Σαν καλό παιδί, τραβώ τον πατέρα μου
από το νερό, τον σέρνω απ ̓ τα μαλλιά

στη λευκή άμμο, οι αρθρώσεις των δαχτύλων του αφήνουν ίχνη
που τα κύματα σπεύδουν να σβήσουν. Γιατί η πόλη

πέρα απ ̓ την ακτή δεν είναι πια
εκεί που την αφήσαμε. Γιατί ο βομβαρδισμένος

καθεδρικός είναι πια καθεδρικός
των δέντρων. Γονατίζω πλάι του να δω πόσο βαθιά

μπορώ να βουλιάξω. Ξέρεις ποιος είμαι,
μπαμπά; Μα απάντηση δεν παίρνω.

(Ocean Vuong, Τηλέμαχος)

O Vuong δεν γνώρισε πατέρα. Στα ποιήματά του κυριαρχεί η μορφή του πατέρα. Αυτές οι μορφές του πατέρα συχνά του παρέχουν, μέσω επίπλαστων βιωμάτων, τη σχέση που ποτέ δεν έζησε − με τα καλά της και κυρίως με τα κακά της. Ο πατέρας ανάγεται σε μυθολογική μορφή, βασισμένη στην υποκειμενικότητα των αφηγήσεων-μαρτυριών των γυναικών της οικογένειας.

Τα κύρια θέματα των έργων του είναι οι γονείς και η σχέση του μαζί τους, η ιστορία του και ο πόλεμος του Βιετνάμ, η κληρονομιά του και η θέση του στην αμερικανική κοινωνία ως μη λευκού, γκέι ατόμου.

Ανακαλύψτε έναν ξεχωριστό νέο ποιητή στη βραβευμένη με το σημαντικό βραβείο T.S. Eliot (2017) συλλογή Νυχτερινός ουρανός με τραύματα εξόδου, η οποία κυκλοφορεί σε δίγλωσση έκδοση, σε μετάφραση Δημήτρη Μαύρου.

Τα ποιήματά του βρίσκονται σε απόλυτη αρμονία με το μυθιστόρημά του Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι, το οποίο κυκλοφορεί και αυτό από τις ίδιες εκδόσεις.