ΚΑΤΣΑΡΙΔΑ

Οι κατσαρίδες είναι ένας κόσμος που ζει, λάθρα, παράλληλα στον δικό μου. Τις φοβάμαι, όχι τόσο λόγω της κατασκευής τους, του υπεροπλισμού του εξωσκελετού τους, της αντοχής τους, της απεριόριστης ικανότητας μεταλλαγής τους και, γενικά, όλης αυτής της υπεροχής που έχουν απέναντι στο δικό μου είδος. Ούτε εξαιτίας τού ότι, καμιά φορά, τις σκέφτομαι σε μεγέθυνση.
Αλλά με ανατριχιάζει ο σπασμωδικός τρόπος που κινούνται – σε πολλά καρέ, κίνηση που δεν μπορεί να συλλάβει το μάτι.
Η ζωή του πληθυσμού αυτών των σκοτεινών συγκάτοικων εκτυλίσσεται σαν παλιά βουβή ταινία, σαν επίμονη υπόμνηση πραγμάτων που συμβαίνουν ερήμην στη ζωή μου, αδιάγνωστα, γελοία και μακάβρια – σε άλλο χρόνο.

ΚΟΥΡΣΕΣ ΤΑΧΥΤΗΤΑΣ

Άνθιση των Επιστημών, άνθιση των Τεχνών. Δεν έχει σημασία πόσα απ’ τα σύγχρονα έργα τέχνης προάγουν πραγματικά την υπόθεση της ανάκτησης των μυστικών της ύπαρξης, όπως δεν έχει σημασία και πόσα από τα επιτεύγματα της επιστήμης είναι πραγματικά προς όφελος του είδους μας και των συγκατοίκων μας στον πλανήτη. Αυτό που μετράει είναι η έφεση και η αγωνία:
Και οι δυο αυτές παράλληλες κούρσες ταχύτητας γίνονται, σίγουρα πια, για να προλάβουμε κάποιο ραντεβού: με την απόλυτη ολοκλήρωση ή με την απόλυτη διαγραφή μας.

ΛΕΞΕΙΣ

Οι λέξεις, το πιο ελκυστικό μέσο για παιχνίδι (με τον Ηρακλείτειο ορισμό του «παιγνίου», την πρωτογενή δημιουργία):
Χρησιμοποιώ τις λέξεις (και τα κενά ανάμεσα στις λέξεις) σαν πολύχρωμο παιδικό Lego ήχων, ρυθμών και αντιστίξεων για να «οικοδομήσω» ποίηση, και να ψυχαγωγηθώ – με την ετυμολογική έννοια της ψυχαγωγίας.
Και παρενοχλώ τη συμπαντική ψυχή (που αδιαφορεί για τη μορφή της), αναγκάζοντάς τη «διατυπούμενη» να «υπάρξει» για να μεθέξω.

ΛΕΞΙΚΟ

Μάταιη μέθοδος προσπάθειας αντίληψης του χάους, μέσω κάποιας τεχνητής τάξης. Άλλοι αρκούνται στις καθημερινές μικροδουλειές και τις κινήσεις ρουτίνας που σώζουν.

ΜΟΥΣΙΚΗ

(Ακούγοντας μεσαιωνική μουσική)

Η μουσική, λόγω της φύσης της, επειδή έχει σύσταση ίδια με της ψυχής, είναι πτητική και μεταδίδεται μέσω του αέρα: αυτό την κάνει τον πιο καλό αγωγό χρόνου απ’ όλες τις τέχνες.

(Ακούγοντας κρητικά τραγούδια)

Η αρχαία λύρα σού χαρχαλεύει την ψυχή. Κι η σωματική / σπλαγχνική φωνή των τραγουδιστών χτυπάει κατευθείαν τη ρίζα. (Ρίζα που, πολλές φορές δεν την ξέρεις, μπορεί και να μην την έχεις, μέχρι τη στιγμή που θα σκοντάψει πάνω της μια δίεση.)

(Ακούγοντας ορατόριο)

Τα ορατόρια με τα miserere τους, υψώνονται στους ουρανούς, περίτεχνα, οξυκόρυφα, σαν αέρινες σκαλωσιές καθεδράλας. Η ψυχή, ταπεινώνεται εξυψουμένη: προσπαθούμε να καλοπιάσουμε την αθανασία.

(Ακούγοντας τσιγγάνικα τραγούδια)

…αλλά τα τραχιά, πολυφωνικά, τσιγγάνικα τραγούδια είναι η πιο ζωντανή διαμαρτυρία για τη θνητότητά μας.

ΜΥΡΩΔΙΕΣ

Η οσφρητική μνήμη είναι η μόνη που μπορεί να μου φέρει δάκρυα στα μάτια. Γιατί, κι η μυρωδιά, όπως κι η μουσική, έχει σύσταση ίδια με της ψυχής, είναι κι αυτή πτητική.
Μυρίζει κάτι: έρχεται το μήνυμά του «υπάρχω» μέχρι εμάς, μόνο λόγω των μικρών, ανεπαίσθητων σήψεων που συντελούνται αδιάκοπα στο ζωντανό σώμα του – των υπαινιγμών της ολοκληρωτικής.
Τι συγκινητικά που μυρίζει αυτή η παλιά Αγία Γραφή που κρατώ τόση ώρα στα χέρια μου! Ήδη μου έμαθε ή μου θύμισε πολλά.