραστής θάνατος Ή Το ονικό πουκάμισο*
Είπα θα πιάσω εραστή τον θάνατο
και στην κορύφωση του έρωτα
θα του ζητώ χάρες κι ευεργετήματα
ώστε να μείνω πάντα θαλερή και αιώνια.
Θα του προσφέρω ονικό πουκάμισο
που απλώθηκε στη ράχη του αθώου ζώου
για μια νύχτα και του μετέδωσε
αύρα υποταγής και υπακοής
για να τον τιθασεύω.
Ακόμα από παμπάλαια χειρόγραφα ξεσήκωσα
αλχημικά ποτά δοκιμασμένα για αιώνες
ώστε κερνώντας τον μ’ αυτά
γονυπετής να πέφτει στα όσα επιθυμώ
να μου προσφέρει.
Από υπέργηρες αλίευσα στιχάκια μαγικά
και επωδούς που σαγηνεύουν
όταν τους απαγγέλλεις τα βράδια προς τον ουρανό
ενώ με κάτοπτρα αιχμαλωτίζεις το φεγγάρι
καθρεφτίζοντάς το.
Αίφνης ενώ εξύφαινα το έργο μου βυθίστηκα
σε θάλασσα μελαγχολίας.
Και αν μείνω θαλερή κι αιώνια,
ποιο θα’ χει αντίκρισμα
αφού θα είμαι στο πέρασμα των χρόνων
μια ξένη μες τους ξένους
ένα φαινόμενο αλλόκοτο
θέμα μελέτης των επιστημόνων
που θα δυσκολευτούν να με ερμηνεύσουν;
Τι μοναξιά θεέ μου είναι αυτή
που μου διαπερνά τα οστά
απότοκο ασφαλώς
απ’ το μεγαλεπήβολο όνειρο μου.
Ας είναι όμως, σκέφτομαι, μια θυελλώδης σχέση ερωτική
μ΄αυτόν που με δρεπάνι θερίζει τις ψυχές σαν στάχυα
μπορεί σαν έρθει εκείνη η στιγμή
γλυκά να μου αφαιρέσει τη ζωή
σαν χάδι θαλπωρής χωρίς οδύνη
και επιθανάτιους ρόγχους
ανοίγοντας έναν ορίζοντα με φως
που επαγγέλλεται σκηνές του παραδείσου.
Ή, τέλος, μήπως είσαι συ
που ονειρεύτηκα ως εραστή
πόθος ερατεινός
φως ιλαρό μες το σκοτάδι
μα τόσο απόμακρος να περιβάλλεσαι
σε γκρίζα αχλύ ώστε να σε φαντάζομαι ως θάνατο;
Γιατί γνωρίζω και πλήρως, βέβαια, κατανοώ
ότι ο έρωτας είναι μια γνήσια όψη και απεικόνιση
ενός εκπάγλου καλλονής θανάτου…
* Στο πιο ανατολικό τμήμα της Κύπρου, στην κωμόπολη Ριζοκαρπάσου της χερσονήσου Καρπασίας, όπως διέσωσε η προφορική παράδοση, υπήρχε ένα παμπάλαιο έθιμο κατά την παραμονή ενός γάμου. Σύμφωνα με το έθιμο αυτό η μέλλουσα νύφη έπαιρνε το μεταξωτό πουκάμισο το οποίο είχε υφάνει η ίδια και την επομένη θα το πρόσφερε στον μέλλοντα σύζυγό της να το φορέσει στην τελετή του γάμου και το άπλωνε την παραμονή ολονύχτια στη ράχη ενός γαϊδάρου. Με τον τρόπο αυτό υπήρχε η πεποίθηση πως ο γαμπρός φορώντας το πουκάμισο, που απλώθηκε όλο το βράδυ στη ράχη του εργατικού και υπομονετικού ζώου, ότι θα μετέδιδε στον ίδιο υπακοή και προσήλωση ώστε να είναι για πάντα υποταγμένος στη σύζυγό του. Το πουκάμισο αυτό της υποταγής ίσως παραπέμπει και στο πουκάμισο του Κένταυρου Νέσσου της ελληνικής Μυθολογίας με το οποίο έπεισε τη Δηιάνειρα ότι θα μπορούσε να κρατήσει για πάντα κοντά της τον Ηρακλή.
