Ας αρχίσω με τον ποιητάκο μέσα μου*

ΑΚΟΥ, ΠΟΙΗΤΑΚΟ

Για άλλη μια φορά

το γραφόμενό σου σε αντιγράφει.

Επιφανειακώς. Δουλοπρεπώς. Ανιαρώς.

Κοιτάξου στο γραφόμενό σου,

γεγραμμένο πια, ω αντιγεγραμμένε του

κι εντός του καθρεπτίσου-συλλαβίσου,

δες πόσο μοιάζετε εσύ κι εκείνο:

ένα ακόμη γλαφυρό αντίγραφό σου.

Πώς περιμένεις να πει κάτι διαφορετικό

απ’ την ηχώ σου;

Ας συνεχίσω…

ΑΚΟΥ, ΠΟΙΗΤΑΚΟ

Ψηλά πάνω στη γέφυρα,

εμφορούμενος απ’ την

αρχαία ημών μεσότητα,

διαπεραιώνεις με ασφάλεια

τη χρυσή σου μετριότητα

(που την είπαν: μεστότητα)

κι από κάτω σου χάσκει

τρίσβαθο και σκοτεινό

το Καινό. Ποιητάκο, πέσε!

Κι ας τελειώνω με τον ποιητάκο μέσα μου

ΑΚΟΥ

Η ανάγκη σου

για κοινο-

ποίηση·

η ανάγκη κάτι

νέο να εν-

τυπώσεις.

Η ανάγκη σου:

τριακόσια ή πες

πεντακόσια

αντίτυπα.

(Η ανάγκη σου

ή η μίμηση

ανάγκης,

ποιητάκο.)

*Βίλχελμ Ράιχ: Ας αρχίσω με τον Ανθρωπάκο μέσα μου