ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΜΕΝΑ Σ’ ΑΓΑΠΩ
Το σπίτι ετούτο είναι ζωντανό
Τα κόκαλά του τρίζει στην αλλαγή των εποχών
Η τηλεόραση έναν λευκό παράγει θόρυβο
Βαριανασαίνει το ψυγείο
Τρέμουν τα ξύλινα σκαλιά
δίχως να τα πατήσει πόδι
Και κάτι πνίγεται τη νύχτα
με τ’ άπλυτα στον νεροχύτη
Όλα τ’ ακούς χωρίς να αποκρίνεσαι
Με τη φωτογραφία μου στον κόρφο σου
σε βρίσκει ο ύπνος τα χαράματα
Για να ’ρθω ασπρόμαυρος στα όνειρα
το ίδιο να σου πω
που σου φωνάζω κάθε βράδυ
απ’ την κατάψυξη, τα πίξελ,
την κουπαστή, τα πιάτα
*
ΣΙΤΙΣΤΗΣ ΩΔΙΚΩΝ ΠΤΗΝΩΝ
στη Σοφία
Φουσκώνω και ξεφουσκώνω σύννεφα
Στον ουρανό ποιος λέτε να τα βάφει;
Λευκό καθώς χαμογελά
όταν νυστάζει γκρίζα
Ποιος να σφυρίζει τον σκοπό
που νανουρίζει τα πτηνά;
Τη θάλασσα απ’ τα μάτια της
αρμύρα ποιος γεμίζει;
Κι όμως, τεμπέλη θα με πει
στιχάκια αφού σκαρώνω
*
ΤΑΞΙΔΕΥΩ
Δίχως να βγω από το σπίτι
πάνω σε έναν καναπέ ανάκλιντρο
στους γαλαξίες οδεύω
Άλλες μορφές ζωής με συντροφεύουν
Έτη φωτός μακριά
όμως ο ήλιος ανατέλλει
απ’ το χαμόγελο στα μάτια σου
Προβάλλει στο στερέωμα
Κι ένα φιλί στα βλέφαρα
μες στην αγκάλη σου με ξυπνά
