O8

Τυνησία, σχεδόν 35 χρόνια μετά. Τελείως άγνωστη χώρα.

Τότε: Πρώτη εικόνα από το αεροπλάνο, το συνωστιζόμενο κοπάδι των ρόδινων φλαμίνγκος στη λιμνοθάλασσα (;). (Άρα, θα ήταν άνοιξη ή φθινόπωρο – αποδημητικά δεν είναι;)

Δεν υπάρχουν πια αυτά τα πουλιά ή έχουν μείνει πολύ λίγα, λέει.

Τότε: Ένας Μονσέφ, μονόφθαλμος με παρέλαβε από το αεροδρόμιο και με πήγε βολίδα, διασκορπίζοντας έντρομα πλήθη γυναικών με μπούργκα – άμορφων όγκων μέσα στις μαύρες κελεμπίες– και ιδιαιτέρως άσχημων ανδρών, στο προάστιο όπου είχε την έπαυλή του ο εξάδελφος Φρήντεμαν με την εξαδέλφη Μάνια. Εκεί, υπήρχε παροικία Γερμανών οι οποίοι, λέει, όπως και ο Φρήντεμαν, ανήκαν σε κάποια μη κυβερνητική οργάνωση που είχε ως έργο την ανάπτυξη του θεσμού της τοπικής αυτοδιοίκησης σε υπό ανάπτυξη χώρες…

Μου έμεινε η επίσκεψη στον  Γερμανό γείτονα, που εξέτρεφε κροκόδειλους στην πισίνα του (για τσάντες και παπούτσια) και είχε ως χόμπι να κλείνει σε πλεξιγκλάς ζωντανούς σκορπιούς (που του έφερναν τα παιδιά από την έρημο), για πρες παπιέ.

Θυμάμαι και τη Φατμέ που ήθελε να με κάνει μπάνιο και να λούσει τα μαλλιά μου με χέννα, θυμάμαι και τα κεφαλάκια γκαμήλας που είδα να με κοιτάζουν θλιβερά, κρεμασμένα έξω από τα χασάπικα στο σουκ.

Θυμάμαι και την έρημο. Αλλά δεν είναι σίγουρο ότι την είδα ποτέ. Μου λένε σήμερα πως η έρημος είναι 500 χλμ. έξω από την Τύνιδα. Δεν μπορεί να ήμουν τόσο αφηρημένη καθώς περπατούσα μόνη μου τις 5-6 μέρες που έμεινα εκεί. Αλλά, πάλι, ξέρω καλά πως είχα βρει ένα τριαντάφυλλο της άμμου, το μάζεψα και το πήρα μαζί μου, το έχω μέχρι τώρα.

Σήμερα, τα τριαντάφυλλα αυτά τα πουλάνε στα τουριστικά μαγαζιά – στο σουκ μόνο τουριστικά μαγαζιά υπάρχουν. Ο Φρήντεμαν έχει πεθάνει. Το 1989 πήγα στο Μόναχο, στην κηδεία του. Η Μάνια, είναι μοναχή στα Ιεροσόλυμα με το όνομα Βηθλεέμ.

Βηθλεέμ λεγόταν και μια ψυχοκόρη της γιαγιάς μου, στην Κρήτη. Την ανέφερε πάντα ως «η κακορίζικη η Βηθλεέμ…».

Τώρα: Φεστιβάλ Δημιουργών της Μεσογείου. Κυρίως θέατρο, αλλά για μια μέρα φιλοξενείται και η ποίηση, η «μητέρα του θεάτρου».

Με υποδέχεται η γλυκιά Μαριάν, η φωτογράφος/μεταφράστρια/δασκάλα που γνώρισα στη Λοντέβ.

Διαβάζω με μια Γαλλίδα, την Εντίτ, δυο Τυνήσιους και την υπερήλικη Βενίς από τον Λίβανο. Μένω σ’ ένα ξενοδοχείο με 1000 δωμάτια στη λεωφόρο Μπουργκίμπα – η Μάνια είχε τότε ένα μαύρο γάτο μ’ αυτό το όνομα.

Απίστευτη ανοικοδόμηση στη βιτρίνα της πόλης, αλλά πίσω από τα υπερμεγέθη, πολυτελή κτίρια, τρώγλες και σοκάκια με κότες και πρόβατα…

Η Αϊσά –από μητέρα εβραία- με ξεναγεί και με φωτογραφίζει, η Αριάδνη με τον Ανίς (το όνομά του σημαίνει: ο φίλος των ανθρώπων) με πάνε σε μια ψαροταβέρνα κοντά στη θάλασσα και μετά στο διάσημο καφενείο των ποιητών, όπου καπνίζουμε ναργιλέ ξαπλωμένοι σε ψάθες.

09

Και το πρώτο ποίημα του 2009 – θα το ενσωματώσω μάλλον στα ΧΙΛΙΑ ΦΥΛΛΑ:

Μωρό ο ποιητής

Με σημάδι γέννας πίσω απ’ τα μάτια

Έπεσε στα μεσάνυχτα βαρύ

Τιμωρημένο

Γιατί έπρεπε να ζήσει κι αφαιρέθηκε

Παιδί ο ποιητής περπατούσε στο δάσος

Όταν το δάσος δεν ήταν εκεί

Ξεφύλλιζε φύλλα

Μετέφραζε

Τις γλώσσες των εθνών

Στην έρημο.

Παιδί ο ποιητής χανόταν στον ωκεανό

Τον εξηγούσε το νερό νεράκι

Τον τραβούσε κομμάτια στον πυθμένα

Ανέβαινε πάλι.

Παιδί με άσπρα μαλλιά

Πετούσε στον ύπνο του

Φτερά παράταιρα

Από αρπαχτικό και πεταλούδα.

Κωφάλαλο παιδί

Άκουγε όργανο να ευρύνει

Το θόλο του κρανίου

(ανολοκλήρωτο ακόμα). Όχι, δε θα το ενσωματώσω.

(….)