Ήθελα να μετρήσω τον κόσμο, με χέρια ανοιχτά,
Όμως
μπορεί το όνειρο ν’ αποτελεί το μέτρο των πάντων;
Το όνειρο, ναι
αυτό που βγήκε από τη θάλασσα, η εικόνα του ήλιου, τόσο ξανθή, σε καιρούς χωρίς ηλικία, όταν γνώριζε ο ένας τον άλλο, αργά παρατηρώντας τον
Το όνειρο, ναι, το όνειρο της Γυναίκας, το μέλλον το μέτρησα, το κουβάλησα με χέρια γυμνά, στο φως που ρίχνει παντού η χάρη και η τάξη των κοριτσιών, το χρυσαφένιο φως των λόφων της Αθήνας
Ποια αγάπη κοινή, ποια συμφωνία μαζί σας θα ήταν το μέτρο, σαν τους κίονες εκείνου του καιρού, όταν ο άνθρωπος το αποφάσισε και τίναξε από πάνω του τα δεσμά και τις κοινές βαναυσότητες.
