Απόγευμα
Ο ήλιος με παρατάει νωρίτερα τώρα
Μα εγώ
Θέλω τόσο να ζήσω, χωρίς δικαιολογία ή εντολή

Α! Μεσημέρι… Το καλωσόρισμα, κι εμείς όρθιοι υπό την πίεση του βάρους των μυών του ήλιου, η σκιά, ολόκληρη κάτω από τα πέλματά μας, για λίγη δροσιά

Τέσσερις το απόγευμα, ίσως και περισσότερο. Δεν έχω τη διάθεση να το επαληθεύσω.
Ο άνεμος δεν σταματάει να στέλνει τον καιρό και τα σύννεφα μπροστά. Τέλος στην ακινησία, την απόλυτη έννοια του μεσημεριού, με την αίσθηση του πλου πάνω από τους μήνες και τις εβδομάδες
Τότε
Ξανακατοικώ χρόνια χαμένα

Μα να το ξέρεις
Θα ήθελα τόσο πολύ να με αφυδατώσει ο ήλιος, για να ζυγίσω όσο το φύλλο αυτού του χαρτιού που ο άνεμος κρυφοκοιτάζει από το παράθυρό μου.