Ο ΧΑΡΤΗΣ

Το νησί υπήρχε μόνο σ’ αυτό τον παλιό, λανθασμένο ναυτικό χάρτη. Ήταν ένας λεκές (από καφέ; αίμα; κρασί;) που είχε ξεραθεί σε άγνωστο ωκεανό, μεσοπέλαγα, σε σχήμα μισής Κύπρου.

Νυσταγμένος ο γερο-Τιμ, ακούμπησε πάνω στο τραπέζι το αξύριστο μάγουλό του και σκέφτηκε αόριστα πως κι αυτό το νησί μάλλον θα είχε δημιουργηθεί τότε που κρακελάρισε, έσπασε και καταβυθίστηκε η Παγγαία, για να αναδυθεί πάλι αμέσως μετά σε μικρά και μεγάλα θραύσματα.

Το βλέμμα του σκανάρισε πλαγίως τη μισοβυθισμένη σε θολό ορίζοντα θέα: το νησί έμοιαζε αρχαίο και λεγόταν Πρώτη, πιθανόν λόγω παλαιότητας.

Οι προσωρινές ακτογραμμές του ήταν όλο θηλυκές υπεκφυγές, κόλπους, κολπίσκους και λιμάνια αγωνίας. Το κεντρικό λιμάνι είχε μερικά περίεργα κτίσματα στην προκυμαία, δυο τερατώδη ξενοδοχεία, δυο πολυώροφα εμπορικά κέντρα και δυο άχαρες λαϊκές πολυκατοικίες: ήταν όλα ημικυκλικά και παρατεταγμένα ανά δύο, με θέα το ένα στα τριγωνικά παράθυρα του άλλου (για το φόβο των πειρατών, υπέθεσε).

Υπήρχε ακόμα μια τεράστια προβλήτα/κυματοθραύστης για απογευματινούς περιπάτους, που προχωρούσε για 4,5 ναυτικά μιλιμέτρ στριφογυριστά στη θάλασσα και κατέληγε σε γραφικό φάρο – αλλά δεν υπήρχαν άλλες λεπτομέρειες νησιού (π.χ. λιμεναρχείο, τελωνείο, αρπακτικοί γλάροι και μυρωδιά κατραμιού, σκόρδου ή βενζίνης). Οι ελλείψεις αυτές δεν ενοχλούσαν καθόλου· αντιθέτως, σκέφτηκε, μάλλον θα βοηθούσαν στην ανάπτυξη του τουρισμού.

Πράγματι το λιμάνι, ευρύχωρο και καλά προστατευμένο, παρουσίαζε πάντα (ή τουλάχιστον όση ώρα το κοίταζε ο γερο-Τιμ) μεγάλη κίνηση – καθώς ήταν και το μοναδικό σε απόσταση πολλών ναυτικών μιλιμέτρ. Πηγαινοέρχονταν συνέχεια κάθε λογής πλεούμενα: κορβέτες, ταχύπλοα, φελούκες, πιρόγες, κρουαζιερόπλοια, τρεχαντήρια, φουσκωτά με εξωλέμβιο, βενζινάκατοι, καΐκια, χάρτινες βαρκούλες, φρεγάτες, τρικάταρτα, μαούνες, ατμόπλοια, τριήρεις και ζωγραφιστά καράβια με μουτζουρωμένο καπνό από μπαμπάκι στα φουγάρα.

Ξαφνικά ο γερο-Τιμ βρέθηκε να περπατά στο λιμάνι. Δεν ήξερε πώς ακριβώς βρέθηκε, γιατί ήταν πολύ πιωμένος.

Πάντως παραπατούσε, όχι από το κρασί, αλλά επειδή προσπαθούσε ν’ απαλλαγεί από δυο ψαρογυναίκες –σαν αυτές με το ψαρίσιο κορμί, που έλεγε ο Καραγάτσης– που είχαν κρεμαστεί πάνω του και ήθελαν να τον οδηγήσουν στο θαλάμι τους.

Η μία είχε θολό βλέμμα ροφού και μύριζε έντονα κακαβιά. Η άλλη είχε έναν ολόκληρο φυκιώνα στο κεφάλι και βεντούζες στα δάχτυλα που γράπωναν το μπράτσο του.

Μάλλον τα κατάφεραν τελικά να τον παρασύρουν, γιατί η επόμενη εικόνα που είδε ήταν τελείως σκοτεινή και χωρίς λεζάντα. Είχε μόνο την αίσθηση ότι πάλευε να ξετυλιχτεί από ένα μοβ δίχτυ που έπεφτε όλο και πιο πυκνό από την οροφή. Μετά είδε την αιφνίδια ημισέληνο λάμψη ενός μεγάλου μαχαιριού με πριονωτή λάμα κι ένιωσε δυνατά χέρια να τον αρπάζουν και ν’ αρχίζουν να του αφαιρούν με ανατριχιαστικά σκρατς τα λέπια.

Έφτυσε, μαζί με τα εντόσθιά του, το αγκίστρι σε σχήμα γόπας που κόντευε να καταπιεί κι άκουσε αυτή με το φυκιώνα στο κεφάλι να τσιρίζει υστερικά: «Το αλεύρι, το αλεύρι!».

Ο γερο-Τιμ αποφάσισε πως έπρεπε γρήγορα να αποστασιοποιηθεί από το περιστατικό. Ήταν εύκολο, έκανε το γνωστό κόλπο: σήκωσε το κεφάλι του από το τραπέζι και παράγγειλε κι άλλο κρασί – κι ας ήταν σκέτο ξίδι.

Σε λίγο, μια πανσέληνος ανέβηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα συρίζοντας στον άδειο νου του. Ένας καραβόσκυλος γάβγισε μια-δυο φορές, δύσκολα, με μπουρμπουλήθρες. Ύστερα σώπασε κι αυτός.

Ηθικό δίδαγμα

Το πόσο άσχετες, ρομαντικές ή γελοίες προεκτάσεις μπορεί να έχει μια μοναχική βραδιά σε παραθαλάσσια ταβέρνα εξαρτάται και από την ποσότητα αλλά και από την ποιότητα του κρασιού.