Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΥΘΥΜΗΣ ΜΑΙΡΗΣ

Μια φορά, πριν από πολλά χρόνια, ζούσε κάπου μια εύθυμη Μαίρη, πενήντα έξι κιλά, χωρίς άλλο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό.

Κατοικούσε σ’ ένα αναπαυτικό παγκάκι και είχε μεγάλη άνεση χρόνου (γιατί ήταν εκ πεποιθήσεως άνεργη), και το γεγονός αυτό ήταν ο κύριος παράγων της ευθυμίας της.

Καθόταν όλη μέρα και σκεφτόταν τα πάντα. Αυτός ήταν ο δεύτερος παράγων της ευθυμίας της, επειδή θεωρούσε τα πάντα γελοία – χωρίς όμως να τα θεωρεί συγχρόνως και μάταια, όπως άλλοι διανοούμενοι.

Κι έκανε πολύ καλά, γιατί, όπως ξέρουμε, το πρώτο σκέλος αυτής της συγκεκριμένης στάσης ζωής είναι ακίνδυνο από μόνο του, και δεν έχει αναγκάσει ποτέ κανέναν να σταματήσει λ.χ. να χτενίζεται (όπως μπορεί να τον προέτρεπε ο συνδυασμός των δύο σκελών).

Η εύθυμη Μαίρη δεν είχε σταματήσει ποτέ να χτενίζεται, παρόλο που δεν είχε ούτε χτένα ούτε καθρέφτη. Στην πραγματικότητα, ελάχιστα πράγματα κατείχε, καθώς ήταν πεπεισμένη ότι ο άνθρωπος έχει περισσότερα απ’ όσα χρειάζεται: εκείνη κατείχε μόνο ένα τυποποιημένο ψωμί μακράς διαρκείας, μια πυξίδα και μια χημική τουαλέτα. Δεν χρειάζεται δε να αναφέρουμε ότι φορούσε το ίδιο ροζ φουστάνι από τη μέρα που γεννήθηκε.

Γενικά, η εύθυμη Μαίρη ήταν πολύ ευχαριστημένη από τη ζωή της. Δεν έβρισκε κανένα λόγο να μη συμπαθεί τον εαυτό της, εφόσον, όπως είπαμε, δεν είχε ούτε καθρέφτη ούτε εργοδότη κι εφόσον θεωρούσε τα πάντα γελοία.

Το πρωί, μόλις ξυπνούσε, έσκαγε στα γέλια. Ο λόγος ήταν πάντα ο ίδιος: συνειδητοποιούσε πως, εκείνη τη στιγμή, υποτίθεται ότι συνδεόταν και πάλι με την πραγματικότητα. Μ’ αυτή την εύθυμη σκέψη έκανε την τουαλέτα της χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει τα γέλια, καθώς καταλάβαινε πόσο γελοίες ήταν όλες οι κινήσεις και οι πράξεις που οδηγούσαν στην ολοκλήρωση αυτής της φάσης. Μετά έτρωγε λίγο από το ψωμί της, γελώντας πάντα, καθώς σκεφτόταν τη διαδικασία της θρέψης και της πέψης, σε συνδυασμό με τα σχετικά κεφάλαια του σαβουάρ βιβρ.

Μετά έλεγε «καλημέρα» γελαστά, άσχετα αν υπήρχε ή δεν υπήρχε λόγος ή αποδέκτης. Συνήθως δεν υπήρχε ούτε το ένα ούτε το άλλο, όμως αυτό δεν την εμπόδιζε να ξεκαρδίζεται καθώς σκεφτόταν την εξέλιξη της ανθρώπινης ομιλίας βάσει των τριών βασικών αναγκών του ανθρώπινου είδους, πρώτον της επιβίωσης (Γκρρ… Μπου! κτλ.), δεύτερον της επικοινωνίας (Ψιτ! κτλ.) και τρίτον της συγκάλυψης σκέψεων και προθέσεων (Καλώς τον! Χαίρομαι που σας βλέπω, κτλ.)

Όταν ο ήλιος είχε ανέβει πια αρκετά ψηλά και μέχρι ν’ αρχίσει πάλι να κατεβαίνει, η εύθυμη Μαίρη ξάπλωνε στο παγκάκι κι άρχιζε όπως κάθε μέρα να σκέφτεται, γελώντας, τα πάντα.

Από την αρχή της ζωής της είχε καταφέρει να σκεφτεί πάνω από 72.361.932 διαφορετικά πράγματα και, κατά τους υπολογισμούς της, θα πρόφταινε να σκεφτεί 97.856.301 ακόμα και, ίσως, να ξανασκεφτεί άλλη μια φορά τα 9 πιο πετυχημένα. (Τη δημιουργία του κόσμου σε 7 μέρες, μια αξέχαστη πασταφλόρα, τη θεωρία του χάους, κάποια συγκεκριμένη παρτίδα σκάκι, ένα συγκεκριμένο ηλιοβασίλεμα, τη διαφορά των 8 φύλων, την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια.)

