ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ

Με την πείνα για δικαιοσύνη να θερίζει

Αρνούμαι την αιχμαλωσία του παραλόγου

Η ζωή χλομιάζει ανάσες έξω απ’ τα κρύσταλλα

Και τότε εύσχημο κάνοντας νεύμα στο στήθος

Στραγγίζω την αστραπή

Να βλέπω στο σκοτάδι ασυλλόγιστα

Με οργασμική χροιά στη φωνή

Καθηλώνω άπειρες φορές τη λέξη «γιατί»

Μιας και είναι το κλειδί για να ζήσω ελεύθερος

Αναγνωρίζω την αδυναμία μου

Και διδάσκομαι όλο και πιο συχνά

Από την καλοσύνη των σκύλων.

Παγιδευμένος απ’ τα μηνύματα των δίδυμων σκέψεων

Χωρίς ιδιαίτερες προοπτικές παρά μονάχα αυταπάτες

Κοροϊδεύω τον εαυτό μου

Με το αρχέγονο ερώτημα για τη μοναξιά

Με το προεγώ μου ένορκο

Σε μια δίκη που ποτέ δεν θα αρχίσει.

Σε πλήθος μέσα απρόσωπο

Με πλήρη άγνοια για τα τεκταινόμενα

Αναπηδούν συχνότητες και ραπίσματα φωτός.