«…Και όταν η σκέψη σου απότομα θεριεύει, τότε είναι η στιγμή που πρέπει να ακουστεί…»

Η ποιητική συλλογή «Μικροχιμαιρικό» από τις ΑΩ Εκδόσεις είναι μια ποιητική κατάθεση ψυχής, κάτι περισσότερο από λέξεις και στίχους. Είναι ένα άσβεστο φως, είναι η άνευ όρων αγάπη που διαπερνά τον χώρο και το χρόνο υφαίνοντας έναν αόρατο ιστό που ενώνει τις ψυχές μας για πάντα.

Η συλλογή αυτή γεννήθηκε από μια βαθιά προσωπική εμπειρία της ποιήτριας, την πολύμηνη μάχη της μητέρας της με τον καρκίνο. Αντλώντας από αυτή την εμπειρία, η ποιήτρια μας προσφέρει έναν θησαυρό συναισθημάτων και σκέψεων που διατρέχουν τη ζωή, την απώλεια και τη μνήμη. Στα ποιήματα διαφαίνεται η ανθρώπινη αντοχή, η δύναμη της αγάπης και η υπενθύμιση ότι, ακόμα και μέσα στις πιο δύσκολες στιγμές, υπάρχει ελπίδα. Και ο αναγνώστης καλείται να ζήσει ξανά τη σημασία της ζωής να ανακαλύψει τη δύναμη της μνήμης και την αξία της σύνδεσης.

Από το πρώτο ποίημα, «Μικροχιμαιρικό», η συλλογή μας εισάγει σε έναν κόσμο όπου η ζωή και ο θάνατος συνυπάρχουν και όπου αποτυπώνεται ο βαθύς δεσμός μεταξύ μητέρας και κόρης.

«Σαν νήμα αόρατο συνδέεις τις δύο ψυχές σε μία. Σε αχώριστη αγκαλιά οι δύο καρδιές χτυπούν ως ένας ήχος αθάνατος που αντηχεί στο χρόνο.»

Η ποιήτρια χρησιμοποιεί την έννοια του εμβρυομητρικού μικροχιμαιρισμού, ένα βιολογικό φαινόμενο κατά το οποίο κύτταρα από το έμβρυο περνούν στον οργανισμό της μητέρας και παραμένουν ενεργά για χρόνια ή ακόμα και για την υπόλοιπη ζωή της. Μέσα από αυτή την φυσιολογική διαδικασία, μητέρα και παιδί μοιράζονται κάτι περισσότερο από γενετικό υλικό, έτσι αυτή η εικόνα γίνεται η βάση για να εκφράσει την άρρηκτη, την αδιάσπαστη σύνδεση που συνεχίζει να υφίσταται ακόμη και μετά τον θάνατο, αφού τον υπερβαίνει.

Η συναισθηματική φόρτιση που φέρνει ο πόνος της επικείμενης απώλειας αποτυπώνεται στο ποίημα άλλη μέρα «τα κύτταρα στέρεψαν από χαρά, τα αφυδάτωσε ο πόνος». Είναι ο αγώνας της μητέρας και κυρίως είναι η ψυχική και σωματική εξάντληση των δυο, αλλά και η αστείρευτη αγάπη που τις συνδέει. Τα κύτταρα ως σύμβολο ζωής και ζωτικότητας έχασαν την δύναμη να θρέψουν την χαρά, μείνανε στεγνά και άδεια, χωρίς απαντοχή.

«Το βλέμμα ξυπνά μόνο για να δει τη ζωή που άφησε. Στα μάτια να την κοιτάξει να της πει:

σε αγαπώ!»

Το βλέμμα, μια συμβολική αφύπνιση ψυχής που αναζητά να αντικρίσει ξανά την ζωή, την ομορφιά που ολοένα χάνει. Ανάμεσα στην απόγνωση, φανερώνουν την εσωτερική σύγκρουση και την ανάγκη να εκφραστεί η αγάπη πριν να είναι αργά.

Αβάσταχτη η απουσία, βασανιστική στο ποίημα «Έστω για μια φορά»

«Ήλιος το χαμόγελο σου, παιδί μου, να μου φώναζες … μάνα να άκουγες … και η σιωπή μετά …
Έστω για μια φορά.»

Εδώ εκφράζεται η βαθιά απεγνωσμένη, ανθρώπινη ανάγκη για επαφή με τη χαμένη στοργή, την ζεστασιά, την ασφάλεια της μητρικής αγκαλιάς. Ανείπωτο το κενό, ανείπωτη και η θλίψη.

Όμως, στο ποίημα «Η Ελπίδα του Θανάτου» ο θάνατος αποκτά μια άλλη ερμηνεία μέσα από μια νέα προοπτική που ξαφνιάζει, καθώς εδώ περιγράφεται ως φύλακας άγγελος, ως ένας μόνιμος σύντροφος που οδηγεί την ψυχή στην ελευθερία!

«Το παρόν του θανάτου μας υπενθυμίζει πως κάθε στιγμή είναι δώρο και χάρη.»

