Αγαπώ την ποίηση. Με τα μυστικά και τα ψέματα της. Στα βαθιά και τα αβαθή της.

Την αγαπώ δηλαδή όπως αγαπάνε οι άντρες τις μοιραίες γυναίκες. (Ε, ναι, η Ποίηση είναι γυναίκα. Όπως, εξάλλου και όλες οι υψηλές έννοιες και οι μεγάλες ιδέες!)

Εντάξει, ας μην παρατραβήξουμε την παρομοίωση, ας περιοριστούμε μόνο στο πως αγαπιόμαστε με την Ποίηση όπως οι παιδικοί φίλοι / έτσι απλά, χωρίς λόγο, όπως γράφει και ένας ευδιάκριτος ποιητής.

Ποια όμως είναι τα μυστικά της;

Η Ποίηση κατέχει την τέχνη να κρύβει τα μυστικά! Ή μάλλον όχι: κατέχει την τέχνη να μην κρύβει να μην φανερώνει, αλλά μόνο να (επι)σημαίνει – όπως η φύση κατά τον Ηράκλειτο.

Κι όπως έχω πει πολλές φορές ο ποιητής είναι ένας ευτυχής δέκτης ραδιοσημάτων από άλλους κόσμους – και έχει την παράξενη υποχρέωση, χωρίς να μπορεί να τα αποκρυπτογραφήσει, να  τα κρυπτογραφεί σε δεύτερο κώδικα, τον δικό του, για αποκρυπτογραφηθούν αργότερα σε τρίτο από τον αναγνώστη.

Η Ποίηση δηλαδή, είναι γεμάτη μυστικά επί μυστικών, μεταφρασμένα από (και σε) μια γλώσσα «ενδοεπικοινωνίας», μια γλώσσα μέσα στη γλώσσα.

Ως δημιουργός ενός ολόκληρου μεταστοιχειωμένου σύμπαντος, ο ποιητής διατυπώνει αλλιώς τα πράγματα για να τα περιγράψει και, ονομάζοντάς τα με το μυστικό τους όνομα, αυτό που θα επιβιώσει της φυσικής τους ύπαρξης, τα κάνει αλλιώς «πραγματικά»

Και τα ψέματα στην Ποίηση, ποια είναι; Υπάρχουν;

Ναι, υπάρχουν κι αυτά, άφθονα μάλιστα. Θαρρώ όμως πως σχεδόν όλα ανήκουν στην  «πραγματική πραγματικότητα», την πεζολογική, που προσπαθεί παράλληλα να διαχειριστεί ο ποιητής, όταν, εκούσια ή ακούσια, γειώνεται στις άλλες εκδοχές της πραγματικότητας, τις μεταφυσικές, που υπηρετεί.

Παυλίνα Παμπούδη