Η Κορίνα (κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου) καλείται να διαχειριστεί έναν αληθινό εφιάλτη μετά από ένα περίεργο όσο και σπάνιο ατύχημα το οποίο την καθηλώνει σε αναπηρικό αμαξίδιο. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να προσαρμόσει τη δικιά της κανονικότητα σ’ αυτή των «κανονικών» ανθρώπων και να πείσει ότι παραμένει μια κοπέλα που εξακολουθεί να έχει λίμπιντο, να κάνει όνειρα και να έχει τις ίδιες ανάγκες με τις συνομήλικές της. Χτυπάει τη γροθιά στο μαχαίρι, κάνει λάθος επιλογές, υποδύεται κόντρα ρόλους, μέχρι να καταλήξει στη μοναδική επιλογή, αυτή που είχε από την αρχή και που έχουμε όλοι μας: στη ζωή.

Ο συγγραφέας, αξιοποιώντας την πολύχρονη εμπειρία του στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση, με ενσυναίσθηση και απόλυτο σεβασμό στο ευαίσθητο αυτό θέμα, σπάει τα ταμπού και προτείνει να δούμε μέσα από τα μάτια της νεαρής αυτής κοπέλας -σχεδόν ενσωματώνοντάς μας στο παραλυτικό της κορμί- τον αγώνα που δίνουν αυτά τα άτομα προκειμένου να πείσουν ότι δεν είναι ασεξουαλικοί άγγελοι. Αντίθετα, παραμένουν ενεργοί στο φλερτ και το ερωτικό παιχνίδι και το να αρνούμαστε τη σεξουαλική τους υπόσταση είναι σαν να αρνούμαστε την ίδια την ανθρώπινη φύση.

Το μυθιστόρημα αυτό αποτελεί μια από τις ελάχιστες λογοτεχνικές απόπειρες –τουλάχιστον στην ελληνική βιβλιογραφία– να αναδείξει ένα ζήτημα που θεωρείται ταμπού παγκοσμίως: αυτό της σεξουαλικότητας στην αναπηρία. Τα άτομα σε αναπηρικά αμαξίδια γίνονται, κατά κάποιον τρόπο, «αόρατα» και ακόμα πιο αόρατη γίνεται η ερωτική πραγματικότητα την οποία βιώνουν.

«Η λίμπιντο των αγγέλων» του Νίκου Μάντζιου από τις εκδόσεις Γραφή, είναι ένα μυθιστόρημα που έρχεται να ταράξει τις ήρεμες ζωές των αναγνωστών που θα το πάρουν στα χέρια τους.

οπισθοφυλλο

[…] Σήμερα είναι η τυχερή σου μέρα. Θ’ ακούσεις από πρώτο χέρι την ιστορία ενός αγγέλου που κουβαλούσε στο κορμί του έναν διάβολο, αλλά κανένας δεν τον έβλεπε […]

Η Κορίνα είναι μια κοπέλα που μετά από ένα ατύχημα, βρίσκεται καθηλωμένη σε αμαξίδιο. Καλείται, από τη μια μέρα στην άλλη, να αποδείξει ότι παραμένει μια γυναίκα η οποία εξακολουθεί να έχει λίμπιντο. Μισεί να την αντιμετωπίζουν σαν αθώο, ασεξουαλικό άγγελο που καμιά σχέση δεν μπορεί να έχει με το φλερτ και το ερωτικό παιχνίδι. Μετά από μακρές και συχνές περιόδους κατάθλιψης, ψυχολογικών μεταπτώσεων και αυτοεξευτελισμού (αναμενόμενα σε καταστάσεις επίκτητης αναπηρίας), προσπαθεί να ξαναπάρει τη ζωή στα χέρια της, να ξαναβρεί μια θέση σε έναν κόσμο που δεν της είναι καθόλου φιλικός και να ταιριάξει πλέον τη δικιά της κανονικότητα σ’ αυτή των «κανονικών» ανθρώπων. Να ξαναρχίσει να κάνει όνειρα, αρτιμελή, κι όχι ανάπηρα.

[…] Πιάνει τον εαυτό της, σαν παθιασμένη επιστήμονας, να προσπαθεί να πείσει ότι η Γη κινείται, κι ας ξέρει ότι στη γωνία, κάθε μέρα, την περιμένει η Ιερά Εξέταση και τα μαρτύρια […]

Αγωνίζεται να πείσει για το αυτονόητο: ότι δεν είναι πρώτα το αμαξίδιο και μετά η Κορίνα, αλλά το αντίστροφο. Ότι δεν είναι ο οίκτος που χρειάζεται αλλά η αποδοχή. Ότι δεν είναι μια κοπέλα ανάπηρη, αλλά μια κοπέλα με όνειρα και ανάγκες, ίδιες με αυτές που έχουν και οι συνομήλικές της. Ψάχνει να ξελογιαστεί και να ξελογιάσει, έστω και με αυτό το κορμί που της απέμεινε.

[…] Σήκω, λοιπόν, στάσου όρθια κι ας τρεκλίζεις, σήκωσε τα χέρια σου να μεγαλώσεις, να φοβηθεί ο φόβος και να φύγει […]

Όμως όλα στη ζωή είναι θέμα επιλογών, και για την Κορίνα οι επιλογές είναι τραγικά λιγότερες.