Μια φορά ήταν μια ηλικιωμένη κυρία που λεγόταν γιαγιά Τζένη και διηύθυνε, σύμφωνα με το νόμο των πιθανοτήτων, ένα συνηθισμένο μικρό κατάστημα γενικού εμπορίου με ασυνήθιστα εμπορεύματα που θα ήταν απίθανο να τα χρειαζόταν ποτέ κανείς (ομιλούσες ωτοασπίδες, συνάλλαγμα σε δηνάρια Ατλαντίδας, ειλικρινείς τύψεις κ.ο.κ.).

Οι δουλειές δεν πήγαιναν καθόλου καλά, αλλά η γιαγιά Τζένη το απέδιδε στη γενική κρίση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων κι έκανε υπομονή.

Κάποτε μπήκε επιτέλους στο μαγαζάκι ένας πελάτης. Αυτό ήταν περίεργο, γιατί στη βιτρίνα δεν υπήρχε τίποτα ικανό να προσελκύσει πελάτες. Εκτός από μερικά διακοσμητικά σήματα sos, υπήρχαν μόνο τρία τέταρτα της ώρας σε υγρή μορφή, μια πιρουέτα κι ένα γιαούρτι-φάντασμα.

«Είναι κανείς εδώ;» ούρλιαξε ο πελάτης, που έμοιαζε στα πρόθυρα νευρικής κρίσης.

Η γιαγιά Τζένη ξεπρόβαλε πίσω από τον πάγκο με τις σαλαχοουρές χορού.

«Σε τι μπορώ να σας εξυπηρετήσω;» ρώτησε μελιστάλαχτα.

«Χαίρετε. Προ δέκα ετών, αν θυμόσαστε, μου είχατε πουλήσει μια συστατική επιστολή για ποινή φυλάκισης δέκα ετών…»

«Α, μάλιστα. Σας θυμάμαι. Δεν είχατε χρήματα και μου αφήσατε ενέχυρο την πρώτη σας σύζυγο, που ήταν, πρέπει να πω, σε πολύ καλή κατάσταση…»

«Ακριβώς! Λοιπόν, τώρα τη θέλω πίσω! Σας δίνω όσο όσο!»

«Δυστυχώς, δεν την έχω πια… Την αντάλλαξα πέρυσι με μια κονσέρβα ηχώ… Μήπως θα θέλατε κάτι άλλο; Ενδιαφέρεστε μήπως για γραμματόσημα των νησιών Γκαλαπάγκος με άσεμνες απεικονίσεις μονόλιθων σε ζευγάρωμα;»

«Μα τι λέτε τώρα; Εγώ μόνο την Πόπη θέλω. Πείτε μου ποιος την έχει, να πάω να τον βρω! Θα σας δώσω, βεβαίως, την προμήθειά σας… Ό,τι μου ζητήσετε!»

«Κοιτάξτε, αυτά τα πράγματα δε γίνονται… Ο κύριος που την πήρε ήταν ένας σοβαρός συλλέκτης Ποπών. Δεν πρόκειται να χαλάσει τη συλλογή του».

«Μπορώ να του δώσω πέντε άλλες Πόπες στη θέση της. Διαθέτω όλα τα είδη: μια μύωπα, μια μικροβιολόγο, μια κουνιάδα, μια τριχωτή, μια αλλοδαπή…»

«Μα τόσο πολύ θέλετε τη συγκεκριμένη Πόπη;»

«Αχ, ναι! Θα πεθάνω αν δεν την ξαναβρώ. Είναι ο σκοπός της ζωής μου. Η Πόπη μου ήταν μοναδική… Τόσο γλυκιά… Δεν έχω δίκιο;»

Η γιαγιά Τζένη έδειξε να συγκινείται.

«Ξέρετε, όλως τυχαίως, έχω ένα αντίδοτο για Πόπες. Βέβαια, μπορεί να ’χει άγνωστες παρενέργειες. Μέχρι στιγμής μόνο σε ποντίκια έχει δοκιμαστεί…»

Αστραπιαία έβγαλε μια τηλεκατευθυνόμενη σύριγγα από την τσέπη της παντόφλας της. Ο πελάτης δεν πρόλαβε να αντιδράσει.

Η γιαγιά Τζένη πέρασε τις υπόλοιπες μέρες της σφυρίζοντας διάφορους σκοπούς σ’ έναν τύπο τελείως αδιάφορο για Πόπες αλλά και για οτιδήποτε άλλο εκτός από τυρί. Στο τέλος, του άφησε με διαθήκη και το μαγαζάκι της.

Ηθικό δίδαγμα: Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, αλλά πρέπει να ξέρεις πού να σταματάς την παροχή υπηρεσιών. 2) Αν στερήσεις από κάποιον το σκοπό της ζωής του, υπάρχει κίνδυνος αυτός ο κάποιος να γίνει ο σκοπός της δικής σου ζωής.