Μου φαίνεται σαν να έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε. Έπινα λέει τον καφέ μου, στο «Νέον» της Ομόνοιας. Απέναντί μου καθόταν μια γηραιά φιλάρεσκη κυρία, που τράβηξε την προσοχή μου κυρίως για το κομψό κάποτε καπέλο της.

Είχα αγοράσει και ξεφύλλιζα ένα βιβλίο με ποιήματα του Καρυωτάκη. Κοίταζε επίμονα προς το μέρος μου. Μάλιστα κάποια στιγμή που διασταυρώθηκαν τα βλέμματά μας, μού χαμογέλασε ανεπαίσθητα. Αμήχανα έκλεισα το βιβλίο καθώς την είδα να κάνει μια κίνηση προς εμένα με σκοπό να μου μιλήσει. Πριν προφθάσω ν’ αντιδράσω μου συστήθηκε:

– Κλεαρέτη Δίπλα – Μαλάμου, ποιήτρια, είπε.

– Χαίρω πολύ, αποκρίθηκα άναυδος κι εμφανώς σαστισμένος.

Όμως εκείνη αποφασιστικά συνέχισε.

– Ναι αυτή που φανταστήκατε είμαι. Είναι αλήθεια ότι οφείλω πολλά στον ποιητή που διαβάζετε. Με παρέσυρε με τον τρόπο του στην αιωνιότητα. Θα ήθελα όμως να δείτε και κάτι δικό μου προκειμένου να πληροφορηθείτε την αλήθεια μου.

Λέγοντας αυτά έβγαλε από την τσάντα της ένα βιβλίο κιτρινισμένο από την πολυκαιρία έγραψε με πένα μιαν αφιέρωση και μου το χάρισε.

Χάθηκε μετά σαν οπτασία. Η καρέκλα που καθόταν έμεινε κενή. Λέτε να τα είχα ονειρευτεί όλα αυτά; Μέσα μου πάντως κυριαρχούσε μία περίεργη γεύση.

Αυτές τις μέρες ψάχνοντας την βιβλιοθήκη μου, ανάμεσα στα παλιά βιβλία ανακάλυψα μία ποιητική συλλογή που κάποτε είχα αγοράσει στο Γιουσουρούμ: «Οι δρόμοι της ζωής. Κλεαρέτη Δίπλα – Μαλάμου». Τίναξα λίγο την σκόνη κι άρχισα να τη φυλλομέτρηση. Το συγκεχυμένο παραπάνω συμβάν, γύρισε στο μυαλό μου με μια γοητεία ασπρόμαυρης μνήμης. Σήκωσα το κεφάλι καθώς μού ήρθαν στο νου οι στίχοι του Καρυωτάκη:

«Κλεαρέτη Δίπλα – Μαλάμου

και πλάι σ’ αυτό τ’ όνομά μου …»

Όπως και να είναι είχε δίκιο η γηραιά κυρία σκέφτηκα. Την είχε πράγματι παρασύρει στην αιωνιότητα.