ΠΟΙΗΣΗ
Η Ποίηση είναι μια βιοποριστική τέχνη. (Χρησιμοποιώ τη λέξη βιοπορισμός κυριολεκτικά.)
Είναι η τέχνη τού να συλλαμβάνεις ζώντες, ασπαίροντες υπαινιγμούς για την ερμηνεία του κόσμου, πέρα από την προσληπτική ικανότητα της συνείδησής σου. Υπονοώ περισσότερα απ’ όσα μπορώ/να φανταστώ: γράφω.(Π.Π.)
ΠΟΙΗΣΗ (2)
Η ποίηση πρέπει να μεταδίδει, σε πρώτο ή σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης, άμεσα και ζωντανά, κάτι που καμιά τέχνη (εκτός από τη μουσική και τον έρωτα) δεν μπορεί να μεταδώσει: μια εξωαισθητική αντίληψη των ορατών και των αοράτων.
ΠΟΙΗΣΗ (3)
Η Ποίηση, ως αυτοπεριεχομένη ολότητα, είναι δημιουργός ενός μεταστοιχειωμένου σύμπαντος. Διατυπώνει δε τα πράγματα – άρα τα κάνει αλλιώς υπαρκτά, ονομάζοντάς τα με το κρυφό τους όνομα, αυτό που θα επιβιώσει της φυσικής τους ύπαρξης. Και απευθυνομένη (όπως εν μέρει και η μουσική) στην αρχέγονη σπλαγχνική συνείδηση του ανθρώπου, συλλαμβάνεται σαν είδος γνώσης, σε έκλαμψη έκστασης, εκμηδενίζοντας την προσωπική ψυχή, ανοίγοντας πύλη για τη συμπαντική.
ΠΟΙΗΣΗ (4)
Η Ποίηση: η πιο ανεξάρτητη από υλικά μέσα τέχνη, η πιο αναρχική και η πιο αλχημιστική. Την ονομάζω αλχημιστική – θαρρώ είναι ο μόνος ορισμός που χρειάζεται επεξήγηση– γιατί και η δράση της είναι τόσο παράξενη και μαγική, όσο και η φύση της. H γaρ εκ του μη όντος εις το ον ιόντι οτωούν αιτία πάσα εστί ποίησις. (Πλάτων)
ΠΟΙΗΣΗ (5)
Η ποίηση ήταν ανέκαθεν ο deus absconditus του κοινού λόγου, που εκτοξεύοντας σε μεγάλη εμβέλεια, στο μάκρος των γενεών αόρατα σπέρματα, γονιμοποιούσε αέναα την εξελισσόμενη, ζώσα γλώσσα.
Όμως τώρα, ποια θα είναι η γλώσσα της ποίησης ενός, χωρίς θεούς, μέλλοντος;
Όταν όλες οι «μητρικές» γλώσσες περάσουν από το μεγάλο αγγλοσαξωνικό χωνευτήρι και συμπήξουν μια ντεσπεράντο εσπεράντο;
ΠΟΙΗΣΗ (6)
Η ποίηση από τον καιρό που έπαψε να έχει ωφελιμιστική αξία ως μνημονικό κλειδί, θεωρείται ότι ανήκει πια σε μια παράξενη σφαίρα ενέργειας.
Οπότε, από μακρού ήδη ναρκισσευομένη στον καθρέφτη της διαχρονικότητάς της, είναι ανά πάσα στιγμή ελεύθερη να ξαναπεράσει, αιφνίδια, από την άλλη όψη στον τόπο της, το χάος.
ΠΟΙΗΣΗ (7)
Αν την δούμε, όμως, ως ζωντανό οργανισμό και ως σύνολο –όλη την ποίηση που έχει γραφτεί ποτέ– (όπως το ήθελε ο T.S. Eliot), και δεχτούμε τη διαχρονικότητά της, καταλαβαίνουμε ότι, μ’ αυτήν ακριβώς την ιδιότητα που καταργεί τη γραμμική συμβατική ροή του χρόνου, η ποίηση μπορεί από μόνη της ν’ αποκλείει την ύπαρξη μέλλοντος.
(Δεν είναι σοφιστεία: διατυπώνω, με απαισιόδοξο τρόπο, μια αισιόδοξη σκέψη.)
Η ποίηση πάντως, αν εκλείψει, θα εκλείψει οπωσδήποτε πριν από τους ποιητές – όπως εκλείπουν τα άστρα πριν απ’ το φως τους και οι ιδεολογίες πριν απ’ τους πιστούς τους.