Μια μέρα, στην πόλη της εύθυμης Μαίρης έγινε ένας σεισμός. Τη στιγμή του σεισμού –που κράτησε 4 στιγμές ακόμα– η εύθυμη Μαίρη βρισκόταν στη μέση ενός συλλογισμού μαθηματικής φύσεως, που ευτυχώς δεν είχε αρχή, οπότε δεν τον πείραξε που δεν θα είχε και τέλος.

Ο σεισμός ήταν ισχυρός: της προκάλεσε σοκ, μόνιμο λόξιγκα και πτώση ολόκληρου του οικοδομικού τετραγώνου της. Το τελευταίο πράγμα που σκέφτηκε η εύθυμη Μαίρη πριν θαφτεί στα ερείπια ήταν ότι, από δω και πέρα, θα δυσκολευόταν να δείχνει πως γελάει και θα έπρεπε να το γράψει σε μια καρτέλα.

Όταν όμως, μετά από ακαθόριστο χρονικό διάστημα, την ανακάλυψε κάποιος διασώστης, ήταν πια πολύ εξαντλημένη για να ψάξει για καρτέλα και προσπάθησε ξανά να γελάσει, παρά το λόξιγκα.

Ο άνθρωπος, που ήταν αλλοδαπός από τεταρτοκοσμική χώρα, δεν κατάλαβε τίποτα. Η εύθυμη Μαίρη ξαναγέλασε, τονίζοντας τις συλλαβές. Εκείνος τρόμαξε λίγο, την απέσπασε από έναν αφύσικο σχηματισμό τούβλων και την ξάπλωσε ανάσκελα.

Στη στάση αυτή, η εύθυμη Μαίρη κάτι θυμήθηκε και ξαναγέλασε σε πιο κακαριστό τόνο. Αλλά η θλιβερή κατάσταση στην οποία βρίσκονταν τα εσώρουχά της και ο μόνιμος λόξιγκας δεν θύμισαν τίποτα ανάλογο στο διασώστη. Αρκέστηκε να την αλείψει προσεχτικά σ’ ένα φορείο και να προσπαθήσει να την απομακρύνει από τα χαλάσματα.

Καθώς όμως την έσερνε μέσ’ από μια διευρυμένη και ανεστραμμένη τρύπα εξόδου που οδηγούσε πιθανόν στο νοσοκομείο, έγινε ένας ισχυρός μετασεισμός.

Η εύθυμη Μαίρη συνήλθε ξανά στο τέταρτο υπόγειο του πολυώροφου νοσοκομείου της πόλης (το οποίο είχε ισοπεδωθεί και διέθετε πια μόνο τέσσερα υπόγεια), αγκαλιασμένη με τον αναίσθητο διασώστη. Η διαπίστωση αυτή της έφερε βέβαια ακατάσχετα γέλια, αλλά, εξαιτίας του λόξιγκα και της έλλειψης φωτισμού, πάλι δεν έγινε καταληπτή.

Ο τελευταίος μετασεισμός, που ήταν εξίσου ισχυρός, της έδωσε την ευκαιρία να εκτοξευτεί από το νοσοκομείο και να πέσει σ’ ένα ξέφωτο.

Η εύθυμη Μαίρη τίναξε αμέσως από πάνω της τις πέτρες, τα χώματα καθώς και το διασώστη. Μετά πήρε μια βαθιά ανάσα και πέθανε στα γέλια και στο λόξιγκα.

Ευτυχώς, τη στιγμή που ξεψυχούσε την άρπαξε γερά από τα μαλλιά κάποιος τουρίστας, ο οποίος είχε χάσει το γκρουπ και τη μνήμη του εδώ και πολύ καιρό και περιπλανιόταν προσπαθώντας να ενταχτεί στην ντόπια κοινωνία.

Η εύθυμη Μαίρη ξαφνιάστηκε τόσο που της κόπηκε το γέλιο και ο λόξιγκας κι ερωτεύτηκε κεραυνοβόλα το σωτήρα της.

Ο τουρίστας, γνωστός στον τόπο του ως ο σκυθρωπός Μπεν, ήταν ένας τύπος ο οποίος έβρισκε τα πάντα θλιβερά και μουρμούριζε θλιβερά από την ώρα που ξυπνούσε μέχρι την ώρα που ξανακοιμόταν.

Εκείνη τη μέρα άρπαξε απ’ τα μαλλιά την ευκαιρία που του παρουσιαζόταν για να ενταχθεί στη θλιβερή ντόπια κοινωνία, τη ρημαγμένη από το φοβερό σεισμό.

Άφησε τα μαλλιά της εύθυμης Μαίρης και μετά άρχισε να της καθαρίζει τρυφερά το κεφάλι, ενώ αυτή χαχάνιζε ναζιάρικα αλλά χωρίς λόξιγκα. Τα υπόλοιπα ήρθαν μόνα τους.

Έτσι προέκυψε η διασταύρωση η οποία, πιθανόν, μετά από πολλές περαιτέρω διασταυρώσεις, μας έδωσε τον σημερινό τύπο του μέσου ανθρώπου.

Ηθικό δίδαγμα

Ο μέσος άνθρωπος δεν προέρχεται από τον πίθηκο, έχει πιο περίπλοκη καταγωγή απ’ όσο νομίζουμε.