Εδώ αποκαλύπτεται η βαθιά υπαρξιακή σχέση του ανθρώπου με την θνητότητά του. Ο θάνατος εδώ λειτουργεί ως μια αέναη υπενθύμιση της αξίας του παρόντος. Η παρουσία του δεν είναι τρομακτική αλλά αφυπνιστική. Μας καλεί να δούμε την ζωή όχι ως δεδομένο, αλλά ως θαύμα που ξεδιπλώνεται σε κάθε στιγμή. Το δώρο και η χάρη υποδηλώνουν πως κάθε στιγμή είναι ένα φωτεινό κομμάτι που αξίζει να βιωθεί με πλήρη συνείδηση. Ο θάνατος παύει να είναι ο εχθρός και γίνεται ο αόρατος συνοδοιπόρος που με την σιωπηλή παρουσία του μας διδάσκει να εκτιμούμε την ομορφιά και την ευλογία της ζωής. Το λυρικό βάθος της φράσης έγκειται στο παράδοξο: ο θάνατος που φαινομενικά αναιρεί την ζωή, γίνεται ο ίδιος ο λόγος για να την ζήσουμε με πληρότητα. Είναι μια υπενθύμιση ότι το παρόν με όλες του τις χαρές και τις λύπες είναι η μόνη μας περιουσία. Είναι ένας ύμνος στην εγρήγορση της ψυχής, μια πρόσκληση να αγκαλιάσουμε την κάθε στιγμή σαν ανεπανάληπτη πράξη ζωής.

 «Στης θάλασσας τα αλμυρά νερά έκρυψες μιαν αγκαλιά. Σειρά μου τώρα να φορώ το ψάθινο καπέλο»

Το ποίημα «Ψάθινο Καπέλο» βρίσκει τον αναγνώστη η τρυφερότητα και η ομορφιά. Περιγράφει τη μητέρα της ποιήτριας  να κάθεται δίπλα στη θάλασσα, αξιοπρεπής, γλυκιά. Μια εικόνα γεμάτη αισιοδοξία και γαλήνη, που έρχεται σε αντίθεση με την εξάντληση από τη μάχη με την ασθένεια. Μια εικόνα που επιλέγει να κρατήσει τη μνήμη ζωντανή και που δίνει το έναυσμα για τη συνέχιση της δικής της ζωής κουβαλώντας ριζωμένες στην ψυχή και τη συνείδηση της, τις πνοές του πνεύματος της μητέρας της.

Η συλλογή συνεχίζει να συνομιλεί συνεχώς με τη μνήμη, όπως φαίνεται στο ποίημα «Αποτυπώματα»:

«Στα αποτυπώματά σου ψάχνω να σε βρω. Στις μέρες που βγαίνει ήλιος ζεστός .. εκεί σε ψάχνω πάλι, μα μάταια»

Πικρό αντίβαρο αυτή η λέξη. Οι στίχοι αυτοί φέρνουν στην επιφάνεια την αγωνία για τη διατήρηση της ανάμνησης, την ανάγκη να νιώσει την παρουσία της μητέρας στις καθημερινές στιγμές. Τα αποτυπώματα είναι ό,τι διασώζεται σαν ίχνος φθαρτό μα πάντα ζωντανό στα βάθη της ψυχής. Πρόκειται για έναν ύμνο στη νοσταλγία που έχει τη δύναμη να γιατρεύει, γιατί η ανυπέρβλητη απουσία κρύβει στο βάθος της την αγάπη ως αιώνια πηγή νοήματος.

Η συλλογή κλείνει με το ποίημα «Ένδον Σκάπτε», το οποίο αποτυπώνει το βαθύτερο μήνυμά της και το οποίο λειτουργεί ως επίλογος αλλά και ως δώρο στον αναγνώστη.

«Το μποστάνι να καλλιεργείς είναι το μόνο πρέπει. Ένδον σκάπτε!»  

Με το πιο ηχηρό μήνυμα ελπίδας και αναγέννησης η ποιήτρια μας καλεί σε μια βαθιά ενδοσκόπηση. Είναι μια προτροπή να στρέψουμε το βλέμμα στον εσωτερικό μας κόσμο, να σκάψουμε στις κρυμμένες πτυχές της ψυχής μας, εκεί όπου βρίσκονται οι ρίζες της ύπαρξής μας, να βρούμε την αγάπη που λυτρώνει και την αξία της πίστης. Με την δύναμη της εσωτερικής αναζήτησης θα οδηγηθούμε στην αυτογνωσία και την σοφία και θα πορευτούμε με αντοχή και ελπίδα στα αγριοκαίρια της ζωής. Έτσι η φράση «Ένδον σκάπτε» αποτελεί έναν ύμνο στην αναζήτηση του αυθεντικού εαυτού.

Το «Μικροχιμαιρικό» δεν είναι μόνο μια προσωπική εξομολόγηση είναι ένα έργο με πανανθρώπινη διάσταση, μια υπενθύμιση πως παρότι ο θάνατος μπορεί να αφαιρεί την παρουσία, η μνήμη και η αγάπη μπορούν να γεφυρώσουν το κενό. Είναι ένα έργο που αντηχεί σε όλους μας, γιατί όλοι έχουμε αγαπήσει, πονέσει και αναζητήσει τη σύνδεση. Κάθε ποίημα αγγίζει έναν διαφορετικό παλμό της ανθρώπινης ψυχής. Δίνει αιθέρια διαύγεια και κουράγιο για να βρούμε τη στράτα στο δικό μας ταξίδι.
Ας κρατήσουμε τα λόγια της ποιήτριας που εκφράζουν το νόημα της ύπαρξης μας,

«Ζήσε τη μέρα, τη στιγμή, χωρίς εάν, χωρίς γιατί»

Ντέμη Ζαφειροπούλου, Εκπαιδευτικός – Σκηνοθέτης