Ναταλία Καλογεροπούλου: τρία ποιήματα

Post author:Ναταλία Καλογεροπούλου
Post published:6 Ιανουαρίου 2024
Post category:ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ / Ποίηση

Νοέμβρης στο αεροπλάνο

Την μέρα που έμοιαζε να είναι η τελευταία σου είπα «κάποιες φορές δεν ξέρω που τελειώνω εγώ και που αρχίζεις εσύ» και μετά τα μάτια μου γύρισαν προς τα μέσα για να δούνε τις σκέψεις μου να τρέχουν μανιασμένες πάνω στους νευρώνες μου
Εσύ ήσουν τιρκουάζ και τα δικά σου μάτια έβγαζαν μουσική που μόνο εγώ μπορούσα να ακούσω
Είχαμε γίνει επιτέλους πλάσματα
Γέλαγα και έκλαιγα ταυτόχρονα και με πονούσε ο φρονιμήτης που μήνες προσπαθούσε να βγει έξω απ το στόμα μου όσο εγώ προσπαθούσα να βγω από αυτό το μέρος που με μαγνήτιζε όλο και περισσότερο προς τα κάτω
Πίστευα ότι κάπου μακριά δεν θα υπήρχε βαρύτητα και θα εκτοξευόμουν κατευθείαν μέσα στο όνειρο
Κάποιες φορές ήμουν η δεσμίδα φωτός που έπεφτε το μεσημέρι κατευθείαν πάνω στο πάτωμα της κουζίνας, κάποιες φορές ήμουν το παιδί που κυλιόταν ευτυχισμένο μέσα της Αν στο τέλος όλα τα αεροπλάνα μας πέσουν και εμείς σκορπιστούμε πάνω απ τη γη (τεμαχισμένοι απ τους έλικες) να θυμάσαι ότι σε αγάπησα περισσότερο κι από την ιδέα που είχα για σένα, να θυμάσαι ότι αυτό το σώμα ήταν πάντα ένα μέσο για να χορεύουμε και να φιλιόμαστε: τίποτα άλλο από εμάς δεν θα μπορέσει να χωρέσει σε τόσο λίγο χώρο

Όμως η εμμονική καρδιά μου βουλιαγμένη σε κάποιο κομμάτι της Μεσογείου ακόμη βαράει , ακόμη προσπαθεί να με πείσει να ζήσω

Κλείσε τα μάτια μωρό μου

Κλείσε τα μάτια μωρό μου
Ώρα να γίνουμε στάχτη
Άσε να παίζει η μουσική στο σαλόνι
Ενθύμιο μιας υπέροχης μέρας που μας άφησε πίσω της
Όλα σπουδαία γλυκά και ωραία
Το αγαπούσα το χέρι μου αλλά το έμαθα μόνο όταν μου το κόψανε, ίσως με όλα έτσι είναι Υπάρχει μια μεγάλη ησυχία όταν χορεύω, σαν να σωπαίνουν τα όργανα μου
Δεν ακούω τίποτα και μ ́αρέσει
Κλείσε τα μάτια μωρό μου
Άσε να φύγει η βροχή από μέσα
Δεν θέλω άλλο να είμαι ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους, νιώθω πως έχω γίνει το τέρας μες στο δωμάτιο
Σαν όλοι να μπορούν πια να το δουν
Κι όμως πάνω από το κεφάλι μου βουίζει μια ασύλληπτη αγάπη και αντανακλάται και φαίνεται μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι σου
Που θα πάει αυτή η ιστορία
Όταν το χέρι μου επιστρέψει στον ώμο μου θα σε χαϊδέψω ξανά όπως τότε
Κλείσε τα μάτια μωρό μου
Σε λίγο όλα τελειώνουν κι εμείς τραγουδάμε

Crepuscolo sul mare, Piero Umiliani

“N’oublie pas tes yeux parce-que s’est là où j’habite” -Alejandra Pizarnik

Όταν θα έρθεις, να μην ξεχάσεις το τετράδιο μου, το έχω αφήσει πάνω στο γαλάζιο κομοδίνο και το χρειάζομαι
Και τα μολύβια μου τα χρωματιστά γιατί εδώ δεν βρίσκω ίδια
Πήρα μαζί μου άπειρα ρούχα και κρέμες προσώπου και δεν πήρα τα μολύβια, αυτό θα πει λάθος προτεραιότητες

Όταν θα έρθεις, θυμήσου και την ζακέτα μου την πράσινη, δική σου είναι δηλαδή αλλά μου την έχεις χαρίσει, τελευταία φορά την είδα να κρέμεται στον καλόγερο στο σαλόνι Φοβήθηκα μην χρεωθώ υπέρβαρο στη βαλίτσα και άφησα πίσω την ζακέτα μας
Τώρα σιγά σιγά, το μυαλό μου ξεχνάει τη μυρωδιά της

Λένε ότι η μυρωδιά είναι το πρώτο που σβήνει, μετά ακολουθούν και τα υπόλοιπα
Όπως όταν αρρώσταινες θυμάσαι; Που δεν μύριζες τίποτα και μου λεγες “όταν δεν μυρίζω ξεχνάω”
Μετά ακολουθούν και τα υπόλοιπα, μέχρι που δεν θα θυμάμαι στο τέλος τι χρώμα ήταν τα μάτια σου, αν ήταν πιο πολύ γκρι ή κιτρινωπά ή γαλάζια και πως γίνονταν σαν μικρή θάλασσα όταν βούρκωνες
Όταν θα έρθεις, να μην ξεχάσεις τα μάτια σου, τελευταία φορά τα είδα το πρωί στην κουζίνα,
και τα χρειάζομαι

Βιογραφικό