Η ναῦς, η νῆσος και η νῆσσα είναι τρεις διαφορετικές λέξεις
Μπουφ
Χτες γέννησα ένα μωρό μαμά. Δεν σου το λέω για να μη με στείλεις σχολείο
Στείλε με
Τρεις εφτά εικοσικάτι, / του / και / πι / τόπι, χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπάς
Τότε που είπα ότι ο μπαμπάς πέθανε, είχε στ’ αλήθεια πεθάνει
ας ρωτούσαν όλοι ποιος είναι ο κύριος που μ’ αφήνει στα σκαλιά κάθε πρωί
Έκλαιγα εγώ, όχι που μου έβγαλε η δασκάλα το ένα μάτι με το κόκκινο στιλό
αλλά γιατί είχα ένα μάτι λιγότερο να τον ψάχνω
Χτες γέννησα ένα μωρό μαμά στο συρτάρι με τα εσώρουχα
Σου το λέω μη το βρεις και το σιδερώσεις και χαλάσει το μωρό μας μαμά
Αν δεν γυρίσω θα ’ναι από άκατα μάκατα σου κουτουμπέ –να μη λέω άλλες δικαιολογίες
άμπε φάμπε βγε και βγήκα
Να μείνει επιτέλους μία να κάνει τη μάνα
H Νίκη Χαλκιαδάκη έχει έναν ώριμο κι ευανάγνωστο άμεσο καταλυτικό ποιητικό λόγο διαρθρωμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση. Ψυχαναλύει και ψυχαναλύεται μέσω των στίχων και των επιλεγμένων λέξεων/φράσεων. Ποίηση γένους θηλυκού με σαφή την υπεροχή και κυριαρχία του γένους, ποίηση διαλόγου με πρόσωπα του οικείου συγγενικού περιβάλλοντος αλλά και ποιήματα που αποκαθηλώνουν και αποκαθηλώνονται με μια μανία ισοπεδωτική: Είχα σπασμούς, έβγαζα αφρούς από το στόμα κατάπια τη γλώσσα μου και δάγκωσα τη δασκάλα / που ιδέα δεν είχε από φιλιά με γλώσσα-γλώσσα/ Μ’ έβαλαν να υπογράψω κάτι χαρτιά ότι δεν είμαι δηλητηριώδης («Τραύμα από έντομο»). Που όμως δεν καταστρέφουν αλλά αναδημιουργούν εξ ερειπίων τα άριστα:
πελαργός, πατέρας, ποιητής
πώς να τις κλίνω όρθια στον πίνακα χωρίς να κλαίω
χωρίς να θέλω να τις πιάσω
κάπως μπερδεύομαι και όλο πηδάω τις αιτιατικές
ο, του, των, του, ω
στο διάολο να πάτε, στο διάολο («Πάει αυτοί πέταξαν»).
Οι μικρές κανίβαλες έρχονται ως συνέχεια και διαλέγονται με την προηγούμενη συλλογή της ανάσκελη με πυρετό, δέκα χρόνια πριν. Σε μια εποχή αμήχανη κι εν πολλοίς πληκτικά επαναλαμβανόμενη η δυναμική της ποίησης αναδεικνύει τα πολύτιμα που μπορεί να εμπεριέχει αρκεί να υπάρχει η δεινότητα της γραφής, η αξιοποίηση της γλώσσας, το συναίσθημα που πλημμυρίζει αλλά ταυτοχρόνως τιθασεύεται για να μετεξελιχθεί σε τέχνη «θλιμμένη και άπτερη σαν παθητική μετοχή».
Ένα διαρκές ερώτημα, μια αναδίφηση ψυχών τε και σωμάτων επιχειρεί η Χαλκιαδάκη με τη νέα συλλογή της αναζητώντας μέσα από αφοπλιστικά ερωτήματα απαντήσεις ενδεχομένως περιττές. Άλλωστε εδώ προέχει/προεξάρχει η ποίηση: τόσο σκοτάδι μέσα μου που ξεχνάω από τις πολλές φορές αν είμαι σοκολατάκι, περικάρπιο, παιδί / από πλατίνα ή πραλίνα και πάνω κάτω πότε λήγω («Μια γιορτή μα ποια γιορτή»).
Η Νίκη Χαλκιαδάκη κατάγεται από την Κρήτη. Γεννήθηκε το 1980 στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Αποφοίτησε από το Τμήμα Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έκανε μεταπτυχιακό στον Τομέα Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Το βιβλίο της ανάσκελη με πυρετό τιμήθηκε με το Πρώτο Βραβείο καλύτερης ποιητικής συλλογής, νέου ποιητή, για το 2013 από το Συμπόσιο Ποίησης, στο Πανεπιστήμιο Πατρών και ήταν στη βραχεία λίστα, την ίδια χρονιά, για το Κρατικό Βραβείο Ποίησης του ΥΠΠΟ. Ποιήματά της έχουν φιλοξενηθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά. Οι μικρές κανίβαλες είναι η τρίτη ποιητική της συλλογή. Τα τελευταία δέκα χρόνια ζει στη Σκωτία.
