Είναι φορές που παρατηρώντας το γωνιακό τζάμι του σαλονιού γίνομαι μάρτυρας πολλών αναπάντεχων κι ακαριαίων θανάτων. Σπουργίτια που πετούν με δύναμη, πέφτουν πάνω του με τόση ορμή, που από την ένταση της πρόσκρουσης ξεψυχούν την ίδια κιόλας στιγμή.

Πώς γίνεται αναρωτιέμαι, πώς γίνεται να λογαριάζουν την παγωμένη βιτρίνα του θανάτου πέρασμα για τον ουρανό, να ξεγελιούνται απ’ το λαμπερό καθρέφτισμα του γαλάζιου θόλου απάνω της, ύστερα να βουτάνε με φόρα στην επιφάνεια της, σαν μεθυσμένα κι εκείνη, που τάχα τους υπόσχεται ζωή, να γίνεται το λεπίδι του θανάτου τους.

Μικρά σπουργίτια κι άμαθα με πόσο αίμα ξοφλάτε την αθωότητά σας.