Η εφημερίδα

Ένας που μιλάει μόνος του
την ώρα που κατηφορίζω
προς το κέντρο της πόλης
εκνευρίζεται
επειδή έχω διπλωμένη στη μασχάλη
μια εφημερίδα.
Καγχάζει
κουνάει τα χέρια του νευρικά
κινείται προς το μέρος μου απειλητικά
βρίζει αυτούς που βγάζουν τις εφημερίδες
βρίζει αυτούς που τις αγοράζουν.
Περνάω από δίπλα του
του χαμογελώ.
“Έχεις δίκιο” του λέω.
“Να, πάρ’ την”
και συνεχίζω να περπατάω
στο φαρδύ πεζοδρόμιο.

ο παλιατζής

Έξω περνάει ο παλιατζής.
Ο ήλιος χρυσίζει το πάρκο απέναντι.
Τα πουλιά εξακολουθούν να τσακίζονται
πάνω στο μοντέρνο κτίριο με τους καθρέφτες.
Κι οι γέροι φυλακισμένοι στα μπαλκόνια
περιφέρουν αργά την απελπισία τους.

Ο πίνακας

O πίνακας μένει κρεμασμένος
στο καρφί του.
Ο τοίχος γύρω του παίρνει να σκουραίνει.
Σβήνουν όσο πάνε τα πρόσωπα.
Αυτά που τόσο πάσχισε ο ζωγράφος.
Ακόμη και της αγαπημένης του.
Κι ας της έταξε κάποτε την αθανασία.