Τα μάτια τους,

σβηστά ή επίμονα,

με κοιτούσαν απλώς

ή με ξεγύμνωναν.

Τα χέρια τους,

νωθρά ή νευρώδη,

με κρατούσαν απλώς

ή μ’ έσφιγγαν

– μ’ έφθειραν

και με σημάδεψαν

(είχα δέρμα λείο

και στιλπνό κάποτε

– τώρα δες με).

Με σημάδεψαν

και τους σημάδεψα

– εγώ πιο βαθιά.

Τι τους έκρυψα;

Σχεδόν τα πάντα

ή σχεδόν τίποτα.

Αργοί ή γρήγοροι,

αδιάφοροι

ή περίεργοι,

ή και τα δυο,

νύσταξαν βαθιά μου

ή εκστασιάστηκαν,

μ’ άφησαν στα μισά

ή με ρούφηξαν

σε κάθε στάση…

σε καρέκλες,

τραπέζια

και κρεβάτια.

Μ’ ερωτεύτηκαν;

Πες το κι έτσι·

έτσι κι αλλιώς,

ήξερα πάντα πως

θα μείνω στο ράφι.

Όσοι με θέλουν,

εκεί θα με βρουν·

θα με γυρεύουν

πάντα

μ’ ένα όνομα

και θα με βρίσκουν

πάντα

μ’ έναν αριθμό,

όπως ακριβώς

κάθε βιβλίο

της μικρής μας

επαρχιακής

δανειστικής.