Η Ξένη αντιλαμβάνεται ξαφνικά πως βρίσκεται πιασμένη σ’ έναν ιστό – στο δίχτυ από χάος που μέσα του είμαστε όλοι παγιδευμένοι. Και εφόσον αυτός ο ιστός είναι διάτρητος, εκείνη μπορεί άνετα να «ξεφεύγει συνέχεια από οπουδήποτε για οπουδήποτε». Αρχίζει λοιπόν να ανοίγει διόδους και να μπαινοβγαίνει σε μαύρες τρύπες χρόνου, σε «λήμματα» της ζωής της και της ζωής άλλων, πραγματικών ή μυθιστορηματικών προσώπων, και να οδηγείται από τον έναν κόμβο στον άλλον…

Σ’ αυτό το μυθιστόρημα φανταστικού ρεαλισμού κινητά τοπία, αναίτια γεγονότα, ανεξήγητες καταστάσεις, πεζοί βίοι (πολλές φορές και με τις δεύτερες εκδοχές τους) εντοπίζονται ως τυχαίοι σταθμοί σε διαπλεκόμενες διαδρομές –που ακολουθούν ίσως τα ίχνη κάποιου ασύλληπτου συμπαντικού σχεδίου.