Η μεγάλη σιωπή

Ως τιμημένη άσκηση

Μια λέξη όμως κάποτε αρκεί

για να φτάσει το μαχαίρι στη στέρφα γη

ή να γυαλίσει ένα τζάμι θαμπό

στα πηγάδια της άμμου

Μια λέξη

Αρκεί να βγαίνει απ’ τη σιωπή

Πόσα λιμάνια εξάλλου δεν ναυάγησαν

προτού να υποδεχτούν στους κόλπους τους καράβια

πριν ο κυματοθραύστης εκραγεί

και γίνει σκόνη στο άπειρο στερέωμα

Ας το χωνέψουμε λιμάνια δεν υπάρχουν

ως ιπτάμενη σκόνη θα βρεθούμε

σκόνη

από μια έρημο που δεν βλάστησε

μήτε και κάρπισε ποτέ

και θα κληθούμε φρούτα να κόψουμε

φρούτα λησμονημένα

να αλείψουμε με τους χυμούς τους

τους ρόζους των χεριών

μέχρι να γίνει λείος ιστός

η σκόρπια κρούστα της σάρκας μας

κι εμείς πιο νέοι τότε

να γεμίσουμε νερό τις άδειες στέρνες

για τις αφυδατώσεις που πρόβλεψαν πως θα μας βρουν

του μέλλοντος

οι σκοτεινοί προφήτες.