Κι όμως ξεκίνησα απ’ το νερό.
Χάνοντας λίγο – λίγο
Τα βράγχια μου, τα λέπια μου
Και τα φτερά
Τις ύποπτες κεραίες, τις φολίδες
Το μισό μου τρίχωμα
Τ’ αγκάθια μου, τα νύχια και τα δόντια μου
Τέλος, το ραχοκόκαλο.
Γυρνώ τώρα στο κύμα κι η θάλασσα σε κώμα
Βρίθει νεκρούς
Μ’ αδύναμες κατάρες εξατμίζεται.
